“คะ...เก็บกด” นุสบาทำหน้ากังขาแต่ไม่ทันที่พัชชุลีจะกล่าวว่ากระไรต่อสายตาคมคู่นั้นก็เห็นหลังไว ๆ ของใครคนหนึ่งผ่านไปทางด้านหน้าห้องอาหาร
“เอ้อ...ลีขอตัวสักครู่นะคะพี่นุสบา ขอไปทำธุระแป๊บนึงค่ะ” ว่าแล้วก็เดินอาด ๆ ออกไปทิ้งไว้ให้ผู้จัดการสาวนิ่งมองก่อนจะหันกลับไปสนใจความเรียบร้อยภายในห้องอาหารต่อ
พัชชุลีเดินห่างออกมาจากสถานที่แขกมารับประทานอาหารพลางชะเง้อมองตามทางเดินซึ่งตัดเลียบไปตามริมหาดกระทั่งเธอเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งในชุดเสื้อสเว็ตเตอร์คอเต่าผ้าแคชเมียร์และกางเกงเดนิมสีดำสวมรองเท้าหนังสีน้ำตาลเป็นมันเงาขณะกำลังยืนมองโคมทองเคลื่อนต่ำแตะเส้นที่ของฟ้าและน้ำทะเลบรรจบกันท่ามกลางแสงสีอำพันทาบทอ
”สวัสดีค่ะ...คุณลอวเรนซ์”
ร่างระหงก้าวเข้าไปหยุดใกล้ ๆ หลังจากรวบรวมกำลังใจทักทายหุ้นส่วนใหญ่ของเซลิโน่ พัชชุลีแทบกลั้นหายใจเมื่อใบหน้าหล่อเหลาคมคายของบุรุษรูปร่างทั้งสูงทั้งใหญ่หันมายังเธอซ
