“ซินญอร่า มิวซีอา...ตื่นแล้วหรือคะ?”
ประโยคแรกที่มัสมินได้ยินเมื่อตื่นขึ้นมารับอากาศบริสุทธิ์ภายนอกคฤหาสน์ในแถบชนบทของทัสคานีซึ่งตระการตาไปด้วยฉากความอลังการของเนินเขาเหลื่อมซ้อนกันมากมายโอบล้อมป่าสนและไร่องุ่นเห็นอยู่ลิบ ๆ จากระเบียงคือคำทักทายของหญิงสาววัยราวสามสิบซึ่งคงเป็น คาร์ล่า แม่บ้านที่มีรูปร่างสูงกว่าเธอเล็กน้อย หน้าตาสะอาดสะอ้านและเก็บรวบผมสีน้ำตาลทองไว้ในหมวกเข้ากับชุดกระโปรงของผู้ดูแลความเรียบร้อยในคฤหาสน์แห่งนี้
“คุณคาร์ล่า...เป็นแม่บ้านของลอวเรนซ์ใช่ไหมคะ?”
สาวสวยชาวเอเชียในชุดเสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงแรงเลอร์ทรงกระบอกเอ่ยถามขณะหย่อนบั้นท้ายลงนั่งบนเก้าอี้หวายที่โต๊ะหน้าระเบียง อีกฝ่ายพยักหน้ารับและยิ้มตอบอยางเป็นมิตร
“ค่ะ...ซินญอร่า ดิฉันเป็นแม่บ้านดูแลที่นี่ ดิฉันอยู่กับครอบครัวคุณริคมานานแล้วค่ะ พ่อแม่ของดิฉันรับใช้ครอบครัวของคุณท่านสืบทอดกันมาตั้งแต่ตระกูลของคุณริคที่เป
