บทที่10[70%]
1608 Words
“ขอบคุณนะ... ที่ช่วยพี่”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากให้ใครแตะพี่ ในขณะที่ผมยังไม่ได้เขย่าพี่ หึ”
“นะ นี่นาย... มัน!!”
“น่ารักใช่ไหมล่ะ? เอาน่า ผมกินข้าวแล้ว หิว ^^” ลาสนีมถอนหายใจออกมาทันทีกับคำพูดของเชค ให้ตายเหอะ เขาเป็นคนยังไงกันแน่เนี้ย!! เดาไม่ถูกเลยจริงๆ
รถตู้ของทีเดย์มาถึงที่หมายทันทีเพราะตอนนี้ทุกคนกำลังรอเซ็ตหน้ากล้องกันอยู่ แคร์ลงจากรถมามองแสงแดดที่ตอนนี้สาดแรงมากเหมือนกัน ก่อนจะมองจีน่าที่กำลังโพสท่าถ่ายแบบด้วยจนเธองุนงงทันทีมองทีเดย์ที่ยิ้มให้เธอ ยูอามองทุกคนที่ตอนนี้กำลังเตรียมงาน มองสาวประเภทสองที่เดินมาหาแคร์อย่างยิ้มแย้ม
“น้องแคร์มาแล้ว ไปเถอะค่ะพี่เตรียมชุดไว้ให้แล้ว...”
“ค่ะ พี่ยูไปกับแคร์นะ”
“จะดีเหรอครับ?”
“ดีสิคะ มาเร็ว ^^” มือหนาถูกจูงไปทันทีท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้องมา โดยเฉพาะทีเดย์ที่แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ ยูอาเดินตามร่างเล็กมาที่เต็นท์แต่งตัวและมีรถบ้านหนึ่งคันที่จอดอยู่ ก่อนจะมองแคร์ที่กำลังแต่งหน้าอยู่ โดยมีสายตาของแพนด้ามองยูอาไม่วางตา
“น้องแคร์ พี่ขอนอกเรื่องหน่อยนะคะ”
“ค่ะ พี่แพนด้ามีอะไรเหรอ?”
“คือ หนุ่มรูปหล่อนี้ใครเหรอจ๊ะ?” แพนด้ามองยูอาที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่พร้อมกับมือหนาที่ขยับแว่นสายตาที่สวมใส่ แคร์ยิ้มออกมาก่อนจะหน้าแดงทันที
“แฟนแคร์เอง... ชื่อพี่ยูอาค่ะ”
“แฟน? น้องแคร์ ต๊าย หล่อมากค่ะลูก” แคร์มองแพนด้าที่กรี๊ดกร๊าดจนยูอาเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์มามอง แต่ก็ได้แต่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนแพนด้าและช่างแต่งหน้าใจละลายทันทีกับความอ่อนโยน แคร์หยิบชุดที่แพนด้าส่งให้เพื่อไปเปลี่ยนก็ดึงแขนยูอาไปที่รถบ้านด้วยกัน
“ชุด... ทำไมเป็นแบบนี้?”
“ก็มันเป็นคอนเซ็ปนี่น่า ไม่เอาสิที่รัก...-3-“
“กลับไปเจอดีแน่”
“เจอดีอะไร? ไม่กลัวหรอก แบร่ :p” ยูอามองร่างเล็กที่ท้าทายเขาก่อนจะดึงร่างเล็กมาประกบจูบทันที จนแคร์ยกมือโอบรอบคอหนาและจูบตอบเขาทันทีอย่างโหยหาเช่นกัน ทั้งสองคนแลกลิ้นกันไปมาอย่างร้อนแรงจนกระทั่ง...
“น้องแคร์ค่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จยัง...”
“อ่ะ พอก่อนค่ะ... อย่าหื่นมากสิ พี่ยูคนบ้า”
“เราอยากท้าพี่ทำไมล่ะ?” แคร์ยิ้มก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ยูอายิ้มทันทีหันไปมองในกระจกก็เห็นว่าริมฝีปากของตัวเองเลอะลิปสติกสีชมพูจากปากแคร์เลยหยิบทิชชู่มาเช็ดทันที มองร่างเล็กที่เปิดประตูออกมา... สวมแค่กางเกงยีนขาสั้นสีซีด เสื้อคลุมยีนที่แทบจะปิดไม่มิด มองเห็นทรวงอกอวบที่ดันขึ้นมา
“ไม่อยากให้แต่งแบบนี้ไปถ่ายแบบเลย...”
“หือ ไม่เอาสิค่ะที่รักของแคร์ งานเนาะๆ” ยูอาทำหน้าบูดทันทีจนแคร์เปิดประตูออกไป ก็เห็นแพนด้ากำลังยิ้มให้ จูงมือแคร์ไปถ่ายแบบทันที ร่างหนาเดินไปยืนกอดอกพิงต้นไม้ด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนที่ร่างของทีเดย์จะเดินมายืนด้วย ทำให้ยูอาหันไปมองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“คุณควรเลิกยุ่งกับแคร์ได้แล้วนะ คุณทีเดย์...”
“หือ? ทำไมล่ะ ผมยุ่งอะไรงั้นเหรอ ก็ในเมื่อผมต้องดูแลนางแบบในสังกัดของผมนะ” ยูอามองทีเดย์ที่แสยะยิ้มอย่างเหนือกว่า ก่อนจะมองแคร์ที่กำลังถ่ายแบบอยู่กลางแสงแดดจ้า ด้วยการปลดเสื้อจนเห็นไหล่นวลและทรวงอก
“แคร์คือแฟนผม...”
“ผมรู้ แล้วไงล่ะ? ก็ผมจะเอาอ่ะ”
“คุณทีเดย์!!”
“ทำไม? ก็แค่แฟน ไม่ใช่สามีซะหน่อย... ผมก็มีสิทธิ์ป่ะ” ทีเดย์แสยะยิ้มมองยูอาที่กำหมัดแน่นทันที ร่างสูงของทีเดย์ยื่นมือมาตบไหล่หนาทันทีอย่างเบาๆ
“ไม่เอาน่าคุณยู ของแบบนี้แบ่งๆ กันก็ได้นะ”
“!!!”
“รับรอง ผมจะถนอมแคร์ไม่ให้พรุนหรอก เชื่อผมสิ หึ”
“ทีเดย์!!”
ผลัวะ!! หมัดหนักๆ ของยูอาซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อของทีเดย์จนร่างหนาเซ ทีเดย์จับไปที่มุมปากของตัวเองแล้วซัดหมัดกลับไปทันทีจนยูอาล้มลง แคร์ที่กำลังถ่ายแบบอยู่ก็เห็นคนสองคนกำลังซัดกันก็ตกใจทันทีที่คนๆ นั้นคือยูอา
“พี่ยู!!”
“หือ? ต๊ายแล้ว คุณทีเดย์!!” ร่างเล็กรีบวิ่งไปทันทีก่อนจะดึงยูอาออกมามองใบหน้าหล่อที่เลือดเต็มหน้า ไม่ต่างกับทีเดย์ที่เลือดก็ไหลออกมาเป็นทางเหมือนกัน
“เกิดอะไรขึ้นค่ะเนี้ย?”
“เหอะ เลิกกอง แคร์... ถ้าจะมาทำงาน เธอไม่ควรพาแฟนมาด้วย!! คงจะลืมกฎในสัญญาไปแล้วนะสิ แพนด้าช่วยเตือนความจำด้วยล่ะ”
“ค่ะๆ คุณทีเดย์” ยูอาหอบหายใจหนักมองทีเดย์ที่เดินออกไปก่อนจะหันมาแสยะยิ้มให้เขาอีกครั้ง จนยูอาข่มอารมณ์ตัวเองให้นิ่ง มองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้กำลังหนักใจอย่างที่สุด... ทั้งสองคนกลับทันทีหลังจากที่มีเรื่อง ยูอาก็มีรอยบอบช้ำนิดหน่อยก่อนจะเข้ามาในห้องนอนของตัวเองทันที ตามมาด้วยร่างเล็กที่เป็นห่วงเขาอย่างสุดๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอพี่ยู?”
“...”
“พี่ยูบอกแคร์นะ พี่ไปมีเรื่องกับคุณทีเดย์ได้ไง” แคร์มองยูอาที่ไม่ตอบอะไรเลย เดินเข้าห้องน้ำไปทันทีอย่างหงุดหงิด ยิ่งนึกถึงหมอนั่นที่พูดจากับแคร์ในทางที่ไม่ดีแล้วเขายิ่งกังวล อยากให้ร่างเล็กเลิกเป็นนางแบบเลยจริงๆ ร่างเล็กที่เห็นว่ายูอาไม่พูดอะไรก็เลยกลับห้องตัวเองและอาบน้ำให้ตัวเองใจเย็นกว่านี้ ถ้าพี่ยูของเธอจะยังไม่อยากพูดอะไรก็ปล่อยไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยไปหาก็ได้ -3- แคร์หยิบเสื้อยืดตัวใหญ่สีขาวออกมาสวมก่อนจะนั่งทาครีมเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องของยูอาอีกครั้ง และคราวนี้เธอเห็นว่าร่างหนานั่งอยู่ที่ริมระเบียงเลยเดินไปนั่งตักหนาทันที
“หายโมโหยังค่ะ คนดีของแคร์...”
“ยัง”
“งือ หายได้แล้วเนาะ จะได้เล่าให้แคร์ฟังไงว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“เฮ้อ หมอนั่นมันร้ายกาจ... พี่อยากให้เราระวังตัว ถ้ายังทำงานอยู่ที่นั่น” ร่างหนากอดเอวของแคร์แน่น ใบหน้าหล่อมีความกังวลจนแคร์ยิ้มแล้วหอมแก้มเขาทันที
“ไม่ต้องห่วง แคร์ดูแลตัวเองได้นะ... ที่รักวางใจได้ แคร์มีแค่ที่รักคนเดียว คนอื่นไม่มีทางทำให้แคร์เปลี่ยนหรอก”
“...”
“แคร์ชอบพี่นะ เพราะฉะนั้นต่อให้คนๆ นั้นจะร้ายกาจเพียงไหน ก็มาทำให้แคร์เลิกชอบพี่ไม่ได้... เลิกโมโหเถอะนะ รู้ป่ะว่าที่รักโมโหแล้ว แคร์กลัวนะ” ร่างเล็กทำหน้าอ้อนๆ จนยูอาที่ได้ฟังคำพูดของแคร์ก็ยิ้มออกมาทันที ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปซุกไซ้ซอกคอหอม
“อือ มันจั๊กจี้นะพี่ยู 5555”
“ไม่รู้ล่ะ ยังโมโหอยู่... หมอนั่นมันพูดจาไม่ให้เกียรติแคร์ พี่ยอมไม่ได้” ยูอาทำหน้าบูดๆ จนแคร์บีบจมูกโด่งของเขาทันทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“น่ารักจัง คนอะไรโมโหแล้วน่ารักสุดๆ ><”
“ลามก หื่นแบบนี้... ชอบพี่ไม่เปลี่ยนจริงเหรอ?”
“ถามแบบนี้ทำไม ต่อให้ตัวเองไม่หื่นหรือหื่น หรือลามก หรืออะไร? แคร์ก็จะชอบที่รักตลอดไป อื้อ!!” ริมฝีปากของยูอาประกบจูบแคร์ทันที ก่อนจะค่อยๆ กวาดลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานเข้ามาในปากของตัวเอง แคร์ยกมือโอบกอดคอหนาแน่น... สิ่งที่เธอพูดคือเรื่องจริงนะ ไม่ว่าพี่ยูของเธอจะเป็นยังไง เธอก็ชอบเขาอยู่ดี ผู้ชายดีๆ ที่ไม่ทำให้เธอเสียใจ อ่อนโยนและอบอุ่นแบบนี้ เธอไม่มีทางให้หลุดมือไปเด็ดขาด ยูอาผละจูบออกกัดไปที่ปากล่างอย่างเบาๆ
“อยากกินอมยิ้มไหม?”
“เอ๋? อมยิ้มลูกอมนะเหรอ แคร์กินไปแล้ว...”
- Writer
