บทที่ 8 พาหัวใจไปฟิเรนเซ่
“มันเป็นเรื่องน่าเศร้ามากใช่มั้ย มิวซีอา ถ้าอิสรภาพของคุณต้องถูกจองจำไปชั่วชีวิต ไม่ใช่สามเดือนอย่างที่เราตกลงกันไว้ มันน่าเศร้าที่คุณเป็นคนฉีกสัญญานั่นทิ้งไปด้วยตัวคุณเอง!”
“ไม่!...ไม่!...ริค...อื้อ”
แรงบีบเค้นทำให้เสียงที่ลอดผ่านลำคอออกมาฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ทว่าเจ้าของใบหน้าคร้ามคมก็จับสำเนียงได้ว่าผู้อยู่ใต้ร่างนั้นไม่ยอมรับกฎเกณฑ์ที่เขาตั้งขึ้นมาใหม่ มัสมินทำอะไรมากไปกว่าการส่งเสียงร้องอู้อี้ไม่ได้เพราะถูกเขากดทับไว้ทั้งตัวนอกจากรั้งคอเสื้อบนผิวหยาบสีแทนและดันเอาไว้หากก็มิอาจหยุดใบหน้าคมคายให้โน้มลงมาเพื่อฉกลิ้นจาบจ้วงลงไปในเรียวปากที่ถูกบีบให้อ้าออกเพื่อรับความกักขฬะนั้น
ลอวเรนซ์จูบหนักไม่มีเบาแรงขณะเบียดตัวเองลงกับร่างเล็กในพื้นที่แสนคับแคบบนเบาะด้านหลังของตัวรถ เขาคงไม่ให้อภัยเธออีกแล้วถึงได้ขบเม้มกลีบปากอ่อนด้วยฟันคมให้เจ็บระบมจนเลือดหยดออกมาจากมุมป
