18.เดินตามเสียงของหัวใจ

1102 Words

@โรงพยาบาลS พิทยามารับอาหารหลักห้าหมูที่บ้านรังสรรโดยคุณยายพิชญากับคุณตาพัฒนาและรับคุณตามาหาหลานสาวคนสวยด้วยกันเมื่อมาถึงเขาจึงส่งข้อความหาคนของใจว่ามีอาหารมาส่งและคุณตาก็มาด้วยรออยู่ที่เดิม สักพักสถานะข้อความของคุณหมอสาวก็เป็นอ่านแล้ว และตอบกลับว่ากำลังจะมาตามจุดที่นัดพบ อีกด้านเสียงคนที่อ่านข้อความก็ดังขึ้น "สวัสดีค่ะคุณตา สวัสดีค่ะพี่พิท หายดีแล้วหรือคะพี่พิท" "หวัดดีลูก/ครับ..หายดีแล้วครับ" พัฒนาและพิทยาตอบคุณหมอสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "ไม่น่าต้องลำบากเลย คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องแล้วนะคะหนูเป็นห่วงไม่อยากให้ขับรถมาเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณยายกับพี่ภัทราจะรู้สึกยังไงบ้างคะ หนูก็รู้สึกผิดไปด้วย" ปารดีพูดอย่างตรงไปตรงมาจากใจจริง "อืม..ก็มีเหตผลนะ..ตาก็ลืมข้อนี้ไปเลย..เอางี้มั๊ย..คุณตากับคุณยายจะทำกับข้าวแล้วใช้บริการออนไลน์ให้มาส่งดีมั๊ยลุก" พัฒนาเสนอทางเลือกและอยากจะดูปฏิกิริยาของลูกชายตัวดีอีกด้วย "เอ่อ ก็แล้วแต่หนูสบายใจเลย แต่ถ้าวันไหนพี่สะดวกจะมาส่งเองมาพี่จะไลน์หรือโทรบอกหนูนะคะ" พิทยาพูดออกไปตามเสียงของหัวใจ แต่ยังอยู่ในท่าทีที่ดีงาม ซึ่งพัฒนาก็รู้สึกพอใจกับความคิดเห็นของลูกชายในระดับหนึ่ง "เอ่อ ก็ได้ค่ะ....แต่ความจริงปริมก็กินนิดเดียวเองหากินอะไรง่าย ๆ แถวนี้ก็ได้นะคะ ไม่อยากให้สิ้นเปลืองเลย" ปารดียังยืนยันเจตนารมณ์ "กินแต่บะหมี่แล้วก็ขนมขบเคี้ยวน่ะเหรอ ไตจะพังเอา อย่าคิดว่าไม่รู้นะ แอบสืบมาเหมือนกัน เป็นถึงคุณหมอไม่รู้รึไงแล้วจะสอนคนไข้ได้ยังไง" พิทยาประท้วงบ้าง ทำเอาพัฒนาถึงกับยกยิ้มมุมปาก แต่อีกคนที่โดนดุทำหน้าม่อยก้มหน้างุดหลบตาเหมือนเด็กทำความผิด "ก็ไม่ได้กินบ่อยหรอกค่ะ แฮร่..คุณตากับพี่พิทกินด้วยกันนะคะ หนูกินไม่หมดหรอก คุณตาไม่มียาก่อนอาหารมื้อเที่ยงนี่คะ มีแต่ยาหลังอาหาร ก็กินอาหารได้เลย กินเสร็จก็จะได้กลับบ้านไปกินยาหลังอาหารแล้วก็พักผ่อน เน๊าะ ฮิ่ฮิ่" ปารดีว่าพร้อมกับหยิบนั่นหยิบนี่จากตะกร้ามาบริการ สองหนุ่มต่างวัยซ๊ะเลย อีกคนจะได้เลิกบ่นเธอซ๊ะ ส่วนพัฒนาได้แต่นึกขำในใจในความเอาตัวรอดของสาวเจ้า ได้แต่ยิ้มอ่อนเออออห่อหมกตามเธอไป หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จปารดีถูกป้า ๆ พยาบาลเรียกตัวเพื่อไปรับหน้าคนไข้ประจำจึงขอตัวกลับไปที่ห้องตรวจก่อน ทั้งที่ยังไม่ได้เวลาบ่ายเลยด้วยซ้ำ และคนหนุ่มก็รีบพาคนแก่กลับบ้านเพื่อกินยาหลังอาหารตามคำสั่งของคุณหมออย่างเคร่งครัด @บนรถ "แกคิดยังไงกับคุณหมอหลานสาวของฉั๊นกันแน่ แกช่วยบอกฉั๊นให้ปลงใจหน่อยซิ๊" พัฒนาเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน "รักครับ" พิทยาตอบบิดาอย่างมั่นใจที่สุดในชีวิต "อืม..ดี..งั้นก็ทำตามเสียงหัวใจของแกเถอะ..พ่อเอาใจช่วย..ยังมีอะไรที่แกต้องเจออีกเยอะ..ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน" "พ่อพูดแปลก ๆ เหมือนกับไปรู้อะไรมาอย่างงั้นแหละ" "อืม...ก็ว่าไปตามเนื้อผ้า..ถ้าคู่กันจริงก็คงฝ่าฟันไปด้วยกันจนได้นะแหละ" พัฒนาพูดกลบเกลื่อนไปซึ่งเขาได้ไปสืบค้นประวัติของครอบครัวของหลานสาวนอกไส้มาบ้างแล้วถึงกับจุกอกในความอับโชคของคุณหมอสาวเกี่ยวกับเรื่องพ่อ ถึงอย่างนั้นเขาก็มิได้ตั้งข้อรังเกียจเด็กสาวคนนี้แต่อย่างใด หลังจากส่งคนแก่ถึงบ้านและดูแลให้กินยาแล้วให้อาบน้ำสระผมเนื่องจากไปโรงพยาบาลมาซึ่งเป็นแหล่งของเชื้อโรคอยู่เหมือนกันเขามักจะบังคับให้บิดามารดาอาบน้ำสระผมก่อนทุกครั้งแล้วค่อยพักผ่อนนอนหลับ จนใคร ๆ พากันแซวว่าเป็นพ่อกรมอนามัยไปแล้ว หลังจากดูแลคนแก่ที่บ้านเสร็จพิทยาเข้าไปเคลียร์งานอีกเล็กน้อยแล้วจึงกลับไปรอรับสาวเจ้าที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะแอบดูตารางกันไว้แล้วว่าวันนี้ไม่มีเวร พิทยาส่งข้อความ พิทยา: เย็นนี้ไม่มีเวรพี่มารอรับกลับบ้านนะครับ พิทยา: ไปทำกับข้าวกินกับแม่ดวงใจกัน พิทยาส่งข้อความไปแต่คนตัวเล็กยังไม่อ่านอาจจะกำลังตรวจคนไข้ก็เป็นได้ เขาได้แต่รอคอย เปิดแอพพลิเคชั่นนั้นบ่อย ๆ เผื่อว่าคนตัวเล็กจะอ่านมัน อีกด้าน "หมอปริม.....เย็นนี้ว่างมั๊ยคะ ช่วยอยู่เวรแทนพี่ได้มั๊ยคะ พอดีลูกพี่ไม่สบายนะค่ะ" คุณหมอรุ่นพี่เอ่ยถามด้วยความหวัง ทำเอาอีกคนไม่กล้าที่จะปฏิเสธ "เอ่อ...ได้ค่ะ วันนี้ปริมว่างค่ะ" ปารดีตอบออกไปอย่างเสียมิได้ "ขอบคุณมากเลยค่ะ งั้นพี่โอนเลยนะคะ ขอพร้อมเพย์เลยค่ะ" "เอางั้นเหรอคะ ค่ะ" ปารดีอึกอักเพราะเพิ่งอ่านข้อความของคนพี่หลังจากตัวเองตอบตกลงรับเวรคุณหมอรุ่นพี่ไปแล้ว หลังจากดีลกับคุณหมอรุ่นพี่เสร็จปารดีรีบต่อสายหาคนพี่ทันที ปารดีโทรออก พิทยา: ครับ เสร็จแล้วใช่มั๊ยครับ พี่รอเราอยู่ที่เดิมนะครับ ปารดี: เอ่อ พี้พิทคะ คือพอดีปริมต้องเข้าเวรแทนพี่เค้านะค่ะ ลูกเค้าไม่สบาย พิทยา: เหรอครับ แล้วเลิกดึกมั๊ยครับให้พี่มารับมั๊ย ปารดี: ก็ดึกน่ะค่ะ แต่มีห้องพักแพทย์อยู่ ปริมจะนอนนี่เลย เดี๋ยวกลับไปเอาเสื้อผ้ามา พิทยา: ปะงั้นพี่ไปส่งกลับไปเอาเสื้อผ้า ปารดี: ค่ะ ขอบคุณค่ะ สักพักคนตัวเล็กก็ปรากฎแกสายตาของเขา วันนี้คนตัวเล็กใส่เสื้อคอจีนผ้าพริ้วสีออฟไวท์ กระโปรงผ้าพริ้วสีฟ้าสดใส เพราะเธอถอดเสื้อกาวน์เก็บไว้ที่ตู้ล็อคเกอร์แล้ว "มาแล้วค่ะ" "ปะ" คนตัวโตรีบมาจับจูงมือคนตัวเล็กและนำไปยังที่จอดรถในทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more