หลังจากที่ทำสัญญาจ่ายมัดจำเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ขับรถนำทางรถของร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้ากลับไปที่บ้าน
“ชอบหรือไม่ ชุดที่ทันสมัยแบบนั้น” เฉินเซียนถามขึ้นมาในขณะที่ขับรถไปตามถนน
“ชอบ แต่ว่าตอนนี้พวกเรายังต้องประหยัด ตอนนี้ใส่ชุดที่มีไปก่อน เราย้ายไปตั้งร้านใหม่ ตอนนั้นค่อยปรับเปลี่ยนชุดใหม่ให้ทันสมัยก็ไม่สาย”
คำตอบของภรรยาทำให้คนขับรถอยู่ตอนนี้หน้านิ่ง หลี่หยุนฟางเข้าใจทันที เขาไม่ได้หมายถึงเสื้อผ้า หากแต่หมายถึงลูกชายเจ้าของร้าน เห็นทีว่ามีคนกินน้ำส้มสายชู[1]เสียแล้ว
“ฉันว่าหากคุณแต่งกายด้วยชุดที่ทันสมัยต้องหล่อและดูดีมีเสน่ห์มากเลยล่ะ ถ้าเป็นคุณแล้วจะใส่ชุดไหนฉันก็ชอบทั้งนั้น”
เขาเริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้วเริ่มถามเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “แล้วคนอื่นล่ะ”
“คนอื่นใส่ดูดีแค่ไหนฉันก็ไม่ชอบ” หญิงสาวพูดอย่างเอาใจ จนรอยยิ้มของสามีเริ่มปรากฏอีกครั้ง
เวลาเขาหึงหวงมาแล้วดูน่าเอ็นดูไม่น
