“เจ้าดูแลมันข้าจะดูแลเจ้า”คำพูดขาดหายไปในลำคอเมื่อต้องกลืนก้อนแข็งๆ ลงในลำคอ
“ไท่จือคุณหนูลี่ตายแล้ว”ต้าหมิงคุนขมวดคิ้ว
“จื่อจื่อ นางตายได้อย่างไร”
“ไท่จือ สิ่งที่นางต้องเผชิญที่ผ่านมา หนักเกินกว่าที่หญิงอ่อนแอคนหนึ่งจะรับได้”
“ไปรับศพนางกลับมา ที่นี่”
“ไท่จือไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ในเมื่อนางไม่อยู่แล้ว”
“ไปรับนางกลับมาได้ยินไหม ข้าบอกให้ไปรับนางกลับมา”
ตวาดลั่นก่อนจะทรุดกายลงนั่งกับเก้าอี้ เมิ่งเม่ยย่อกายลงตรงหน้างดงาม งดงามเหมือนทุกครั้งที่เขาเคยเห็นไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ตามเขารู้สึกว่าช่างงดงาม เหลือเกิน แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกว่า ร่างงดงามตรงหน้าไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าว่าน่ามองใบหน้าของนางเหมือนกำลังยิ้มหยันให้กับบางอย่าง
“เจ้า...เจ้า ไม่ได้เป็นอะไรหรือนี่ เมิ่งเม่ย”
“หลังจากที่ถูกโจรป่าดักปล้น เกี้ยวของเมิ่งเม่ยกับหลันเล่อ เราสองคนต่างแยกย้ายกันหนี เมิ่งเม่ยเดินหลงเข้าไปในป่าลึกจ
