“คนเรามีทางเลือกเสมอ มิวซีอา...แต่เลือกแล้วต้องรับผิดชอบการเลือกของตัวเองเหมือนที่คุณต้องรับผิดชอบต่อการตัดสินใจของคุณ ถ้ามันจะเลวร้ายจนคุณแทบจะแบกรับมันไม่ได้ คุณก็ต้องทนรับ...แบบนี้ไง!”
มาเฟียเลือดร้อนคว้าแขนมัสมินแล้วดึงตามไปถึงโคนไม้ริมหาดที่เรือนกิ่งใบแผ่ขยายเป็นพุ่มเตี้ยเหนือพื้นทรายและโขดหินเล็ก ๆ
“อย่านะ ลอวเรนซ์! คุณอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ ฉันจะร้องให้คนช่วย!”
“ร้องสิ มิวซีอา! แต่เสียงของคุณจะดังพอให้คนอีกฟากของเกาะนี้ได้ยินรึเปล่า เพราะที่นี่ไม่มีใครมีสิทธิ์เข้ามาถ้าไม่ได้รับอนุญาต แต่ผมแน่ใจว่าถ้าเกิดมีใครสักคนผ่านมาได้ยินเสียงร้องของคุณตอนนี้ เขาคงไม่กล้าเข้ามาช่วย เพราะเขานึกว่าคุณร้องออกมาเพราะกำลังมีความสุขมากกว่าถูกทำร้ายต่างหาก!”
“คนบ้า!” ร่างเล็กดิ้นรนป้องปัดแต่มือที่เต็มไปด้วยบาดแผลช่วยอะไรเธอไม่ได้เสีย
