บทที่5[80%]
1309 Words
“ก็ไม่รู้สิ แต่แค่มั่นใจว่าถ้ามีพี่ยูไปด้วยทุกที... แคร์ก็มีความสุขแล้ว”
“...”
“ช่างเถอะ เอาเป็นว่าแคร์จะโทรบอกพี่เขานะ พี่ยูห้ามลืมนัดของเราด้วย ไม่งั้นแคร์งอน”
“ครับ” ยูอายิ้มออกมากับท่าทีของแคร์ เมื่อไหร่กันนะที่แคร์โตขนาดนี้ ตอนนั้นที่เขาเห็นแคร์ล่าสุดก็เพิ่งจะสิบขวบแต่ตอนนี้แปดปีผ่านไป แคร์โตขึ้นและสวยขึ้นมากจนเขาเองก็แอบใจเต้นเล็กน้อยที่น้องสาวที่เขาเห็นตั้งแต่เด็กๆ จะโตขึ้นมาเป็นเด็กสาวที่สวยแบบนี้ แคร์มองยูอาที่มองเธออยู่และใช่ต่างคนต่างคิดว่าเมื่อไหร่กันที่พี่ยูของเธอยังคงความอ่อนโยนและแสนดีแบบนี้มาตลอดแปดปีที่เราไม่ได้เจอกัน เมื่อไหร่กันที่สายตาอ่อนโยนแบบนี้ของเขาจะมองเธอไม่เหมือนเดิม อยากให้เขามองเธอแบบอื่นที่ไม่ใช่แค่น้องสาว
“พี่ยู...”
“ครับ”
“พี่... เมื่อไหร่กันที่พี่จะเลิกมองแคร์ด้วยสายตาเอ็นดูแบบน้องสาว”
“...”
“เมื่อไหร่กันที่พี่จะเลิกมองแคร์เป็นแค่น้องสาวของพี่ เมื่อไหร่กันที่พี่จะเลิกทำตัวเป็นพี่ชายของแคร์... เมื่อไหร่ที่พี่จะคิดกับแคร์มากกว่าน้องสาว พี่ตอบแคร์ได้ไหม?” แคร์มองร่างหนาที่นิ่งไปไม่ยอมตอบคำถามของเธอสักนิด ให้ตายเหอะอุตส่าห์ใช้น้ำเสียงที่อ้อนสุดๆ แล้วนะทำไมพี่ยูถึงได้นิ่งแบบนี้เล่า!!
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น”
“แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ? เมื่อไหร่ที่พี่จะเลิกมองแคร์เป็นแค่น้องสาว แคร์ไม่อยากเป็นน้องสาวของพี่นะ”
“...”
“แคร์รอพี่ได้นะพี่ยู แคร์รอพี่ได้... นานแค่ไหนแคร์ก็จะรอ” ยูอาถึงกับอึ้งไปทันทีกับสิ่งที่เด็กสาวพูด ใบหน้าหล่อขยับเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าสวยคม สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อุ่นของแคร์แต่ร่างเล็กกลับตัวแข็งทื่อที่อยู่ๆ ยูอาก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เธอจนหัวใจเต้นแรง
“อย่ารอพี่เลยแคร์ น่ารักแบบแคร์ต้องได้เจอคนที่ใช่มากกว่าพี่แน่ๆ อย่ามารอคนที่ไม่พร้อมมีใครอย่างพี่เลย”
“...”
“พี่ไม่อยากทิ้งเขาไปจากความทรงจำ พี่อยากเก็บเขาไว้ในหัวใจ... พี่อยากชอบเขาอยู่แบบนั้น แคร์อย่าทำให้พี่ลำบากใจเลย พี่ขอ” ร่างหนาจูบไปที่แก้มนุ่มเบาๆ แต่แคร์ที่ได้ฟังกลับยิ่งอยากรู้ว่าในใจของยูอากำลังไม่เปิดที่ว่างให้เธอเลยแม้แต่นิด ร่างเล็กจำต้องเก็บงำความรู้สึกหงุดหงิดไว้ในใจและใช้วิธีอ้อนเขาให้มากที่สุด
“พี่ยูขอ แคร์จัดให้...”
“อ่ะ แคร์!!”
“ก็พี่ขอ แคร์ก็จะทำตามที่พี่ขอและตามใจแคร์”
แคร์ผลักร่างหนาให้นอนลงที่โซฟาก่อนจะก้มหน้าลงไปที่จนใบหน้าทั้งสองคนชิดกัน ยูอาเบือนหน้าหนีร่างเล็กที่ตอนนี้เสื้อเชิ้ตที่เธอสวมมามันเปิดให้เห็นทรวงอกอวบที่บดเบียดกับหน้าอกเขาอยู่ แต่แคร์กลับรู้สึกอะไร? ไม่มีทาง ทางเดียวที่จะทำให้พี่ยูของเธอตกหลุมรัก ก็คือการรุกแบบหนักหน่วงในแบบที่เธอไม่เคยทำ ถึงแม้จะเคยดูหนังในทีวีหรือเห็นที่เมืองนอกมาเธอก็ไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ ช่างเถอะ ผู้ชายคนนี้กำลังทำให้เธอเสียหน้าจริงๆ ที่คนอย่างแคร์ไม่สามารถทำให้ผู้ชายอย่างเขารู้สึกหลงเสน่ห์ได้เลย มันน่าเจ็บใจจริงๆ!!
“แคร์ ลงไปจากตัวพี่เดี๋ยวนี้...”
“ไม่ ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร? บอกแคร์มานะ!!”
“แคร์ อย่าก้าวร้าวแบบนี้นะ พี่ไม่ชอบ”
“แตะไม่ได้เลยใช่ไหม? พี่คงจะชอบมันมากนะสิ” ยูอาพยายามระงับอารมณ์ตัวเองแล้วดันร่างเล็กที่คร่อมอยู่ในออกไปจากตัวเขาแต่ก็ไม่ได้ผลเลย ยิ่งทำแบบนี้แคร์ก็ยิ่งกดตัวน้ำหนักตัวเองลงไปทันทีพร้อมกับใบหน้าที่ชนกัน
“แคร์ พี่ใจเย็นกับแคร์แล้วนะ เพราะงั้นลงไป...”
“ในเมื่อพี่ยูชอบมัน ทำไมถึงไม่เป็นแฟนกับมันเลยล่ะ?”
“แคร์!! หยุดเรียก...”
“...”
“หยุดพูดจาหยาบคายแบบนี้นะ ไม่งั้นพี่จะโทรหาเชคทันที!!” แคร์สะดุ้งสุดตัวกับเสียงตะคอกและใบหน้าของยูอาที่โมโหกับสิ่งที่เธอพูด ร่างเล็กค่อยๆ ลงจากร่างหนาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอทันทีจนยูอาได้แต่อึ้ง
“ฮึก... พี่ไม่เคยตะคอกแคร์เลย”
“...”
“พี่ยูไม่เคยตะคอกแคร์ ฮึก... พี่ยูใจร้าย!!”
“แคร์!!” ร่างเล็กวิ่งออกจากห้องเขาไปทันทีปิดประตูห้องตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลอาบแก้ม มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเอง ปกติเธอจะไม่เคยร้องไห้ให้กับเรื่องแค่นี้... แต่ทำไมกัน? แคร์เดินไปนั่งที่โซฟาทันทีก่อนจะได้ยินเสียงกดออดดังขึ้นแต่เธอก็ไม่สน เดินเข้าห้องนอนไปปิดประตูล๊อคห้องทันที ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน? แต่ช่างเถอะ แล้วทำไมเธอจะต้องร้องไห้ด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
สองวันผ่านไปที่วันนี้แคร์จะเตรียมตัวไปฟิตติ้งการเป็นนางแบบ ซึ่งเธอก็โทรไปหาแพนด้าเธอดีใจมากที่แคร์จะไปฟิตติ้งงานในวันนี้ ร่างเล็กสวมแค่ชุดเดรสสีดำกระโปรงสั้นเผยให้เห็นขาเรียวสวย ผมสีดำก็ปล่อยยาวจนถึงกลางหลัง ถึงแม้สองวันที่ผ่านมายูอาจะพยายามมาเรียกเธอและพูดคุยแต่เธอก็ไม่สน อีกอย่างเธอยังคงงอนเขาอยู่เรื่องที่เขาตะคอกเธอ ร่างเล็กเดินออกจากห้องพร้อมกับอมยิ้มรสแอปเปิ้ลที่อยู่ในปาก มองห้องข้างๆ แต่ก็ไม่สนเดินไปทันที พร้อมกับนั่งรถแท๊กซี่ไปตามแผนที่บริษัทที่แพนด้าส่งมา เมื่อมาถึงแคร์ก็ตกตะลึงกับบริษัทที่ใหญ่โตจนเธอคิดว่าคงไม่มีทางที่เธอจะโดนหลอกแน่นอน เพราะพนักงานที่นี่เยอะมากที่สำคัญ ป้ายโฆษณาที่ติดรูปนายแบบ นางแบบเธอก็เห็นในทีวีบ่อยๆ ถึงแม้จะไม่ค่อยรู้จักสักเท่าไหร่ ร่างเล็กมุ่งตรงไปที่ชั้นที่แพนด้าบอก มองหาร่างสูงใหญ่ของแพนด้าที่กำลังยืนมองนางแบบรุ่นเดียวกับแคร์อยู่ประมาณสิบกว่าคน
“พี่แพนด้า...”
“อ่ะ น้องแคร์... มาแล้วเหรอจ๊ะ พี่ดีใจจัง ><”
“ค่ะ แคร์ต้องทำอะไรบ้าง?”
“ไม่ต้องทำอะไรมากเลยจ๊ะ แค่ถ่ายรูปเดี่ยวสักสองสามใบ โพสท่าตามที่น้องแคร์ถนัดนะ... แล้วก็นั่งรอสักพัก เจ้าของบริษัทจะคัดเลือกเหลือแค่ 5 คนและสัมภาษณ์น้องนิดหน่อย”
“แคร์ว่าแคร์คงไม่ผ่านหรอกค่ะ ไม่เคยถ่ายแบบมาก่อน อีกอย่างวันนี้แต่งตัวมาธรรมดาด้วย” แคร์มองผู้หญิงคนอื่นที่วันนี้ต่างพากันจัดเต็มมาเลยล่ะ แต่วันนี้เธอไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่ก็เลยเลือกที่จะแต่งตัวธรรมดา
“โธ่ อย่าเพิ่งหมดหวังสิน้องแคร์ เอาเป็นว่าน้องเตรียมตัวเลยนะ... คิวน้องคนสุดท้ายพอดี” ร่างเล็กพยักหน้าแล้วมองคนรุ่นเดียวกันที่ต่างพากันแต่งหน้าอย่างสุดฤทธิ์ แต่งตัวกันอย่างเต็มที่ แต่ใบหน้าแต่ละคนไม่มีจริงเลย ถ้าไม่ทำจมูกก็ทำทั้งหน้า ทั้งหน้าอก เฮ้ออ!! ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของเรานี่น่า
- Writer
