บทที่9[30%]
1412 Words
Ur & Care
9
ยูอาลุกขึ้นทันทีมองแคร์ที่กำลังแต่งตัวให้เข้าที่ เท้าเอวมองร่างเล็กด้วยสายตานิ่งๆ เพราะไม่มีใครรู้ว่าแคร์อยู่ที่ไหน? และอยู่ห้องไหน... และใครจะมาหากัน
“ไปบอกใครหรือเปล่าว่าพักอยู่ที่ห้องไหน คอนโดไหน?”
“อะ เออแคร์เปล่านะ ไม่ได้บอกใครเลย จริงๆ” ร่างเล็กลุกขึ้นสวมกอดเอวหนาทันทีพร้อมกับทำตาเศร้าๆ ว่าเธอไม่ได้บอกใครจริงๆ เพราะเธอไม่รู้จักใครนี่น่า จะรู้จักใครได้และจะไปบอกใครล่ะ...
“พี่จะเข้าไปแต่งตัว เราก็ออกไปเปิดประตู...”
“โอเคค่ะ อย่างอนนะๆ”
“ครับ พี่รู้” ร่างหนาลูบผมแคร์เบาๆ และเดินเข้าห้องนอนไป แคร์เลยขมวดคิ้วทันทีเดินไปที่ประตูก็เปิดออกทันทีและใช่... ตกใจคูณล้านเท่าที่เห็นคนตรงหน้า มะ มาได้ไง?”
“ว่าไงแคร์... หายป่วยหรือยัง?”
“คะ คุณทีเดย์!!” ใบหล่อร้ายยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ให้แคร์ที่รับมาอย่างมึนงง ทีเดย์ไล่สายตาลงมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมาหยุดที่คอนวล ภายในใจถึงกับยิ้มทันที... ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร่างเล็กไปทำอะไรมา? คนที่เชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงอย่างเขา มีเหรอจะไม่รู้ว่ามันคือรอยอะไร? และใช่กว่าเขาจะหาที่อยู่ของร่างเล็กได้ก็ยากอยู่เหมือนกัน แต่ก็หาเจอจนได้อะนะ
“แล้วไง? จะไม่คิดชวนฉันเข้าไปกินน้ำบ้างหรือไง”
“อะ เออ... เชิญค่ะ” แคร์หลีกทางให้ทีเดย์เดินเข้ามาในห้องและพาเขาให้มานั่งโซฟา ร่างเล็กเดินไปเทน้ำให้เขาหนึ่งแก้วก่อนจะเดินเอามาให้ทันที
“คุณมาได้ไง?”
“ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ มีอะไรบ้างที่คนอย่างทีเดย์อยากเอา เอ้ยไม่ใช่... อยากได้อะไรแล้วก็ต้องได้”
“...”
“ก็เหมือนฉันอยากรู้ที่อยู่ของเธอ แค่ห้านาทีฉันก็ได้ที่อยู่ของเธอมาแล้ว” รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นพร้อมกับจิบน้ำทันที มองไปรอบๆ ห้องของหญิงสาวก็ต้องขมวดคิ้วทันทีกับรองเท้าผู้ชาย
“รองเท้า? ใครเหรอ?”
“ของผมเอง...” ร่างหนาของทีเดย์หันไปที่ประตูห้องนอนที่เปิดออกด้วยยูอาที่ตอนนี้อยู่ในชุดครบ กำลังมองทีเดย์ด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ แต่กลับเป็นทีเดย์ที่แสยะยิ้มมุมปาก
“พี่ชายเธออยู่ด้วยเหรอแคร์?”
“เออ...”
“นอนห้องเดียวกันด้วยเหรอ... น่ารักดีแหะ หวงน้องสาวกลัวจะนอนคนเดียวไม่ได้งั้นเหรอ?” ยูอาไม่พูดอะไรแต่เดินไปนั่งกับแคร์ทันทีพร้อมกับโอบกอดร่างเล็กจนทีเดย์เอียงคอมองด้วยสีหน้ากวนๆ
“ครับ ผมกับแคร์นอนห้องเดียวกัน”
“อือฮึ...”
“ที่สำคัญ คุณคงไม่รู้... ผมไม่ใช่พี่ชายที่แท้จริงของแคร์”
“อ๋อเหรอ? ข่าวใหม่เหรอเนี้ย อืมๆ” ทีเดย์นั่งไขว้ห้างและมองแคร์ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ และมาสบตากับยูอาที่กำลังมองเขาด้วยสายตาโมโหจนเขารับรู้ได้
“และอีกข่าวที่คุณควรรู้และไม่สมควรทำหน้าที่เกินเจ้านายและลูกจ้าง... ผมกับแคร์เราเป็นแฟนกันแล้ว”
“เหรอ? แหม... ลืมตกใจเลยแหะ พูดอีกทีสิฉันจะได้ทำท่าตกใจถูก หึ” ยูอาถึงกับอารมณ์ขึ้นทันทีที่มองใบหน้าของทีเดย์ที่กวนเท้าเขาได้ดีจริงๆ ปกติเขาจะเป็นคนที่เก็บอารมณ์โกรธอยู่นะ แต่กับคนๆ นี้ มันอดไม่ได้เลย!! ทีเดย์ที่ได้ฟังก็ไม่สนใจอะไรหรอกว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมีแฟนหรือมีสามี หรือโดนเอาแล้ว... เขาไม่เคยสนใจ ที่เขาสนคือเขาอยากเอาใคร เขาก็ต้องเอาให้ได้ ไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหนก็ตาม ล่าสุดที่เขาเพิ่งเปิดสาวบริสุทธิ์มาสดๆ ร้อนๆ แต่สำหรับแคร์มันมากกว่านั้นไง ผู้หญิงคนนี้น่าค้นหาและน่าอะไรหลายๆ อย่าง
“ไง พูดอีกสิว่าคุณกับแคร์เป็นแฟนกัน... ฉันพร้อมแล้วล่ะ”
“ถ้าคุณจะมาหาแฟนผมแล้วกวนประสาทแบบนี้ ผมว่าคุณกลับไปเถอะ... แล้วพรุ่งนี้แคร์จะไปทำงานตามปกติ”
“หือ? แคร์... แฟนคุณไล่ผมเหรอ? ให้ตายเหอะ ผมอุตส่าห์เป็นห่วงที่เมื่อวานช่วยคุณออกมาจากห้องเก็บของ ความห่วงใยของผมมันไม่ได้ด้วยให้พี่ชาย ไม่สิ? แฟนคุณเข้าใจความห่วงใยของผมเลยเหรอ...” แคร์ที่เป็นคนกลางก็ได้แต่อึ้งไปทันที แต่ถึงยังไงทีเดย์ก็คือเจ้านายและอีกอย่างเมื่อคืนเขาก็มาช่วยเธอไว้ด้วย
“คือว่า... เอางี้นะพี่ยู พี่กลับห้องไปก่อนแล้วกัน แคร์ขอคุยกับคุณทีเดย์ก่อน”
“แคร์!!”
“เอาน่า ถึงยังไงคุณทีเดย์เขาก็ช่วยแคร์เมื่อคืนนะ... อีกอย่างเขาก็ห่วงแคร์ถึงได้มาเยี่ยม นะพี่ยู” ยูอามองร่างเล็กแล้วถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะหันไปมองทีเดย์ที่กลอกตาไปมาเพื่อกวนประสาทเขา แต่เขาก็เลือกที่จะทำตามแคร์... ร่างหนาเดินออกจากห้องไปทันทีอย่างหงุดหงิด ภายในห้องของแคร์ตอนนี้ก็เหลือแค่สองคน
“ตกลงคุณจะมาเยี่ยมฉันแค่นั้นใช่ไหม?”
“เป็นแฟนกันเร็วดีนะ...”
“เอ๋?”
“ก็มาเปิดตัวในฐานะพี่ชาย ปุ๊บปั๊บเป็นแฟนกันซะแล้ว... หึ” ทีเดย์มองแคร์ที่นิ่งไปทันที ก่อนจะมองร่างหนาที่ลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เธอมองใบหน้าสวยที่ขยับตัวออกห่าง
“อยู่ในวงการนี้ ไม่ควรมีแฟน...”
“...”
“ไม่ควรทำตัวเสื่อมเสีย ไม่ควรให้คนภายนอกรู้ว่าเธอนะ... มีแฟนและอยู่กับแฟน”
“ก็มันเรื่องส่วนตัวของฉัน!!”
“ใช่ มันคือเรื่องส่วนตัว... แต่ว่ากฎมันก็ต้องเป็นกฎ ในเมื่อเธอเลือกที่จะเข้ามาในวงการแบบนี้ก็ควรจะทำตัวให้ดีก่อน ไม่ใช่ยังไม่ดังก็สร้างเรื่องฉาวซะแล้ว” แคร์มองใบหน้าหล่อร้ายที่เสยผมขึ้นก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอจนมือเล็กยันอกหนาไว้
“ไม่ได้ฉาวนะ แค่มีแฟน...”
“เหรอ? ฉันต้องรู้กับเธอไหม แต่เอาเป็นว่าทำอะไรควรทำให้เหมาะสมนะ... ฉันไม่อยากให้นางแบบในสังกัดของฉันมีแต่เรื่องราวไม่ดี อีกอย่างเธอมีหนังสือมากมายติดต่อเข้ามา เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้เตรียมไปหาฉันที่ห้องด้วย ตารางงานของเธอจะอยู่กับแพนด้า งานนี้เธอต้องออกนอกสถานที่”
“และคนอื่นๆ ล่ะคะ?”
“คนอื่นก็ถ่ายปกอื่น แต่เธอได้ขึ้นปกนิตยสารชื่อดังของเมืองนอกเพราะฉะนั้นอย่าทำให้ฉันผิดหวัง โตแล้วนะ... ควรรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำด้วย”
“ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาคุณแต่เช้าเลย... ฉันรู้ว่างานเป็นงานเรื่องส่วนตัวคือเรื่องส่วนตัว เพราะฉะนั้นคุณวางใจได้ ฉันไม่ทำให้บริษัทของคุณต้องผิดหวัง” ทีเดย์พยักหน้ารับและยิ้มออกมาอย่างพอใจ พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตู แคร์ที่เห็นเขาเดินไปก็ตามไปส่ง ทีเดย์หันมามองใบหน้าสวยก่อนจะเปิดประตูออกก้มลงกระซิบที่ข้างหูของแคร์ทันที
“แล้วทีหลัง... มีอะไรกับแฟน อย่าให้เขาทำรอยแดงไว้ล่ะ งานของเธอคือถ่ายแบบนะ ไม่ใช่ทำงานทั่วไปที่จะปกปิดเรือนร่าง จุ๊บ!!”
“อ่ะ คะ คุณทีเดย์!!”
“แก้มเธอมีตัวอะไรติดไม่รู้? ฉันเลยจูบไล่ให้... หึ” ร่างหนาเดินยิ้มหันหลังไปทันทีส่วนแคร์ก็ยกมือลูบแก้มตัวเองไปมาที่จู่ๆ เขาก็ขโมยหอมเธอไป ร่างเล็กมองเขาที่เดินเข้าลิฟต์ไปก็ไปเคาะประตูห้องคนข้างๆ ที่เงียบจนเธอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างหนากำลังนั่งอยู่ที่ริมระเบียง แคร์เดินย่องไปด้านหลังและกอดคอหนาทันทีพร้อมกับหอมแก้มเขา
“เป็นอะไรค่ะที่รัก?”
“เปล่า...”
- Writer
