บทที่6[30%]
1748 Words
Ur & Care
6
หลังจากคุยกับยูอาเสร็จแคร์ก็เดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในห้องประชุมซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน เพราะตั้งแต่แคร์มาก็ทำแต่หน้านิ่งๆ ตลอดแต่พี่ชายมาหาถึงกับหน้าบานขนาดนี้เชียวเหรอ? ร่างเล็กนั่งรอเจ้าของบริษัทจนกระทั่งประตูหน้าห้องถูกเปิดออกพร้อมกับชายร่างสูงที่มีผมสีควันบุหรี่ ใบหน้าหล่อคมออกแนวโหด ริมฝีปากหยักได้รูปไม่ยิ้มเลยสักนิด สวมชุดสูทสีน้ำเงินแบบไม่ครบเท่าไหร่เพราะเนกไทสีดำกลับอยู่ที่กลางอก แถมยังมีรอยสักที่น่าหลงใหลสักอยู่ตามต้นคอและแขนทั้งสองข้าง มือหนาเสยผมสีควันบุหรี่ขึ้นไปพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะประจำตำแหน่ง กวาดสายตามองไปที่พนักงานและนางแบบที่กำลังจ้องใบหน้าเขาแทบจะกลืนกิน
“น้องๆ ทุกคนค่ะ... นี่คือคุณทีเดย์ ผู้บริหาร Modeling Sky จ๊ะ” ทุกคนยกมือไหว้ร่างหนาที่กวาดสายตามองนางแบบแต่ละคนอย่างนิ่งๆ ดวงตาสีดำกวาดตาไปทั่วจนมาถึงแคร์ที่นั่งอยู่ท้ายสุด ใบหน้าสวยคมของแคร์สะกดสายตาของทีเดย์ทันทีจนเขายกมือขึ้นลูบคางตัวเองไปมาอย่างใช้ความคิด
“สวัสดีทุกคนที่เข้ามาร่วมการฟิตติ้งค้นหานางแบบบริษัทของผมนะ... หนังสือเล่มใหม่ที่กำลังจะออกเป็นแนวนางแบบวัยทีน ซึ่งดูจากประวัติของพวกคุณแล้วมีแค่คุณคนเดียวที่อายุ 18 คุณแคร์” นิ้วเรียวชี้มาที่แคร์ทันทีจนเธอตกใจ พยักหน้ารับอย่างยิ้มๆ จนทีเดย์รู้สึกถูกใจเด็กสาวคนนี้จริงๆ ถึงแม้เขาจะแก่กว่าเพราะเขาตอนนี้ก็อายุยี่สิบหกแล้ว แต่ความที่เขารักษาตัวเองตลอดเวลาทำให้เขา เหมือนคนที่เพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น
“คุณ... แนะนำตัวหน่อยสิ?”
“ฉันเหรอ?”
“ผมชี้ใครล่ะ? ชี้คุณหรือเปล่า...?” แคร์ยิ้มสู้เสือก่อนจะลุกขึ้นยืนมองแพนด้าที่พยักหน้าให้เธอ แคร์มองจอแอลซีดีที่ขึ้นรูปของเธอ ทีเดย์มองภาพในจอก็พบว่าแคร์มีเสน่ห์มากโดยเฉพาะใบหน้าสวยคมและดวงตาคมที่จิกและสะกดให้หลายคนตกหลุมรักได้เลย แคร์สูดลมหายใจเข้ามองหน้าทีเดย์ที่เอามือประสานกันจ้องมองเธอด้วยแววตานิ่งเฉย
“ฉันชื่อแคร์ค่ะ ชื่อจริงคณาภัทร... ฉันโตที่ประเทศอังกฤษเพิ่งกลับมาเมืองไทยได้แค่สามอาทิตย์เท่านั้น และเพิ่งจะจบไฮสกูลมาด้วยค่ะ”
“แล้วคุณมาเมืองไทยทำไม?”
“ฉันมาหาพี่ชายค่ะ พี่ชายฉันเปิดผับ... เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันคิดถึงเขาก็เลยมาหา”
“ผับ? ผับพี่ชายคุณชื่ออะไร”
“เออ Crop Buy ค่ะ” ทันทีที่แคร์เอ่ยชื่อผับขึ้นมาก็ทำให้ทุกคนฮือฮากันยกใหญ่ เป็นที่รู้ๆ ว่าเจ้าของผับแห่งนี้เป็นมาเฟียที่น่ากลัวที่สุดและยังเป็นเพื่อนกับซีโร่ที่เปิดคาสิโนดังอีกต่างหาก ทีเดย์ที่ได้ฟังก็ยิ้มออกมาทันทีกับสิ่งที่ได้ฟัง
“เหรอ งั้นคำถามต่อไป... คุณคิดยังไงกับการมาเป็นนางแบบ?” แคร์นิ่งไปทันที เพราะความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะมาเป็นนางแบบสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ติดว่าอยากจะทำให้พี่ยูได้ใกล้ชิดเธอ... ร่างเล็กนิ่งไปก่อนจะมองหน้าทีเดย์ที่กำลังฟังเธออยู่
“คือว่าฉัน...”
“ว่าไง?”
“เออ ความจริงแล้วฉันไม่ได้เป็นนางแบบมาก่อน... คือจะพูดยังไงดี”
“เอาความจริง?” ทีเดย์มองแคร์ที่เกิดอาการประหม่าจนเขาเอียงคอมองเธอด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายเพื่อให้เธอได้รู้สึกไม่กดดันมากเกินไป ในห้องประชุมตอนนี้มองทีเดย์และแคร์สลับกันไปมา และเมื่อแคร์ได้ยินแบบนั้นก็เลยเลือกที่จะพูดความจริง
“คือความจริงฉันไม่ได้อยากเป็นนางแบบหรอกค่ะ? แค่อยากมาลองดูเท่านั้น”
“เหรอ...” แคร์มองทีเดย์ที่พยักหน้ารับแล้วทำหน้าทำนองให้เธอนั่งลง จีน่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอมองเธอด้วยรอยยิ้มที่เหนือกว่า ร่างเล็กนั่งมองผู้เข้าร่วมฟิตติ้งที่กำลังพูดคุยกับทีเดย์อย่างนิ่งๆ มองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้บ่งบอกว่าเป็นเวลาบ่ายสองแล้ว พี่ยูจะรอนานไหมนะ? ร่างเล็กมองจอแอลซีดีแล้วสายตามาสบกับสายตาคมของทีเดย์ที่จ้องมองเธออยู่แบบนั้น จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้นทุกคนตอนนี้กำลังคุยกันอยู่เพื่อคัดเลือกนางแบบให้เหลือแค่ห้าคนเท่านั้น
“อ้าวล่ะนะ ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของบริษัทและมีหน้าที่คัดเลือกนางแบบหน้าใหม่ให้มาอยู่ในสังกัด... ดังนั้นทั้งห้าคนที่ผมเลือกจะต้องกรอกประวัติและเซ็นสัญญากับทางบริษัทผมเป็นเวลา 1 ปีและทดลองงานก่อนไปสามเดือน”
“ค่ะ...”
“คนแรกที่ผมเลือกคือจีน่า” ร่างเล็กมองจีน่าที่แสยะยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นเดินนวยนาดไปหาทีเดย์พร้อมกับยกมือไหว้เขา สายตายั่วยวนส่งไปให้แต่เขากลับทำได้แค่ยิ้มมุมปาก ทีเดย์ประกาศคนที่ผ่านเข้ารอบจนครบสี่คนและเหลือคนสุดท้ายที่ทีเดย์กวาดตามองไปทั่ว
“คนสุดท้าย... แคร์” ทีเดย์ชี้นิ้วไปหาร่างเล็กที่กำลังอึ้งอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเขาพร้อมกับยกมือไหว้ทีเดย์ทันที จีน่ามองแคร์อย่างหมั่นไส้ก่อนจะยื่นขาไปขัดขาแคร์จนร่างเล็กเซล้มไปด้านหน้า
“ว้ายน้องแคร์!!”
หมับ!! มือหนาของทีเดย์โอบกอดเอวเล็กไว้แน่น ก่อนที่แคร์จะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่กำลังมองเธออยู่ด้วยสีหน้านิ่งๆ แคร์ผลักอกหนาออกแล้วหันไปมองจีน่าที่เบ้ปากกับเธอจนแคร์ส่ายหน้าไปมา ทีเดย์เห็นทุกการกระทำแต่ก็เลือกที่จะไม่ยุ่งด้วยเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา
“ขอบคุณนะคะ...”
“อือ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เก้าโมงเช้าทั้งห้าคนมาที่นี่และเตรียมตัวถ่ายแบบชุดแรกก่อน... จะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่ผมจะให้ขึ้นหน้าปกนิตยสารเล่มใหม่ แพนด้าฝากจัดการด้วย”
“ค่ะ คุณทีเดย์” ร่างหนาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินสวนทั้งห้าคนออกไปแต่สายตากลับเหลือบมองร่างเล็กที่เงยหน้ามองเขาอย่างยิ้มๆ แคร์ถอนหายใจออกมาแล้วฟังแพนด้านัดแนะเรื่องพรุ่งนี้สักพักร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้อง มองหายูอาที่ยืนมองวิวด้านนอกอย่างยิ้มๆ แคร์เดินย่องไปหาร่างหนา
“จ๊ะเอ๋!!”
“อ่ะ แคร์... ตกใจหมด เสร็จแล้วเหรอครับ?”
“อืม ไปเหอะแคร์หิวแล้ว -3-“
“ครับๆ เด็กขี้หิว” แคร์ยิ้มแล้วควงแขนยูอาไปทันที ทำให้คนที่ออกมาจากห้องประชุมมองตามกันอย่างสงสัย ยูอาพาแคร์มากินข้าวที่ร้านอาหารสุดหรูบรรยากาศดีจนร่างเล็กยิ้มไม่หุบ ทั้งสองคนคุยเล่นกันและกินข้าวกันโดยที่บรรยากาศเหมือนทั้งสองคนมีดินเนอร์กันยังไงยังงั้นเลย ตกดึกทั้งคู่ก็กลับมาถึงคอนโดแคร์ก็ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะวันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอล้มเลิกแผนที่จะไปจัดการยูอาหรอก เขาสัญญาแล้วว่าจะตามใจเธอหนึ่งวันเพราะฉะนั้นมันเป็นหนทางที่เธอต้องทำให้พี่ยูของเธอหวั่นไหวสักที ร่างเล็กหยิบอมยิ้มเข้าปากออกมาจากห้องเพื่อตรงไปหาร่างหนาทันที แคร์เปิดประตูห้องของยูอาเข้าไปก็ไม่เห็นว่าร่างหนาอยู่ส่วนไหนของห้องก็เลยเลือกที่จะเดินเข้าห้องนอนไป แต่ก็ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ แสดงว่าอาบน้ำอยู่แน่เลย... ยูอาที่อาบน้ำอยู่ก็หารู้ไม่ว่าภัยอันตรายกำลังมาเยือนเขา ร่างหนาเช็ดตัวแล้วสวมบ๊อกเซอร์สีดำก่อนจะเสยผมสีดำของตัวเองขึ้นไป แล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“เฮ้อ...”
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอพี่ยู?”
“คะ แคร์!! มีอะไรเปล่าครับ” ยูอามองแคร์ที่นอนเล่นที่เตียงของเขาอย่างยิ้มแย้ม พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างยิ้มๆ จนเขาเดินไปนั่งที่เตียง
“ก็เปล่า แค่แคร์ลืมบอกไปว่าพรุ่งนี้แคร์ต้องไปถ่ายแบบตอนเก้าโมงเช้า”
“เก้าโมงเช้า? พี่ไปคาสิโน...”
“อ้าว?” แคร์ที่ได้ฟังก็ทำหน้าหงอยทันทีจนยูอายิ้มออกมาแล้วยกมือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ จนแคร์เงยหน้ามองเขาที่ส่งสายตาอ่อนโยนมาให้
“พี่ไปส่งแคร์ตอนเช้า และเย็นพี่ไปรับโอเคไหม?”
“จริงนะพี่ยู แต่แคร์ต้องเซ็นสัญญาพี่ยูอยู่เป็นเพื่อนแคร์ก่อนได้ไหม?”
“ได้สิ แค่แป๊บเดียวคงไม่มีอะไรมาก” ยูอายิ้มแล้วเดินเอาผ้าขนหนูไปตากไว้ที่ราวก่อนจะหันไปมองแคร์ที่เดินมาประชิดตัวเขาแล้ว มือเล็กดึงมือหนาให้ตามไปนั่งที่เตียงจนเขาเองก็เผลอทำตามโดยที่สายตาก็มองการกระทำของแคร์ไม่ขาดเลย
“แคร์อยากนอนกับพี่ยู”
“ห๊ะ!! คะ แคร์พี่ว่ามันไม่เหมาะนะ?”
“เหมาะไม่เหมาะ พี่ยูก็ตามใจแคร์แล้วหนึ่งวัน... เพราะฉะนั้น แคร์จะนอน” ร่างเล็กนอนลงทันทีจนยูอาได้แต่หลับตาลง ให้ตายเหอะและแต่งตัวอะไรมาล่ะเนี้ย สวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ จนเห็นชุดชั้นในสีดำชัดเจนจนเขาหันหน้าหนี แคร์ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันทีก่อนจะลุกขึ้นกอดหลังยูอา พร้อมกับยื่นใบหน้าไปมองใบหน้าหล่อที่หันมามองเธอพอดี ร่างเล็กเอาอมยิ้มออกไปวางไว้ที่หัวเตียง มองยูอาที่มองเธออยู่แบบนั้น
“พี่อยากจูบแคร์ไหม?”
“...”
- Writer
