LOVE DANGER รักอันตรายผู้ชายสารเลว

บทนำ ร้าน bee coffee “แม่งวันนี้แหละ!! กูจะเลิกกับพี่ดาวเหนือ ไอ้เหี้ยกูจะไม่ทนอะไรทั้งนั้น !!! ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองนารา ที่เดินกระแทกเท้าเข้ามานั่งที่โต๊ะ สีหน้าของนางตอนนี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า มันกำลังอารมณ์ไม่ดีแบบสุด ๆ “คราวนี้อะไรอีกล่ะ…” ซอลเพื่อนอีกคนของฉันถามนารา แต่สายตาและมือของนางยังคงจดจ่อกับการเล่นเกม “ก็…” “ชอบมีผู้หญิงมายุ่ง ชอบไปไหนไม่บอก มารับช้า แอบคุยกับคนนั้นคนนี้ ชอบเงียบใส่…ประมาณนี้ป่ะอินา” ในขณะที่นารามันกำลังจะอ้าปากพูด แต่ อีฟ เพื่อนสาวจอมกินอีกคนของฉันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน พร้อมกับจิ้มขนมปังราดช็อกโกแลต​เข้าปาก “เออนั่นแหละ! แต่รอบนี้กูจะเลิกจริงๆ มึง ” ฉันมองเพื่อนตัวเองที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เอาจริง ๆ นะ เมื่ออาทิตย์ก่อนมันก็พูดแบบนี้กับพวกฉัน อาการแบบนี้เปี๊ยบ! “อะไร! ทำไมพวกมึงทำหน้างี้ ไม่เชื่อกูหรอ !” “โอ๊ย อินา…เมื่ออาทิตย์ก่อนมึงก็พูดแบบนี้ แล้วอาทิตย์นี้มึงก็มาพูดอีก นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่มึงพูดว่ามึงจะเลิกกับพี่ดาวเหนือนะ” ซอลวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มร่ายบทสวดใส่นารา “...นา มึงเคยคิดไหมว่าใน 1 ปีอ่ะ มึงทะเลาะกับพี่ดาวเหนือกี่ครั้ง แล้ว เคยคิดไหมว่าเรื่องที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่มันมาจากอะไร” ฉันเอื้อมมือไปจับแขนนาราเอาไว้ก่อนจะพูดเตือนสติมัน นารามันเป็นคนขี้วีน ขี้เหวี่ยง เอาง่าย ๆ คือเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจ แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงแหละ ก็ต้องมีกันบ้าง แต่นารามันเป็นแทบจะตลอดและพอมาปรึกษากันที มันก็คือเรื่องเดิม ๆ และต้นเหตุก็คือตัวมันเองที่ไปกะเกณฑ์​ชีวิตพี่ดาวเหนือเขาไว้มากมาย…. “มึงตอนนี้พี่เขาอาจจะยังทนมึงได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาไม่ไหวอ่ะ คนที่จะอยู่ไม่ได้คือมึงนะนา…” อีฟพูดเตือนสติอีกคน “เบา ๆ ลงหน่อยเถอะ อีนิสัยเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ของมึงอ่ะ ”ดีแค่ไหนแล้วที่พี่เขาไม่เลิกกับมึงไปตั้งแต่ 3 เดือนแรกอ่ะ” “โห่ อิซอล แรงอ่ะ…กูก็พยายามแล้ว พยายามที่จะไม่วีนไม่เหวี่ยงใส่พี่เขาแล้วนะ” นาราพูดพร้อมกับเอามือเสยผมตัวเอง “นี่ขนาดมึงพยายามแล้วนะ...มึงต้องลดลงมาไอ้นิสัยพวกนั้น มันจะทำให้ความรักของมึงกับพี่เขาไม่ยืดนะเว้ย อย่าโกรธพวกกูที่พูดอะไรแบบนี้ แต่พวกกูต้องพูดตรง ๆ กูไม่อยากให้มึงมาเสียใจกับการกระทำของตัวมึงเอง…” “บ่นกูเก่งขนาดนี้ จะมาเป็นพี่สาวกูอีกคนหรออออ” ฉันมองเพื่อนตัวเองที่จู่ ๆ มันก็เปลี่ยนอารมณ์เฉย แถมยังพูดแล้วก็ทำหน้าตากวนตีนใส่ฉันอีก “พี่สาวห่าไร เขาจะเป็นพี่สะใภ้ของมึงต่างหากกกกกกก” “อิซอล พูดดี เอาไปห้า!” ฉันหันไปมองอีฟที่จู่ ๆ มันก็เอากับสองคนนั้นด้วย “เกินไปล่ะอิอ้วน กูไม่ใช่หมา!” ซอลพูดพร้อมกับดึงแก้มอีฟแรงๆ จนอีฟต้องตีมือซอลเพื่อให้ปล่อยแก้มมัน “ยังไงๆ กับพี่ชายกูนี่ยังไง...” นาราพูดพร้อมกับหรี่ตามองฉัน “ก็ไม่ยังไงอ่ะมึง อะไรของมึงเนี้ย…” “แน่ะ ๆ อิเพลงงง อย่าหลบตากู มองกูนิ…นี่คือกูเปิดทางให้มึงกับพี่กูหนักมากเลยนะ” นาราพูดพร้อมกับมองหน้าฉันไม่เลิก ส่วนอิเพื่อนสองตัวที่เหลือก็ชะโงกหน้าเข้ามาฟังอย่างใจจดใจจ่อ ยอมใจให้กับต่อมเผือกไปเลยค่ะ “มึงมันไม่มีอะไร พี่เขาก็ดูแลกูเหมือนที่ดูแลคนอื่นๆ อ่า” ฉันตอบปัดไป ฉันพยายามที่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าพี่ไนท์เขาจะมารู้สึกอะไรกับฉัน... “มึงพี่ชายกูเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่เขาจะแสดงออกจากการกระทำ มึงเชื่อกูเถอะ พี่ชายกูอ่ะ เขารู้สึกกับมึงไม่เหมือนกับคนอื่น กูรู้สึกได้จริง ๆ นะมึง...” ฉันนั่งฟังนาราพูดและคิดตาม มันก็จริงอยู่ที่บางการกระทำของพี่ไนท์มันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่า พี่เขาเหมือนกำลังจะคิดอะไรกับฉัน… แต่ถึงยังไง ผู้หญิงอย่างฉันก็ไม่มีคุณค่าอะไรที่จะได้ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายดี ๆ อย่างพี่ไนท์หรอก…ฉันมันก็แค่ผู้หญิงสกปรกๆ คนนึง…ที่ไม่ว่าจะให้ล้างน้ำอีกสักกี่ครั้ง มันก็ยังสกปรกอยู่ดี “อิเพลง มึงเชื่อกู พี่ชายกูเขาชอบมึง และกูก็รู้ว่ามึงก็ชอบพี่ชายกู ไม่ต้องเถียงกูนะ กูดูออก อิซอลกับอิอีฟก็ดูออก” “ใช่มึง พวกกูคิดว่าพี่เขาต้องชอบมึงอ่ะ ไม่งั้นจะหาเรื่องชวนมึงไปไหนต่อไหนหรอวะ ทั้ง ๆ ที่จะชวนอินาไปก็ได้อ่ะ” “แล้วยังไงอ่ะมึง กูไม่เหมาะกับพี่เขา กูไม่มีอะไรดีพอที่จะได้รับความรู้สึกดี ๆ นั้นด้วยซ้ำอ่ะ” ฉันพูดออกไปตามความรู้สึกตัวเอง “…มึง ทำไมมึงคิดงั้นอ่ะ…ถ้าเรื่องทางบ้านมึง มันไม่เกี่ยวเลยนะเว้ย…” นารารีบพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันงง ๆ เพื่อนฉันมันต่างก็รู้ว่าฐานะที่บ้านฉันมันไม่ค่อยโอเค หลายปีที่ผ่านมาจนฉันขึ้นปี3 แล้วฉันต้องหางานพิเศษทำช่วงเย็น ตลอด ช่วงนี้ปิดเทอมก็ดีหน่อยก็เลยได้ไปสอนพิเศษ ภาษาอังกฤษให้กับเด็กม.ปลาย เอาจริง ๆ วงจรชีวิตฉันก็วุ่นวาย อยู่กับการหาเงินส่งตัวเองเรียนแค่นั้น ฉันไม่อยากรบกวนพ่อของ ฉัน พักหลัง ๆ ท่านสุขภาพไม่ค่อยดี... แต่ก่อนบ้านฉันอยู่ในฐานะที่ค่อนข้างดีเลยล่ะ แต่ด้วย ความที่พ่อฉันเป็นคนรักเพื่อน เชื่อเพื่อนทุกอย่าง จนสุดท้าย ถูก เขาโกงไปจนหมดตัว แต่โชคยังดีที่แม่ของฉัน ท่านยังเก็บเงินส่วน หนึ่งสำรองไว้ให้พ่อ เพราะกลัวว่าสักวันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และ มันก็เกิดขึ้นจริง ๆ แต่ตอนนี้แม่ของฉันท่านเสียไปแล้วล่ะ เสียไป ตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุ 13 แทบบ้าเลยช่วงนั้น แต่ฉันยังโชคดีที่มีพ่อ อยู่ข้าง ๆ พ่อเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้ฉัน ฉันเลยไม่อยากวุ่นวาย รบกวนขอเงินท่านบ่อย ๆ ไหนท่านจะต้องเก็บเงินเป็นค่ารักษาโรคหัวใจอีก ฉันลืมบอกไปว่าพ่อของฉันท่านแต่งงานใหม่ได้เกือบ 7 ปีแล้วล่ะ ตอนเขามาบอกฉัน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร จะให้ว่าอะไรได้ล่ะ มันคือความสุขของพ่อหนิเนอะ ฉันจะไปห้ามได้ยังไง… “เออพวกมึง อาทิตย์หน้าวันเกิดพี่ชายกู ไปกันด้วยนะคะ...” นารา พูดแต่มันจงใจเน้นคำว่าพี่ชายใส่ฉัน...ยอมใจกับความเป็นแม่ดัน ของเพื่อนเหลือเกิน “มีธีมมะ” ซอลถาม “โนจ่ะ ไม่มี อยากแต่งไรก็แต่ง แซ่บ ๆ ก็ได้มึง เพื่อนพี่ชายกูที่ เรียนหมอด้วยกันหล่อแซ่บทั้งนั้น!” “อิดอกจริงป้ะเนี่ย เรียนหมอเนี่ยนะ จะแซ่บได้ไงวะ...” “อ่ะ ถ้ามึงไม่เชื่อ รอดูวันงานว่าพวกเขาจะมาม่อพวกมึงมั้ย...” “แต่คงเว้นอิเพลงไว้แหละ เพราะเขารู้ว่าของพี่กู” “แหน่ะอินา กวนตีน กูไม่เกี่ยวเถอะ...” “กูถามจริง ชาตินี้มึงจะได้มีผัวกับเขาแมะ ขี้อาย ขี้เขินอยู่ได้ พี่ชายกูเขาก็แสดงออกขนาดนั้นแล้วอะ”​ “มึง กูไม่เหมาะกับพี่ไนท์หรอก พี่มึงเป็นถึงหมออ่ะ กูไม่คู่ควรกับพี่ชายมึงสักนิดเดียว...” ฉันพูดออกมาตามความรู้สึก ฉันรู้ตัวฉันดี ฉันไม่ควรคาดหวังอะไรทั้งนั้น… “อิเพลง หลายรอบแล้วนะที่กูได้ยินคำนี้จากมึงอ่ะ มึงเป็นอะไร ทำไมจู่ ๆ มาพูดเรื่องอะไรแบบนี้” “อะไรคือไม่เหมาะสมวะ แค่พี่กูจบหมอเนี่ยนะ? มึงก็รู้ที่บ้านกูเขาไม่ได้มองเรื่องนั้นอ่ะ เขามองคนที่จิตใจ มองกันที่นิสัย แต่ที่มึงกำลังคิดอยู่อ่ะ มันคือการบั่นทอนความรู้สึกตัวเอง...” “อิเพลง มึงคิดดูนะ ทั้งกลุ่มอ่ะ มีใครยอมคนอื่นเท่ามึงป่ะ มีใครแคร์ความรู้สึกทุกคนเท่ามึงไหม มีใครที่ยอมช่วยเหลือคนอื่นทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็จะตายห่าอยู่แล้วอ่ะ” ซอลพูดออกมาอย่างหงุดหงิด “ดีกว่านี้ก็แม่ชีอ่ะอิสัส...” อีฟพูดเสริมพร้อมกับหยิบขนมเข้าปากอีกรอบ “มึงเอาอะไรมาตัดสินวะเพลง ว่ามึงไม่เหมาะสมกับพี่ชายกู...เออถ้ามึงเป็นผู้หญิงไม่ดี...เที่ยวหลอกเงินคนอื่น ทำร้ายคนอื่นด้วยวิธีสกปรก มีผัวมาเป็นร้อย ๆ คน ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มึงไม่เคยไง...” ฉันนั่งฟังนาราด้วยความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก​ไม่สามารถบอกเพื่อนถึงสิ่งที่ฉันเคยเจอเมื่อ2ปีที่แล้วได้ มันเหมือนเป็นตราบาปที่แม่งติดตัวฉันมาตลอด มันทำให้ฉันไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ หรือมีความรักดี ๆ กับใครเขาได้ มันเหมือนกับว่าความทรงจำเลวร้ายเหล่านั้นคอยตอกย้ำฉันทุกครั้ง ว่าฉันมันก็แค่ผู้หญิงสกปรกคนหนึ่ง “ช่างมันเถอะมึง เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะ...” ฉันพูดตัดบทก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น...พวกเพื่อน ๆ ฉันมันก็ยังบ่นในเรื่องที่ฉันทำให้พวกมันขัดใจ แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันแค่ไม่อยากรู้สึกหวังกับสิ่งที่ไม่ควรหวัง... ฉันกับเพื่อนเรานั่งคุยกันสักพัก ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ส่วนฉันก็แยกออกมาทำงานพาร์ทไทม์​ตามเดิม เดี๋ยวพอเปิดเทอม 2 ฉันก็ต้องหยุดทำงานพาร์ทไทม์​แล้วรับสอนพิเศษอย่างเดียว เพราะเทอมหน้าเรียนอย่างหนักเลย