โมเดลคือใคร (1/2)

1334 Words

ผ่านไปไม่นาน.. "เป็นไงบ้างคะ" คนตัวเล็กรอคอยคำตอบจากชายหนุ่มด้วยใจเต้นระทึก เขาทำเพียงปรายตามองแล้วก้มหน้ากินอาหารที่เธอทำให้ต่อ "ก็ไม่ได้แย่" จะตอบว่าอร่อยก็กลัวได้ใจ ต้องตอบแบบนี้แหละ ข้าวคำโตถูกตักเข้าปากคำแล้วคำเหล่า กระทั่งข้าวในจานหมดไป โมเดลเห็นว่าอาหารยังเหลืออยู่ เธอจึงถือวิสาสะหยิบเอาจานไปตักข้าวมาให้เขาเพิ่ม ฟีนิกซ์มองตามแต่ไม่ได้ค้านแต่อย่างใด ก็เธอพรวดพราดไปแบบนั้นใครจะห้ามทันล่ะ "ดีใจที่คุณชอบ^^" เธอพูดสีหน้ายิ้มเมื่อวางจานข้าววางลงตรงหน้าคนตัวโต "ฉันบอกตอนไหนว่าชอบ" ถึงปากจะพูดว่าไม่อร่อยแต่ก็ไม่หยุดกินอาหารที่หญิงสาวเป็นคนทำให้ "ก็คุณบอกว่าไม่ได้แย่" "แล้วมันสื่อว่าฉันชอบหรือไง เลิกเพ้อเจ้อ" เรื่องคิดเองเออเองต้องยกให้เธอเลย "....." โมเดลเล็กทำหน้ายู่ใส่คนเย็นชา ทุกครั้งที่คุยกัน หน้าเขาจะอยู่หน้าเดียวแบบนั้น ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วกำลังดีใจ เสียใจ หรือเศร้ากันแน่ "จะนินทาก็ช่วยเก็บสีหน้าหน่อย" "เอ๊ะ! คุณกำลังใส่ร้ายฉันอยู่นะ" เขาสังเกตมาสักพักแล้ว เหมือนว่าตอนนี้คนตัวเล็กเริ่มจะกล้าเล่นกับเขามากขึ้น ไม่กลัวเหมือนตอนแรก "....." ส่ายหน้าเนือย ๆ "จริงสิ ฉันว่าจะถามคุณแต่ดันลืม" "อะไร" "คุณทำงานอะไรเหรอ" เพราะเขาดูรวยมากเลย ไม่ได้ทำงานพวกผิดกฎหมายใช่ไหม "อยากรู้ไปทำไม" "แค่สงสัย เพราะคุณดูรวยมากเลย" "รวยไม่รวยแล้วจะทำไม" "ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ ชิ" "...." "คุณจะไม่บอกฉันจริงเหรอ" ว่าจะไม่สนใจก็ทำไม่ได้ มันคาใจอะ คืนนี้นอนไม่หลับแน่นอน "รับจ้างฆ่าคน" "..อึก" "จะเลิกถามได้ยัง" "พี่เดล!" เสียงเรียกจากคนในห้องดึงสายตาทั้งสองให้หันไปมองพร้อมกับ คนตัวเล็กได้ยินเสียงน้องชายก็รีบวิ่งไปดูด้วยความรวดเร็ว คงตกใจที่ตื่นมาไม่เจอพี่สาวตัวเอง บวกกับสถานที่แปลกใหม่ด้วย "ขี้แยพอกัน" "มะรืนนี้ทำอาหารเยอะหน่อย" "จะมีคนมาเหรอคะ" เพราะเขาบอกให้เธอทำอาหารเยอะ แสดงว่าต้องมีคนมาแน่นอน "อืม" "อยากให้ฉันทำอะไรเป็นพิเศษไหมคะ" "พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อของด้วยกัน" "ได้ค่ะ" "พรุ่งนี้มีเรียนไหม" "มีค่ะ" "รอฉัน" สิ้นประโยคฟีนิกซ์ก็เดินเข้าห้องตัวเองไป ทว่า.. "คุณฟีนิกซ์" กึก! "...." เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เธอเรียกชื่อเขา "ขอบคุณที่ช่วยฉันกับน้องนะคะ" บุญคุณครั้งนี้เธอจะไม่มีวันลืมมันแน่นอน เขาคือคนที่ยื่นมือมาช่วยดึงเธอขึ้นมาจากหลุม ฉะนั้นเธอต้องตอบแทนให้เท่าที่เขาช่วยเราไว้ เงินทองเธออาจจะหามาคืนไม่ได้หมดทีเดียว แต่จะพยายามหามันอย่างสุดความสามารถ ระหว่างที่อยู่กับเขาก็จะคอยทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดเช่นกัน "อย่าดื้อก็พอ" แล้วเขาก็เดินเข้าไปในทันที ทิ้งหญิงสาวบ่นพึมพำคนเดียว "ไม่ได้ดื้อสักหน่อย" "จะทำอะไรดี" พอมาอยู่แบบนี้แล้วไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะข้าวของภายในห้องถูกจัดเป็นระเบียบจนเธอไม่กล้าแตะมัน ส่วนความสะอาดไม่ต้องห่วง แทบมองไม่เห็นฝุ่นเลย "มานี่หน่อย" ในตอนที่เธอยืนมองซ้ายมองขวาหาอะไรทำ ประตูห้องนอนของคนตัวโตก็เปิดพร้อมกับเขาที่เรียกเธอให้เข้าไปหา "มีอะไรหรือเปล่าคะ" "เอามือถือมา" "นี่ค่ะ" โมเดลส่งมือถือตัวเองให้ชายหนุ่มอย่างว่าง่าย "แน่ใจว่านี่คือมือถือ" เขานึกว่าเศษซากขยะเสียอีก หน้าจอไม่มีที่ว่างให้แตกเพิ่มแล้วตอนนี้ ฟีนิกซ์รับมือถือมาจากมือคนตัวเล็กไป เขากดอะไรสักอย่างก่อนจะส่งมันคืนให้เธอ "เบอร์ฉัน" "อ๋อ..ค่ะ" ไหน ๆ เขาก็ออกมาแล้ว งั้นควรบอกเขาไปตรง ๆ เลยดีไหม "อยากพูดอะไร" คนตัวเล็กมีอาการเหมือนอยากพูดแต่ไม่กล้าพูด เขาจึงชิ่งถามก่อนเลย "ฉะ ฉันรบกวนฝากน้องไว้สักวันได้ไหมคะ" เธอต้องไปทำงานพรุ่งนี้หลังเลิกเรียน ถ้าวนกลับมาต้องเข้างานสายแน่นอน ฝากเขาสักคืนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง "จะไปไหน" "ไปทำงานค่ะ" "ที่ไหน" "ใกล้มอนี่เอง แต่มันต้องกลับดึก ฉันกลัวเลโก้ไม่กล้าอยู่คนเดียว" เพราะมันแปลกที่ น้องยังไม่คุ้นชินกลัวไม่กล้าอยู่คนเดียว "ฉันไม่ให้ไป" เขารีบตอบปฏิเสธไปทันที "ไม่ได้นะคะ ถ้าฉันไม่ไปจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเทอม ไหนจะใช้จ่ายอีก" ค่าห้องที่อยู่นี่อีก จะให้เธอมาอยู่ฟรีกินฟรีไม่ได้หรอกนะ ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวขนาดนั้น "ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าหน้าที่เธอคือดูแลฉัน" แล้วการที่เธอจะออกไปทำงานข้างนอกหมายความว่าไง "ฉันต้องหาเงินมาใช้หนี้คุณด้วย ถึงอย่างนั้นหน้าที่ดูแลคุณฉันจะไม่ขาดตกบกพร่องแน่นอนค่ะ" "แล้วถ้าฉันไม่อนุญาต" เธอจะยังไปทำมันอยู่ไหม "คุณ.." "...." เขาจ้องหน้าเพื่อรอคำตอบจากเธอ "ให้ฉันไปทำเถอะนะ ฉันรับปากพี่เขาไปแล้ว" "กี่ชั่วโมง" "หนึ่งทุ่มถึงตีสองค่ะ" "อืม" "ขอบคุณนะคะ^^" "หลบ" เขาไล่เธอหลบก่อนจะปิดประตูใส่หน้า โมเดลทำเพียงยืนนิ่ง เธอดีใจที่เขายอมให้ออกไปทำงาน สัญญาว่าจะตั้งใจทำไม่ให้กระทบกันงานดูแลเขาอย่างแน่นอน วันต่อมา บริษัท ตึก ตึก "โผล่หัวมาได้สักทีนะมึง" ฟีนิกซ์หยุดเดินแล้วเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสามที่ยืนกอดอกหรี่ตาจับผิดอยู่ตรงหน้าตัวเอง "หลบ" "เมื่อวานมึงหายไปไหน" พวกเขาพยายามติดต่อเพื่อชวนเพื่อนไปดื่มด้วยกัน ทว่าอีกคนกลับไม่รับสาย ถามลูกน้องก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งสามจึงตกลงกันมาดักรอเพื่อนที่บริษัทแทน "ว่างกันใช่ไหม" "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะที่รัก" เพลิงกัลป์ทำหน้าบึ้งตึงพลางเชิดหน้าใส่เพื่อนตัวเองที่ไม่ยอมรับสายตน ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ถึงไม่รับสายกัน จะงอนแล้วนะ "หลบ-_-" "มึงหายไปไหนมา" แผ่นดินมองเพื่อนด้วยแววตาจับผิด "จะหลบไหม" "ตอบพวกกูก่อน" ปึก "ไปจัดการให้เรียบร้อยซะ" เอกสารกระแทกเข้ากลางอกแผ่นดิน ทั้งสามมองไปที่เอกสารนั้นด้วยความสงสัย แผ่นดินจัดการเปิดอ่านถึงกับขมวดคิ้วทันที "กูไม่ทำ/กูไม่ทำ" ทั้งฟลินต์และเพลิงกัลป์ต่างหันหน้าไปคนละทาง กลายเป็นว่างานนี้แผ่นดินรับผิดชอบคนเดียว แม่งไม่น่ามาเจอมันเลย ได้งานเลยเห็นไหม "ขอบคุณพวกมึงสองคนมาก.." แผ่นดินเอ่ยขอบคุณเพื่อนทั้งสองที่ร่วมแผนการในครั้งนี้ ทว่ามีเพียงเขาที่ถูกลอยแพ ระยำจริง ๆ เพื่อนกู "หลบ" "นายครับคุณโมเดล.." อคินวิ่งเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกเจ้านายพร้อมกับเสียงที่เบาลงในช่วงท้าย แต่เหมือนมันยังเบาไม่พอเมื่อสามคนที่ยืนอยู่ได้ยินมันชัดเจน "โมเดล~" เพลิงกัลป์พยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงเข้าใจถึงสาเหตุที่เพื่อนเขาหายไปเมื่อวาน "...." ฟีนิกซ์ตวัดสายตาไปมองลูกน้องตัวเอง "แหะ^^" เมื่อเจอสายตาเจ้านายถึงกับยางตายออกเลยทีเดียว จะรอดไหมวะกู "โมเดลคือใครวะ" ฟลินต์ชะโงกหน้าถามฟีนิกซ์สลับมองอคิน "เสือก" "ขอบคุณ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more