“ไอ้วายุ ! ” ข้าวหอมตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อหันไปมองยังต้นเสียงแล้วพบกับวายุที่ลงทุนตามหาตัวเธอจนทั่วทั้งกรุงเทพ ฯ
“ดีใจจังเลยที่จำกันได้” อีกฝ่ายยิ้มย่องพร้อมกับส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ตามติดมาเข้าไปขวางทางเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ข้าวหอมวิ่งหนีไป “ไม่เสียแรงที่ลงทุนตามหาตัวจนทั่ว”
“นายต้องการอะไรจากฉันอีก หนี้สินฉันก็ใช้ให้หมดแล้วไม่ใช่รึไง”
“แหม พอมาเป็นสาวกรุงเทพ ฯ ใส่กระโปรงสั้นหน่อย พูดจาหวานลื่นหูกว่าเดิมเลยนะ รู้หรือเปล่าว่ายิ่งทำตัวสวยแบบนี้กูก็ยิ่งอยากได้มึง” วายุลากลิ้นไปบนริมฝีปากที่แห้งผากก่อนจะเอื้อมมือไปจับใบหน้าหวานไว้อย่างหลงใหล
“นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ที่นี่ไม่ใช่เขตอิทธิพลของนาย ถ้าไม่กลัวถูกจับเข้าคุกก็ลองดู” ข้าวหอมตวาดกร้าวก่อนจะหาทางหนีทีไล่แล้วรีบเดินหนี ทว่าคำขู่ของวายุมันกลับทำให้สองเท้านั้นต้องหยุดชะงักลงทันที
“กูอาจจะทำอะไรมึงไม่ได้ก็จริง แต่ถ้ามึงหนีกูจะจับตั
