“ออกไปได้แล้วชมพู่ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเก็บเสื้อผ้ากลับไปทำไร่ทำนาที่บ้านเธอแน่”
น้ำเสียงราบเรียบของสิริมาดังขึ้นเมื่อประตูบานนั้นเปิดออก เธอเองก็กำลังจะยกมือจะเคาะประตูห้องพอดี แต่ประตูมันก็เปิดออกมาก่อนทำให้ได้เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่
“คุณสิริมา” ชมพู่ได้ส่งเสียงเหมือนคนละเมอก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทั้งน้ำตานองหน้า ทิ้งให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ขอเข้าไปคุยหน่อยได้ไหมคะ”
ฟีรูซพยักหน้าก่อนเบี่ยงตัวให้ ‘พี่สาว’ เดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู เวลานี้ก็ไม่อยากสนทนากับใครเท่าไรนัก แต่ช่วยไม่ได้ ถ้าเมื่อครู่สิริมาไม่เป็นคนเอ่ยประโยคนั้นออกไปก็ไม่รู้ว่ายัยชมพู่จะยอมออกไปจากห้องของเขาหรือเปล่า
“ผมให้สิบนาที”
“แค่นั้นก็มากพอแล้วค่ะ” สิริมายิ้มน้อยๆ ขยับแว่นสายตาแล้วนั่งที่เก้าอี้ ชายหนุ่มที่เลือกจะนั่งที่ปลายเตียงนอนของตน
“ถ้าคุณฟีรูซจะให้โยษิตาเป็นเลขาส่วนตัว ก็ควรให้
