บทที่6[70%]
1375 Words
“อยากจูบแคร์บ้างไหม? แต่ตอนนี้แคร์อยากจูบพี่มากเลยนะ... อื้อ!!” ไม่ทันขาดคำยูอาที่มองริมฝีปากของแคร์ก็อดทนไม่ไหว ประกบจูบร่างเล็กทันทีจนแคร์ตกใจ หลับตาลงรับจูบเขาที่กำลังเข้ามาตักตวงความหวาน ยูอาพาแคร์นอนลงที่เตียงแลกลิ้นกับลิ้นเล็กอย่างชำนาญ ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง... แต่แค่จูบกันแค่สองครั้ง มันทำให้เขารู้สึกอยากจะจูบแคร์แบบนี้ซ้ำๆ อยากตักตวงความหวานจากปากของเธอให้ได้มากที่สุด อารมณ์หวั่นไหวในตอนนี้ทำให้ยูอาคุมความอดทนของตัวเองไม่ได้แล้ว มือหนาลูบไล้ไปตามขานวลที่แหวกออกให้เขาได้ทาบทับเธอได้มากขึ้น ส่วนแคร์ก็รู้สึกเสียวซ่านกับมือร้อนของยูอาที่กำลังเลื่อนขึ้นมาที่หน้าท้อง ริมฝีปากของทั้งสองยังคงดูดดึงกันไปมา ยูอาไล่ใบหน้าออกจากริมฝีปากก่อนจะซุกไซ้ซอกคอหอมที่ตอนนี้แคร์กำลังเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เขามอบให้
“อือ... พะ พี่ยู...” เสียงเล็กครางออกมาทันทีที่มือหนาเลื่อนเข้าไปในชายเสื้อ ยูอาจูบไปที่ซอกคอหอมมือหนาทำหน้าที่ขยับขึ้นไปที่ทรวงอก แตะลงไปที่เนินเนื้อจนแคร์สะดุ้งกอบกุมทรวงอกที่เต่งตึงรับมือเขาออกแรงบีบจนคนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่าน มีความสุขที่ยูอาทำแบบนี้
“อะ อื้อ... พะ พี่ยู... อาาา” ยูอาใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกมาแหวกเสื้อออกทันทีมองเนินเนื้อที่อูมทะลักออกมาจากบราเซียสีดำ สติตอนนี้ของเขากำลังเตลิดออกไปไกลจนกลับไม่ได้แล้ว... ริมฝีปากร้อนๆ พรมจูบไปตามทรวงอกอวบ มือก็บีบขยำจนแคร์ทนไม่ไหวจิกนิ้วลงกับไหล่หนาทันที รู้สึกถึงกลางกายสาวที่กำลังเต้นตุบๆ พร้อมกับความรู้สึกแทบจะระเบิดกับสัมผัสที่ยูอามอบให้ ริมฝีปากร้อนๆ ไล่ไปที่ซอกคออีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ยูอาหยุดทันทีจนแคร์ลืมตามองร่างหนาด้วยสีหน้าตกใจ
“พี่...”
“หยุดทำไม?”
“แคร์...”
“เออ คือ...” แคร์กลอกตาไปมาทันทีพร้อมกับลุกขึ้นผลักยูอาให้ออกไปก่อนจะติดกระดุมเสื้อตัวเอง ยูอาเองก็เสยผมตัวเองขึ้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น บ้าจริง!! ดีนะที่ยังควบคุมตัวเองได้... ถ้าคุมไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้นว่ะยู แกตายด้วยน้ำมือคุณครอปแน่ๆ มือเล็กจับไปที่มือหนาทันทีจนยูอาหันมามอง
“แคร์ พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร แคร์... เออ?”
“อะไรครับ?”
“เปล่า งั้นแคร์นอน...”
ตืดๆ... เสียงมือถือของยูอาดังขึ้นขัดจังหวะทำให้แคร์ถึงกับขมวดคิ้วทันทีว่าใครกันที่โทรมาหาพี่ยูของเธอดึกขนาดนี้ ยูอาหยิบมือถือมาดูก็พบว่าปลายสายเป็นเบอร์ของนีม เพื่อนสนิทของเขา
“ฮัลโหลนีม...”
“...”
“พรุ่งนี้เหรอ? อืม เราไม่ว่างหรอก มีงานเช้าอีกอย่างต้องไปรับน้องแคร์ที่บริษัทด้วย... อ่อน้องแคร์น้องสาวคุณครอป เธอกำลังไปเป็นนางแบบ อืมเอาเป็นว่า ถ้าช่วงค่ำๆ เราไม่มีธุระอะไรเราจะเข้าไปหาที่ร้านแล้วกัน โอเค” ยูอาวางสายลงทันทีหันไปมองร่างเล็กที่ทำหน้าหงุดหงิดอยู่เมื่อเห็นยูอาคุยกับนีมที่เป็นเพื่อนของเขา แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยนะ? แคร์ถอนหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องยูอาไปทันที
“แคร์ จะกลับห้องเหรอ?”
“อือ เบื่อ รำคาญ!!”
“รำคาญ? รำคาญพี่เรื่องอะไร?” ร่างเล็กมองยูอาที่เดินตรงเข้ามาขมวดคิ้วมองร่างเล็กที่เงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจจริงๆ ให้ตายเหอะ!! ทำหัวใจถึงร้อนรนแบบนี้นะ
“ก็... ถ้าพรุ่งนี้พี่มีนัดกับเพื่อนก็ไปเถอะ แคร์ไปเอง”
“หือ? เราตกลงกันแล้วนะครับ ทำไมล่ะ?”
“แคร์ไม่อยากสร้างความวุ่นวาย อีกอย่างแคร์ไปไหนมาไหนคนเดียวได้แล้วด้วย...”
“แคร์”
“ชิ แบร่!!” ยูอามองแคร์ที่เดินสะบัดออกจากห้องเขาไปทันที ให้ตายเหอะเอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง ขี้งอนก็ที่หนึ่ง... ร่างหนาเท้าเอวอยู่แบบนั้นก่อนจะมองไปที่เตียงอีกครั้งที่เขากับแคร์... เออช่างเถอะ ดีที่เขายังคุมตัวเองอยู่ ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าคุมตัวเองไม่อยู่มันจะเป็นยังไง? เขาไม่อยากให้เด็กสาวที่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขาต้องเสียใจ แต่ตัวเขาเองถ้าโดนแคร์ทำแบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกันที่จะห้ามใจตัวเองได้ ร่างหนานอนลงมองเพดานห้องอย่างเหนื่อยใจ
“ทนไว้ยูอา... ทนมาได้ตั้งนาน จะมาทนไม่ได้เพราะแคร์งั้นเหรอ? ตลกนะ”
เช้ารุ่งขึ้นแคร์ก็ทำหน้าบูดๆ นิดหน่อยที่ต้องนั่งรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ของยูอามาที่บริษัท ความจริงเธอจะออกมาแต่เช้าแล้วแต่ก็ไม่ทันร่างหนาที่ยืนรออยู่ รถของยูอามาจอดที่หน้าบริษัทร่างหนาถอดหมวกกันน๊อคที่สวมหัวให้แคร์ออก ใบหน้าสวยคมทำหน้าหงุดหงิดจนยูอายิ้มแล้วยกมือบีบจมูกเธออย่างแรง
“อือ เจ็บนะ!! วันนี้แคร์ถ่ายแบบนะ เดี๋ยวไม่สวยพอดี...”
“5555 ครับ เอาเป็นว่าพี่เข้าคาสิโนก่อนนะ... และก็เย็นนี้พี่จะมารอรับ โอเคไหม?”
“ไม่รู้ ไม่ชี้”
“ไม่เอาสิครับ พี่สัญญาแล้วว่าจะมารอเราต่อให้ดึกแค่ไหน พี่ก็จะมารอนะ”
“...”
“ถ้างั้นพี่เข้าไปเคลียร์งานที่คาสิโนก่อนแล้วกัน ส่วนเรื่องเอกสารมีอะไรก็โทรหาพี่นะ... แคร์สิบแปดแล้วน่าจะเซ็นได้แล้ว อ่านสัญญาดีๆ ให้รอบคอบนะ ถ้าไม่ให้พี่เข้าไปด้วย”
“รู้แล้วน่า ไปได้แล้วสายแล้ว... แคร์ต้องไปก่อนเวลา” แคร์ยกมือบ๊ายบายยูอาก่อนที่เขาจะบึ้งรถออกไป ร่างเล็กเดินตรงเข้าไปในบริษัทจังหวะที่ลิฟต์กำลังจะปิด แคร์เลยรีบแทรกตัวเข้าไปทันทีพร้อมกับหอบหายใจหนัก หันไปมองคนที่อยู่ในลิฟต์ก็ต้องเบิกตาด้วยความตกใจ ใบหน้าหล่อโหดที่มีรอยสักที่ลำคอกับแขนทั้งสองข้างกับยืนพิงผนังลิฟต์อยู่ ผมสีควันบุหรี่เสยขึ้นไปจนเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้น ทีเดย์ยกยิ้มที่มุมปากมองแคร์ที่แต่งตัวน่ารักอย่างนิ่งๆ
“คุณทีเดย์...”
“ใช่ เห็นฉันเป็นใครล่ะ?”
“เปล่าค่ะ แค่ตกใจ” ร่างเล็กยิ้มนิดๆ แล้วหันหลังยืนมองตัวเลขลิฟต์ที่ขึ้นช้าจริง แคร์รู้สึกเสียวสันหลังก่อนจะหันไปมองทีเดย์ที่ตอนนี้กำลังเดินมาประชิดร่างเล็กพร้อมกับแขนหนึ่งข้างกั้นร่างเล็กไว้ ใบหน้าหล่อก้มมองแคร์ที่ตอนนี้กำลังเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ ลมหายใจของเขามีกลิ่นควันบุหรี่จนเธอฉุนจมูกที่สุด
“คะ คุณจะทำอะไร คุณทีเดย์?”
“ทำ? ฉันทำอะไรเธอ...”
“ถอยไปสิ ฉันอึดอัด” แคร์พยายามดันอกแกร่งให้ออกไป แต่ทีเดย์กลับยืนนิ่งอยู่แบบนั้นสำรวจใบหน้าสวยจนเขารู้สึกสนใจเธอเป็นพิเศษ สนใจมากซะจน... อยากได้มาครอบครอง?
“อึดอัดอะไร? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยแคร์... ถ้าเธออึดอัด มันต้องแบบนี้ต่างหาก”
“อ่ะ คุณ... ทีเดย์!!” ร่างหนายกยิ้มมุมปากที่ดันร่างเล็กจนแนบชิดกับผนังลิฟต์ ร่างหนาก้มใบหน้าลงไปแนบชิดกับใบหน้าสวยคม มองตาเธอที่ตอนนี้เกิดอาการประหม่าจนเขาสะใจนิดๆ
“ปล่อยฉันนะ... ไม่งั้นฉันจะไม่ถ่ายแบบที่บริษัทคุณ!!”
“เชิญ ไปดิและอย่าหวังว่าคนที่ฉันเลือกให้เป็นนางแบบแล้ว... จะหลุดรอดมือไป”
- Writer
