ทัณฑ์เสน่หามาเฟีย

ตอนที่ 3

“ผมไม่ให้คุณต้องเสียเวลาเปล่า ๆ ปลี้ ๆ กับการพิสูจน์ในครั้งนี้แน่นอน นี่เป็นเช็คเงินสดสิบล้านบาทสำหรับความมีน้ำใจของคุณที่จะเดินออกจากทางชีวิตของเขาเพื่อที่จะช่วยให้ลอวเรนซ์กลับไปดำรงตำแหน่งประธานของยูนิโก้ แอร์ไลน์เร็วขึ้น และนี่เป็นสัญญาระหว่างเราหลังจากที่คุณรับเงินจำนวนนี้ไปแล้วคุณต้องรับปากกับผมว่าลอวเรนซ์จะไม่มีวันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

แน่นอนที่สุดว่ามันเป็นพันธะสัญญาแม้มิได้ร่างออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรหากทว่าข้อตกลงอันเจ็บปวดได้สลักความเป็นผู้หญิงหิวเงิน เห็นแก่ตัวและไร้ค่าในสายตาของคนที่เธอรักลงบนความเป็นมัสมินอย่างยากจะลบเลือน หญิงสาวอาจไม่จำเป็นต้องรับเงินจำนวนนั้นหากอาการของปัทมาไม่ทรุดลงจนยากเกินเยียวยา เธอตัดเยื่อใยจากลอวเรนซ์ด้วยการเดินออกจากเส้นทางคู่ขนานที่ไม่มีวันบรรจบไม่ว่าจะอย่างไร ต้องคอยฟังเสียงโทรศัพท์ที่ปลายสายก็รู้ว่าคือเขานับครั้งไม่ถ้วนและการไม่กลับไปเล่นไวโอลินที่โรงแรมซึ่งเธอรับงานอยู่ประจำนอกจากเก็บตัวเงียบอยู่กับบ้านและโอนเงินที่เหลือจากการรักษาปัทมาไว้ในบัญชีของน้องสาวทุกบาททุกสตางค์

บทเพลงรักอันเศร้าสร้อยแห่งห้วงมหาสมุทรหรือ โอเชียนนิค* ซึ่งเป็นบทเพลงที่คนรักชาวอิตาเลียนชอบฟังมากที่สุดถูกบรรเลงด้วยเครื่องสายเสียงโศกอย่างไวโอลินในท่วงทำนองแห่งความทุกข์ทรมานของหัวใจที่แหลกสลายในทุกค่ำคืนก่อนมัสมินจะเข้านอนและหลับไปพร้อมน้ำตาซึ่งจนบัดนี้ก็ยังมิเหือดแห้ง หกเดือนหลังจากทุกอย่างจบสิ้นผ่านไปหญิงสาวจึงได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทซึ่งไม่ได้พบกันนานแล้วจากเกาะสมุย

“นุ่น...นี่พัชชุลีนะ ตอนนี้ลีได้งานอยู่ที่เกาะสมุยแน่ะ เล่นไวโอลินอยู่ที่โรงแรม เซลิโน่ โฮเต็ล เป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาวเลย มีแต่มหาเศรษฐีติดอันดับมาพัก...ลีจะชวนนุ่นมาเล่นไวโอลินที่นี่ เล่นดนตรีคลาสสิคให้แขกต่างชาติฟัง พอดีผู้จัดการจะหาคนเล่นไวโอลินเพิ่ม ลีนึกถึงนุ่นเลยนะ ถ้านุ่นรับปากลีก็จะบอกผู้จัดการวันนี้ พรุ่งนี้นุ่นแพ็คกระเป๋ามาเกาะสมุยได้เลย”

และมัสมินก็ไม่รีรอจะปฏิเสธเพราะนี่อาจเป็นหนทางหนึ่งที่จะหลีกลี้ตัวเองไปอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อหลบเลียรอยแผลย้ำลึกจากความรักซึ่งยิ่งนับวันก็ยิ่งสลักลึกลงไปถึงก้นบึ้งมากขึ้นทุกที การตัดสินใจในครั้งนี้ไม่ได้รับการคัดค้านอันใดจากบิดามารดาซึ่งยินดีจะคอยดูแลปัทมาในช่วงเวลาของการรักษาธาลัสซีเมียด้วยวิธีการปลูกถ่ายไขกระดูก

********************

“ไง...นายชอบรึเปล่า เซลิโน่ ที่แสนสวย นายควรจะตกหลุมรักมนต์เสน่ห์ที่แดนสวรรค์ ( CELINO = ภาษาอิตาเลี่ยน แปลว่า สวรรค์) แห่งนี้ร่ายให้นายหลงใหลนะลอวเรนซ์ ”

ปรีชากล่าวทักเจ้าของร่างสูงใหญ่ของเพื่อนต่างชาติชาวยุโรปทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องนอน ซีวิว เอ็กซ์คลูซีฟ สวีท อันหรูหราของโรงแรมห้าดาวซึ่งตั้งอยู่บริเวณริมไหล่เขาไล่ระดับและมีอ่าวเล็ก ๆ ทอดตัวยาวสู่ท้องทะเลสีครามยามแดดสาดส่องดูน่ามองราวมหาสมุทรแห่งอัญมณีผืนใหญ่ที่โอบล้อมเกาะสมุยของจังหวัดสุราษฎร์ธานี

ใบหน้าคร้ามคมบนเรือนร่างกำยำล่ำสันหันมาปรายยิ้มให้ ชายหนุ่มภายใต้การแต่งกายอันโก้หรูด้วยเสื้อเชิ้ตคัตติ้งเนี้ยบสวมทับด้วยคาร์ดิแกนเนื้อผ้าชั้นดีเข้ากับกางเกงสีกรมท่าและรองเท้าหนังแบบสวมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ซึ่งดูเล็กไปถนัดใจเมื่อต้องรองรับความสูงใหญ่ทว่าดูดีนั้น ปรีชาก้าวตามออกมาที่ระเบียงห้องและนั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามผู้ที่นั่งอยู่ก่อนซึ่งสายตาคู่นั้นกำลังจับจ้องออกไปยังภาพน้ำและท้องนภาซึ่งอาบระบายด้วยสีฟ้าหลากเฉดอันเป็นฉากแสนตระการตาของห้องนอนแบบมาสเตอร์เบดรูม (เตียงขนาดใหญ่) หันหน้าออกสู่ท้องทะเล

            “ที่นี่สวยมาก ปิเอโร่ ไม่เสียแรงที่ร่วมหุ้นกับนายเปิดโรงแรมหรูที่นี่”

            น้ำเสียงเจือไว้ด้วยความชื่นชมหลุดจากริมฝีปากหนาได้รูปของบุรุษผมสีน้ำตาลหม่นประกายทองหยักศกน้อย ๆ ขับใบหน้าคมคายให้ดูน่าเกรงขามทว่าก็ยิ่งน่ามองสำหรับหนุ่มลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลี่ยน อย่าง ริคาร์ดิโอ มาร์โค ลอวเรนซ์

            “มันก็แค่เศษเงินของนายเท่านั้น ตอนนี้นายเป็นถึงประธานกรรมการบริหารของยูนิโก้ แอร์ไลน์ จะตัดสินใจทำอะไรก็คงไม่ต้องถามใครให้เสียเวลา ถ้าฉันเป็นนาย นี่คือจุดสูงสุดในชีวิตแล้วนะเพื่อน”

            “ไม่เสมอไป...”

            ปรีชา หรือ ปิเอโร่ ที่ลอวเรนซ์เรียกจนติดปากตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยฮาวาร์ดมาด้วยกันมองเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเหลือบประกายมรกตดูเจิดจ้าราวสีท้องฟ้าอันสดใสอย่างค้นคิด ชายหนุ่มผิวพรรณสะอาดสะอ้านดูดีแต่ความสูงในระดับชาวเอเชียขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจความหมายของเพื่อน

            “บางครั้งการที่เราขึ้นมาอยู่ในจุดที่คิดว่าสูงที่สุดอาจเป็นที่ ๆ เหน็บหนาวมากที่สุดในโลก ฉันก็ภูมิใจที่ทำในสิ่งที่ครอบครัวสร้างมันมาเพื่อฉันได้ แต่หากสิ่งที่ได้มาแลกกับการต้องสูญเสียอะไรไป...ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่ามันจะมีความหมายสำหรับฉัน”

            “กลับมาคราวนี้นายแปลกไปนะ ดูเคร่งเครียดชอบกล ถึงปกตินายจะเป็นคนจริงจังกับทุกเรื่องก็เถอะ อย่าซีเรียสนักเลย ถ้ายังไม่อยากกลับฟลอเรนซ์ จะพักอยู่ที่นี่หลายวันก็ได้เพราะนี่ก็บ้านนาย นายเป็นเจ้าของ เซลิโน่ รีสอร์ท แอนด์ เรสสิเดนท์ อยู่แล้ว แต่คืนนี้อย่าเพิ่งรีบเข้านอน ฉันจะชวนนายไปฟังดนตรีคลาสสิคที่ห้องอาหารริมทะเลข้างล่าง นายจะได้ผ่อนคลายตัวเองลง ไม่เคร่งเครียดทั้งที่ก็มาพักผ่อนแบบนี้ไงเพื่อน”

            “ดนตรีคลาสสิค...”