บทที่9[100%]
2663 Words
“ถึงยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่พี่จะบอกเชค... เพราะคนที่พี่ต้องบอกจริงๆ คือคุณครอป เพราะฉะนั้นแคร์มั่นใจนะพี่ไม่ทิ้งแคร์แน่นอน เราสองคนคบกันแล้วนะครับ”
“อืม แคร์ขอโทษ... งั้นแคร์ต้องทำยังไง?”
“ไม่ต้องทำอะไรครับ นอนเถอะพี่จัดการเองนะ... เดี๋ยวเย็นนี้พี่พาไปทานข้าวข้างนอกนะ อยากไปไหม?”
“อือ ขอบคุณนะคะที่รักของแคร์ จุ๊บ!!” ร่างเล็กหอมแก้มเขาแล้วนอนลงทันทีกับอาการเหนื่อยที่ยังคงมีอยู่ ยูอายิ้มแล้วดึงผ้าห่มให้ร่างเล็กที่หลับลงแล้ว ยูอาหยิบกางเกงบ๊อกเซอร์สีขาวมาสวมกับเสื้อยืดสีดำ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องก็เห็นเชคที่ยืนพิงกำแพงกดมือถืออยู่
“ให้ตายเหอะ ถ้าเปิดช้ากว่านี้นะ ผมถีบประตูจริงๆ ด้วยพี่ยู”
“โทษทีพอดีพี่เพิ่งตื่นนะ...” เชคเดินเข้ามาในห้องของยูอาแล้วนั่งลงที่โซฟาทั้งๆ ที่หน้ายังคงก้มลงแชทข้อความกับสาวที่ตัวเองจะหลอกฟันอย่างยิ้มๆ ยูอาเดินไปเทน้ำให้ร่างหนาที่เงยหน้าจากจอมือถือ
“ยัยแก่แดดไปไหนเนี้ย? ไม่เห็นหลายวันเลย เห็นล่าสุดไปถ่ายแบบอะไร ผมงงพี่อธิบายทีดิ... เฮียครอปก็โทรจิกเป็นไก่เลย วุ่นวายชะมัด!!”
“อ้าว แล้วทำไมคุณครอปไม่โทรหาพี่ล่ะ?”
“ก็เฮียครอปบอกว่าเฮียซี ให้พี่ทำงานที่คาสิโน... เฮียแกก็เลยไม่อยากรบกวนมาก เหอะแล้วไอ้ที่เอายัยเด็กแก่แดดมาให้พี่ดูแลนี่ ไม่กวนเลยว่างั้น?” เชคยกน้ำขึ้นดื่มอย่างหงุดหงิดเมื่อพูดถึงน้องสาวตัวดีของตัวเอง ความจริงเขารักแคร์นะ แต่แค่ชอบกวนประสาทน้องตัวเองก็เท่านั้นล่ะ
“ก็ไม่ได้เป็นการรบกวนอะไรหรอกนะเชค อีกอย่างพี่เองก็เต็มใจที่จะดูแลแคร์...”
“คร๊าบๆ พี่นะเป็นคนดี ดีซะจนผมที่เป็นพี่ชายแท้ๆ เนี้ยอายเลย” ยูอาส่ายหน้าไปมาแล้วมองเชคที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาดูแล้ววางลงพร้อมกับมองหน้าเขานิ่ง
“ตกลงยัยแก่แดดไปถ่ายแบบได้ไงเนี้ย?”
“อ๋อ คือว่าแคร์มีแมวมองมาติดต่อและก็ไปฟิตติ้งตามปกตินะ... แต่เจ้าของบริษัทเลือกแคร์ก็เลยได้เป็นนางแบบในสังกัดเขาหนึ่งปี เรื่องนี้พี่จัดการทุกอย่างแล้วนะ ไม่น่าจะมีอะไร”
“ไม่มีอยู่แล้ว แต่ถ้าเฮียครอปกลับอ่ะ... เสร็จแน่ๆ”
“แต่พี่ว่าไม่มีอะไรหรอก เชื่อพี่เถอะ” เชคพยักหน้ารับก่อนจะหยิบมือถือมากดดูต่อทำให้ยูอาถอนหายใจออกมาทันทีอย่างโล่งใจ
“แต่พี่ยังไม่ตอบผมเลยว่ายัยแก่แดดไปไหน? ที่ห้องผมไปเคาะก็ไม่เห็นมีเสียงตอบเลย”
“...”
“หนีไปเที่ยวอีกหรือไง? ให้ตายเหอะผมบอกแล้วว่าพี่จะปวดหัว พี่ยู”
“แคร์ไปเที่ยวกับพวกน้องแซนกับน้องลินะ พี่อนุญาตแล้ว... เดี๋ยวค่ำๆ พี่จะไปรับที่บ้านแซน”
“อือ ว่าแต่คอพี่ไปโดนใครดูดมานะ?”
“!!!” ยูอาสะดุ้งสุดตัวจับไปที่คอตัวเองทันทีจนเชคขมวดคิ้วอย่างมึนงง ปกติยูอาจะไม่ใช่ผู้ชายที่มักมากแบบเขา เป็นสุภาพบุรุษแสนดีที่แม้แต่มีผู้หญิงมาอ่อยตรงหน้า คนๆ นี้ยังไม่ทำอะไรด้วยซ้ำ ยูอากลอกตาไปมาทำให้เชคที่กำลังจับผิดอยู่ถึงกับนิ่งไปทันที
“เปล่า พี่... เกาคอแรงไปหน่อย แพ้กุ้งนะ”
“เหรอ? ปกติแพ้อาหารทะเลมันจะต้องเป็นผื่น แต่ไหงคอพี่ถึงเป็นรอยดูดเลยล่ะ...”
“...”
“ให้ตายเหอะพี่ยู เราเป็นผู้ชาย ไม่ต้องอายหรอกน่า... พี่ไปซั่มกับใครมาอ่ะ?”
“เชค...”
“เออ ก็ผมอยากรู้ ปกติพี่แทบจะไม่ค่อยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ... ผมเลยสงสัยไง ว่าฤาษีจำศีลอย่างพี่ ไปซั่มกับสาวที่ไหนมา? คงจะร้อนแรงน่าดูนะเนี้ย หึ” เชคยิ้มเจ้าเล่ห์มองยูอาที่ทำหน้าไปไม่ถูกทันที จนทำให้เชคจับผิดได้ง่ายมาก แต่สิ่งที่เขาต้องรู้ให้ได้ก็คือผู้หญิงคนไหนที่ทำให้พี่ยูรู้จักคำว่าซั่มก็เท่านั้น
“ว่าไงพี่ยู สาวที่ไหน? ที่ให้พี่ซั่มอ่ะ”
“ไม่มี... พี่ไม่ได้ไปทำแบบนั้นกับใคร?”
“เหรอ เชื่อดกอ่ะนะ รอยดูดชัดซะขนาดนี้” ยูอาใจเต้นรัวทันทีกับสายตาของเชค หมอนี่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่จับผิดเก่งและสืบหาเบาะแสอะไรก็ตามที่ตัวเองอยากรู้ได้เร็วและลึกมาก แม้กระทั่งคนๆ นั้นจะเกิดที่ไหน มีตำหนิอะไรบ้าง? เชคเป็นน้องชายของคุณครอป แม่ของเชคเป็นน้องสาวของคุณแม่ของแคร์และคุณครอป หมอนี่รู้จักกับเขามานาน... นานซะจนหมอนี่รู้ทุกอย่างและความเป็นไปของคนใกล้ชิดทุกคน เชคมองยูอาที่เหงื่อผุดเต็มใบหน้าซึ่งมันสร้างความสงสัยให้เขาเป็นอย่างมาก และใช่พอเขาอยากรู้อะไรล่ะก็... ไม่มีทางที่คนอย่างเชคจะไม่รู้ เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะถ้าโลกรู้อะไร เชคก็รู้หมดทุกอย่าง!!
“พี่ไม่ได้...”
ปิ๊งป่องๆ!! เสียงกดกริ่งประตูหน้าห้องดังขึ้นช่วยชีวิตของยูอาไว้จากสายตาที่แสนจะแสบและเจ้าเล่ห์ของเชค ร่างหนาลุกขึ้นไปเปิดประตูก็เห็นใบหน้าหวานของนีมที่ยืนยิ้มอยู่พร้อมกับชูถุงกล่องอาหาร
“นีม... มีอะไรหรือเปล่า?”
“ก็ยูไม่ค่อยว่าง นีมก็เลยเอาอาหารที่ร้านมาให้ลองชิม”
“อ๋อ เข้ามาก่อนสิ” เชคหันไปมองร่างเล็กของนีมหรือลาสนีม เพื่อนสาวที่ยูอาสนิทมากที่สุด เธอเป็นเจ้าของร้านอาหารและก็เป็นผู้หญิงที่เก่งมาก ทำให้ยูอารู้สึกดีที่ได้มีเธอคนนี้เป็นเพื่อนและปรึกษาเรื่องราวต่างๆ ได้... นีมเดินตรงเข้ามานั่งที่โซฟาโดยมีสายตาของเชคที่จับจ้องอยู่ไม่วางตา ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าคมหวานในแบบผู้หญิงที่มั่นและแกร่ง ดวงตาก็กลมโต ใบหน้ารูปไข่รับกับริมฝีปากอิ่มและผิวขาวซะจนเชคยกยิ้มมุมปาก
“นีมครับ นี่เชคน้องชายที่ผมรู้จักครับ... ส่วนเชคนี่ลาสนีม เพื่อนพี่”
“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะน้องเชค”
“น้อง?”
“ก็น้องของยู นีมก็ต้องเรียกว่าน้อง ไม่ถูกเหรอ?” ยูอามองเชคที่เอียงคอมองนีม ก่อนจะส่ายหน้าไปมาทันทีกับใบหน้าของหญิงสาวที่งุนงงกับท่าทีของเขา ก็ไม่ถูกเหรอ? เธออายุมากกว่าเขานี่น่า
“ครับๆ น้องก็น้อง... ผมชื่อเชคครับ เชคที่แปลว่าเขย่าอ่ะ”
“อะ เอ๋?”
“ลองเขย่าผมไหมล่ะ? รับรอง ผมจะเขย่าพี่ลาสนีมทั้งตัวให้มันส์มือไปเลย หึ”
“เชค พูดอะไรระวังปากด้วย... นีมไม่ใช่ผู้หญิงที่นายรู้จักนะ!!”
“แหมอะไรกัน แค่พูดเล่นเท่านั้นนะพี่ยู... นะครับพี่ลาสนีม” เชคยักไหล่อย่างกวนๆ มองลาสนีมที่ขมวดคิ้วอย่างงุนงงกับสิ่งที่เด็กคนนี้พูด ร่างเล็กหันไปมองยูอาแล้วเปิดกล่องอาหารทันที
“นีมทำเองนะ... ลองหน่อยสิจะได้เอาไปเพิ่มในเมนู”
“ว้าว น่าทานจัง... ทั้งอาหารและคนทำ ^^”
“เชค อย่าเสียมารยาท” ยูอามองเชคที่ทำปากจู๋ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบจานในครัวทันที ปล่อยให้ลาสนีมกับเชคนั่ง อยู่ โดยที่สายตาของเชคก็จับจ้องไปที่ร่างเล็กที่นุ่งชุดกระโปรงสีชมพู ผมสีน้ำตาลอ่อนก็ปล่อยยาว จนรับกับใบหน้าหวานที่ก้มหน้าหยิบอาหารออกมาอย่างไม่สนใจคนตรงหน้า
“พี่ลาสนีม อายุเท่าไหร่ครับ?”
“23 จ๊ะ”
“23 เหรอ? ห่างกับผมแค่ 3 ปี” เชคเอียงคอมองร่างเล็กที่ยิ้มให้เขาอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่กับสายตาและท่าทางที่จาบจ้วงแบบนี้ แต่จะทำยังไงได้... ในเมื่อเด็กคนนี้คือน้องของยู เพื่อนของเธอนี่น่า ร่างสูงนั่งไขว้ห้างมองลาสนีม อยู่แบบนั้น ยูอาเดินออกมาจากครัวพร้อมกับจานทั้งสามคนก็ลองชิมอาหารของลาสนีมทันที
“อืม อร่อยนะนีม... เอาไปขึ้นในเมนูเลย ผมว่าต้องมีคนสั่งทานเยอะแน่”
“จริงเหรอยู? เฮ้อ โล่งใจจังนึกว่าจะทำไม่อร่อยซะอีก”
“ใช่อร่อยมาก อร่อยจริงๆ” ยูอามองเชคที่มองลาสนีมอย่างแทะโลม เพราะปกตินิสัยของเชคจะเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว เป็นเด็กที่ไม่ค่อยเอาอ่าวเท่าไหร่กับเรื่องผู้หญิง ฟันแล้วทิ้งเขาไปทั่ว แต่ถ้าเรื่องงานหมอนี่จะเต็มที่และเต็มใจทำเพื่อให้งานของตัวเองออกมาดีที่สุด เป็นคนที่ปากไม่ดี แถมยังขี้เล่นซะจนมีเรื่องกับเขาไปทั่วเพราะไอ้ปากดีๆ ของเชคเนี้ยล่ะ!!
“งั้น... นีมกลับก่อนดีกว่า ยูคงมีธุระคุยกับเชค”
“งั้น... ผมกลับด้วยเหมือนกันดีกว่า เพื่อพี่ยูอยากจะซั่มกับสาวในห้องนอนต่อ”
“!!!”
“ผมไปส่งไหมครับพี่ลาสนีม?”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ พอดีแฟนพี่มารออยู่ข้างล่าง...”
“แฟนเหรอ? เหอะ น่าสนุกดีนะ” ร่างสูงลุกขึ้นมองร่างเล็กที่ไม่เข้าใจกับคำพูดของเด็กคนนี้อีกแล้ว เชคแสยะยิ้มแล้วมองลาสนีมที่เดินออกจากห้องไป แต่ยูอากลับนั่งอยู่แบบนั้นด้วยความตกใจกับสิ่งที่เชคพูด เชคหันมามองยูอาที่นั่งกุมมือตัวเองแน่น
“ว่าไงพี่ยู... จะเข้าไปซั่มต่อหรือเปล่า? ผมอยากจะรู้แล้วสิ ว่าใครกันที่ทำให้พี่... กลัวผมจนเหงื่อแตกแบบนี้”
“...”
“ผมไม่อยากยุ่งเรื่องที่พี่จะซั่มกับใครหรอกนะ? ถ้าคนที่พี่ซั่มมันไม่ใช่กับคนที่ผมคิด”
“!!!”
“หึ ผมไม่สืบหรอกนะไม่ต้องกลัว... เพราะถ้าผมอยากรู้จริง ผมคงเปิดประตูห้องนอนพี่ไปดูแล้วล่ะ ไปนะ...” ยูอามองเชคที่ยิ้มมุมปากแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับวิ่งไปเข้าลิฟต์ทันที
“อ่ะ... เชค”
“ครับ ตกใจเหรอ? พี่ลาสนีม” ร่างสูงมองร่างเล็กที่ส่ายหน้าไปมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะกดลิฟต์ลงทันที เชคยืนมองลาสนีมด้วยสายตาแทะโลมจนร่างเล็กแทบจะกระโดดออกจากลิฟต์ในทันทีทันใด เด็กคนนี้น่ากลัวมากจริงๆ ถึงจะมีใบหน้าที่ใสและดูดี แต่ท่าทางและสายตานี้สิ ดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่เลย...
“พี่มีแฟนแล้วเหรอ?”
“อะ อืม...”
“ชื่อไรอ่ะ?”
“เออ แล้วพี่จะต้องตอบเราด้วยเหรอเชค?” ลาสนีมมองใบหน้าหล่อใสที่ยิ้มกว้างก่อนจะเดินตรงเข้ามาจนร่างเล็กชิดกับผนังลิฟต์ พยามผลักอกแกร่งให้ออกห่างเพราะร่างของเชคสูงจนเธอต้องเงยหน้ามองเขา
“ใช่สิ ตอบผมนะครับ”
“แฟนพี่ชื่อติน”
“อืม ชื่อตินเหรอ? โอเค... รู้ตัวป่ะ ว่าพี่ทำให้ผมอยากเขย่าพี่มากแค่ไหน”
“!!!” เชคก้มหน้าลงชิดกับใบหน้าหวานที่ตอนนี้เบือนหน้าหนีเขา จมูกคมก้มลงสูดดมไปตามซอกคอหอมที่ดึงดูดให้เขาอยากจะฟัดร่างเล็กนี้ให้ตายคาร่างจริงๆ
“ผมอยากลองเขย่าคนที่มีเจ้าของแล้ว... และผมก็อยากเขย่าพี่ด้วยนะ ระวังตัวให้ดี หึ J” เสียงลิฟต์ดังขึ้นทำให้ลาสนีมผลักอกแกร่งออกแล้ววิ่งไปทันที ปล่อยให้ร่างหนาเดินออกมามองลาสนีมที่วิ่งไปหาชายคนหนึ่งที่ดูจะเป็นแฟนของเธอ ก่อนที่ลาสนีมจะหันมามองเชคที่ยกมือบ๊ายบายเธออย่างคาดหมาย
อีกด้านของยูอาที่นั่งอยู่แบบนั้นก่อนจะเดินตรงเข้าห้องนอนมา... นอนลงแนบชิดกับร่างเล็กที่หลับอยู่แบบนั้น อีกไม่นานเชคต้องรู้เรื่องแน่ๆ แต่ตอนนี้เขาไม่สนแล้วล่ะ ในเมื่อถ้าเชคอยากจะรู้ อยากจะสืบก็ตามใจ เพราะเขาพร้อมที่จะรับผิดชอบร่างเล็กทุกอย่าง ต่อให้ต้องโดนคุณครอปฆ่าหรือโดนเชคจัดการให้หายสาบสูญก็ตามที ใบหน้าหล่อโน้มลงจูบที่แก้มนุ่มทำให้แคร์บิดตัวไปมาลืมตามองคนตรงหน้าที่ยิ้มให้
“เฮียเชคกลับไปแล้วเหรอคะ?”
“ครับ เราล่ะหายเหนื่อยยัง...”
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ พี่นั่นแหละยังไม่ได้พักเลย นอนนะคะที่รักของแคร์” แคร์โน้มร่างหนาให้นอนลงและตัวเองก็ขยับไปกอดร่างของยูอาแน่น จับมือหนามาจูบเบาๆ
“ถ้าเฮียเชครู้ ก็ปล่อยให้รู้ไปเลย... ทีตัวเองไปนอนกับหญิงอื่นแคร์ยังไม่พูดสักคำ”
“มันไม่เหมือนกันไงครับ แคร์เป็นผู้หญิง เชคเป็นผู้ชาย” ร่างหนากอดร่างเล็กแน่นจนแคร์เงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากสวยก่อนที่แคร์จะโน้มไปจูบปากเขาเบาๆ
“แต่แคร์กับพี่ยูคบกันแล้ว แต่เฮียเชค... ซั่มเขาไปทั่ว ไม่เห็นจะจริงใจกับใครสักคน เชอะ”
“แคร์... พูดอะไรครับไม่เพราะเลยนะ”
“งือก็เฮียชอบพูดนี่น่า แคร์จำมานะสิ อีกอย่างได้ยินด้วยว่าเฮียพูดอะไร? และก็ใครมาหาที่รักของแคร์!!”
“ได้ยินเหรอ?”
“ใช่ ยัยนีมมาหาพี่ถึงห้อง... มีอะไรกันหรือเปล่าห๊ะ!!” แคร์ทำหน้างอนๆ จนยูอาผุดยิ้มขึ้นมาที่ร่างเล็กหึงเขา ร่างหนาพลิกตัวขึ้นทาบทับร่างเล็กจนแคร์ใช้มือยันอกหนาไว้ทันที
“เปล่า นีมเขาเป็นเพื่อนพี่จริงๆ อีกอย่างเขามีแฟนแล้ว”
“จริงนะ?”
“จริงสิครับ พี่จะโกหกแฟนพี่ทำไมล่ะ? สิ่งที่พี่ไม่ชอบเลยคือการโกหก”
“...”
“พี่ไม่เคยโกหกนะ ทุกสิ่งที่พี่ทำมาออกมาจากหัวใจจริงๆ พี่ชอบแคร์ก็บอกว่าชอบ... ไม่ใช่พวกที่หลอกฟันแล้วทิ้ง พี่ชอบเราก็เพราะชอบ” ยูอาหอมแก้มแคร์ทันทีอย่างยิ้มๆ แต่เป็นแคร์มากกว่าที่หัวใจเต้นรัวกับสิ่งที่เขาพูด เขาไม่ชอบคนที่โกหก... ใช่เธอมีเรื่องปิดบังเขาอยู่ เรื่องที่เธอลืมไปซะสนิท
“แคร์ เป็นอะไรเปล่า?”
“อะ เออเปล่าค่ะ แคร์ก็ชอบพี่นะ... ชอบพี่ที่สุด” ช่างเถอะ ในเมื่อเธอคิดจะลืมก็ลืมมันไป... ตอนนี้และวินาทีนี้เธอเลือกแล้วที่จะอยู่กับเขา อยู่กับผู้ชายที่เธอพูดได้เต็มปากว่าชอบแล้วจริงๆ ไม่ใช่เพราะแผนที่ต้องทำให้เขาบอกรัก ไม่ใช่เรื่องที่เดิมพันกันไว้ แต่มันคือหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันมอบให้เขาแล้ว มอบมันให้พี่ยูของเธอแล้ว... ยูอายิ้มออกมาก่อนจะล้วงมือเข้าไปในผ้าห่มกอบกุมทรวงอกอวบอิ่มจนร่างเล็กที่กำลังคิดเรื่องที่ตัวเองทำไว้ต้องตกใจทันที
“อือ... พี่ยูหื่นอีกแล้วนะ พรุ่งนี้แคร์ต้องไปทำงานนะ”
“แล้วไง? พรุ่งนี้พี่ไปด้วย เพราะงั้นเย็นนี้พี่ไม่พาไปกินข้าวนะ”
“อะ เอ๋?”
“พี่จะพาแคร์ขึ้นสวรรค์ ให้อิ่มไปหลายๆ รอบเลย หึ”
“พะ พี่ยู... อ๊ะ!!”
- Writer
