“อาหารเช้าครับนาย”
คนงานชายภายในรถคนหนึ่งเดินถือถาดอาหารเสี่ยงตายเข้ามาภายในบ้านพักของรัตติ
เขามาตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายอย่างภูผาด้วยใจที่หวาดกลัวพอสมควรเพราะเคยโดนรัตติขว้างปาข้าวของใส่จนเจ็บตัวไปแล้ว เมื่อครั้งเคยถืออาหารเช้าเข้ามาให้ครั้งก่อน
“เอาวางไว้ในห้องครัว แล้วก็ไสหัวไปได้แล้ว”
รัตติที่นั่งอยู่เงียบๆเพียงลำพังภายในห้องนอนเอ่ยบอกคนงานของภูผาโดยที่ไม่ได้หันไปมอง
เพราะห้องครัวของบ้านหลังนี้อยู่ติดกับประตูทางเข้า ไม่จำเป็นที่จะต้องเดินมาถึงตัวเขา และคนงานคนนี้ก็เคยเข้ามาแล้วก็คงรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
อีกอย่างเขาไม่อยากมองใครที่คงต่างมองเขาด้วยสายตาสมเพชเวทนาที่เขากลายเป็นคนพิการแบบนี้ให้เสียอารมณ์
“ครับ”
คนงานชายรีบนำอาหารเช้าที่ถูกเตรียมมาอย่างดีและน่ากินเอาไปวางตามคำสั่งของรัตติ
แล้วเขาก็รีบวิ่งออกไปด้วยความเกรงกลัวว่าถ้าชักช้าไม่ทำตามคำสั่งเขาอาจเจอดีก่อนจะได้ออกไปเหมือ
