เปลือกตาหนักอึ้งกระพริบถี่ก่อนจะค่อย ๆ เปิดขึ้นเมื่อแสงของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างกระจกใส เจ้าของใบหน้าคมคร้ามยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองเพื่อคลายปวดก่อนจะสอดสายตามองไปรอบห้อง เห็นกรอบรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่เขาจำได้ว่าปามันแตกไปแล้วเมื่อคืนถูกวางพิงกับฝาผนังเศษแก้วที่หล่นกระจัดกระจายก็หายไปเหมือนถูกทำความสะอาดเก็บกวาดไปก่อนแล้ว
“อือ...” เสียงของใครบางคนร้องครางก่อนจะพลิกตัวเล็กน้อยทำให้พริษฐ์สะดุ้งตกใจรับรู้ถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่บนกาย เมื่อก้มลงมองก็พบกับร่างนุ่มนิ่มที่กำลังกอดก่ายแนบใบหน้าลงบนแผงอกกว้างนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ
ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ พยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอีกครั้งจนนึกได้ว่าเขาเป็นฝ่ายร้องไห้ฟูมฟายแทบเป็นแทบตายจนข้าวหอมต้องเข้ามาปลอบ ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็สว่างโร่เสียแล้ว
“ข้าว...ข้าวหอม” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกคนที่กำลังนอนหลับสบาย
