EP 15
1139 Words
“ผมคงต้องขอบคุณคุณ แทนครอบครัวของคุณและคนในตลาดนะ การตัดสินใจครั้งนี้ช่วยทุกคนไว้ นี่เป็นสัญญาระหว่างเรา คุณอ่านให้ดีก่อนจะเซ็น”
คฑาธรยิ้มอย่างผู้ชนะมือเลื่อนกระดาษไปหาคนตรงหน้า แล้วหยิบของตัวเองขึ้นมาอีกชุด ใช้เท้ายันพื้นจนเก้าอี้หมุนไปอีกทาง หันข้างให้คู่สัญญา ทำท่าว่าอ่านไปด้วย ทั้งที่จริงๆ เขาจำได้อย่างแม่นยำทุกข้อแล้ว หางตาก็มองอีกคนว่าสนใจกับการอ่านมากน้อยแค่ไหน
“คุณอ่านละเอียดแล้วเหรอครับ”
เวลาไม่ถึงสิบนาทีที่คู่สัญญาใช้อ่านนั้นมันดูจะน้อยเกินไปในสายตาเขา เลยต้องตอกย้ำถาม
“ค่ะ”
พิมพ์ภิษารู้ดีว่าในสัญญา ย่อมไม่มีข้อไหนร่างขึ้นมาให้เธอได้เปรียบอยู่แล้ว แต่สาระสำคัญที่เห็นนั่นก็คือ เขาจะไม่ยุ่งกับโครงการสร้างโรงแรมอีกเลย พ่อจะได้รับการรักษาทุกวิถีทาง เพื่อหยุดเจ้าเนื้อร้ายในตับอย่างรวดเร็ว แค่นี้ก็พึงพอใจและพร้อมจะเสียสละร่างกาย เพื่อทดแทนพระคุณพ่อบังเกิดเกล้า ที่แทบไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นลูกเรียบร้อยแล้ว
“คุณสิ้นสุดการเป็นพนักงานที่นี่ นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”
คฑาธรเอ่ยทันทีที่หญิงสาวจรดปลายปากกาเซ็นชื่อ แล้วยื่นหนึ่งชุดมาให้เขา ส่วนคนถูกสั่งก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากวางปากกาไว้แล้วนั่งนิ่ง รอฟังคำสั่งของเขาประหนึ่งเจ้านายสั่งลูกน้องก็ไม่ปาน
“วันนี้คุณลาเพื่อนร่วมงานให้เรียบร้อย ให้เหตุผลว่าจะไปเรียนต่อหรืออะไรก็ตาม หรือจะหายไปเฉยๆ ก็ได้แล้วแต่คุณ”
“ค่ะ”
“พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมง คนของผมจะไปรับ ช่วยเก็บเสื้อผ้ารอไว้ด้วยก็แล้วกัน ขอย้ำว่าแค่เสื้อผ้าเท่านั้น ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยอื่น คนของผมจะบอกเอง”
“ค่ะ”
“แล้วเจอกันครับ”
พิมพ์ภิษาไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจากลุกจากเก้าอี้ เดินไปหาประตู โดยไม่คิดจะไหว้เขาเหมือนตอนเดินเข้ามาเลย ไม่รู้ว่าความนับถือที่มีให้เขาอยู่น้อยนิด หมดไปตอนไหนหรือจากเรื่องอะไร แต่รู้แน่ว่าเขาไม่ใช่ลูกผู้ชายอย่างแท้จริง ที่เธอจะต้องให้ความนับถือ ตั้งแต่วินาทีที่ยื่นข้อเสนอมาบีบบังคับเธอแล้ว
“หยิ่งไปให้ตลอดรอดฝั่งเถอะนะแม่คุณ!”
คฑาธรเอ่ยทิ้งท้าย เมื่อร่างผอมบางพ้นจากประตูไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มอย่างผู้ชนะ และจะชนะยิ่งๆ ขึ้นไปไม่มีวันแพ้ ไม่ว่าจะกับใครหน้าไหนก็ตาม ใจจริงแล้วเขาอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟังแทบแย่ แต่รู้ดีว่าพ่อคงไม่ชอบวิธีของเขานัก เพราะเป้าหมายของพ่อ คือศัตรูหมายเลยหนึ่งอย่างนายขจรมากกว่า แต่สำหรับเขาแล้ว การขย่ำดวงใจของขจรดูจะสะใจกว่า
พิมพ์ภิษาสะพายกระเป๋าก้าวออกจากรถ อย่างไร้ความกระตือรือร้นใดๆ กับแสงอรุณรุ่งของวันใหม่ หลังจากตื่นตั้งแต่ตีสี่ไปส่งเพื่อนที่สนามบินมา รู้ว่าการตื่นเช้าเกินไปไม่ใช่สาเหตุแห่งความไร้ชีวิตชีวาสักนิด หากแต่เป็นเพราะมีความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต ในทิศทางที่แย่สำหรับตัวเอง แม้จะดีสำหรับคนรอบข้างมากกว่า
กระเป๋าเดินทางใบเก่ายืมเพื่อนมา ถูกลากเข้าไปในลิฟต์ด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย พอเข้าห้องได้ก็จัดการชงกาแฟแก้วที่สอง หลังจากแก้วแรกนั่งจิบกับเพื่อนอยู่สนามบิน ระหว่างรอให้ ‘ตาเ*******ู’ ของเพื่อนโทรเรียกตัวให้ไปหา เพราะต้องใช้เวลาลาลูกเมียอยู่หลายนาที
พิมพ์ภิษาไม่ได้รังเกียจหรือตำหนิติติงเพื่อน หรือผู้หญิงอีกหลายร้อยคนในสังคมไทยทุกวันนี้ ที่รักความสบายไม่อยากทำงานหนัก เลยเอาเรือนกายเข้าแลก เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมา แต่ก็ไม่เคยคาดคิดว่าวันนี้ ตัวเองจะมีชะตาชีวิตเดียวกันกับเพื่อนและผู้หญิงเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย
ดีหน่อยเขายังไม่แต่งงาน ยังไม่มีครอบครัว เธอจึงยังไม่เข้าข่ายว่าเป็นเมียน้อย หรือคนแย่งของๆ ใคร และหวังอย่างยิ่งว่า ในระยะหกเดือนหรือหนึ่งปีต่อจากนี้ เขาจะยังไม่รีบแต่งงาน แล้วยื่นตราบาปให้เธออับอายผู้คน ลำพังแค่นี้ถ้าพ่อรู้ ก็เดาไม่ออกว่าพ่อจะโกรธหรือเกลียดเธอมากกว่าเดิมสักแค่ไหน
‘ทั้งหมดที่ไวน์ทำ ก็เพื่อคุณพ่อคนเดียวเท่านั้นค่ะ ไวน์ไม่ขออะไรมาก นอกจากอยากแบ่งปันความรัก ที่คุณพ่อมีให้น้องๆ มาให้ไวน์บ้าง’
มือบางประคองแก้วกาแฟไว้ ไหล่ระหงยังคงพิงขอบหน้าต่าง มองวิวทิวทัศน์ในเมืองกรุงอันวุ่นวาย ที่เธอแสนจะเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่รู้จะหนีไปไหน นี่คือแหล่งทำมาหากิน หกเดือนหรือหนึ่งปีหลังจากนี้ เธอหวังอยู่ลึกๆ ว่า จะไม่ต้องลำบากหรือดิ้นรนมากมายนัก
จากผลของการเอาเรือนกายเข้าแลกกับความสบาย และคาดหวังว่าจะมีชายดีๆ สักคน ไม่รังเกียจราคีคาว ที่เธอกำลังจะถูกเขาป้ายให้ผ่านเข้ามาในชีวิตบ้าง
กาแฟในแก้วถูกจิบไปไม่กี่ครั้ง วางไว้ตรงขอบหน้าต่าง แล้วหันไปเก็บข้าวของที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสื้อผ้าลงกระเป๋า เพราะห้องของเพื่อนมีเฟอร์นิเจอร์ให้ไว้ครบครันตั้งแต่แรก
การโยกย้ายเลยสะดวกด้วยการทิ้งของที่คิดว่าไม่ได้ใช้ลงถุงดำ แล้วบอกให้แม่บ้านคอนโดมารื้อดูว่าอยากได้อะไรเอาไปใช้บ้าง ที่เหลือก็ทิ้ง
เสื้อผ้าเธอมีไม่มาก นอกจากเอาไว้ใส่ในวันหยุด เพราะทำงานโรงพยาบาลมียูนิฟอร์มให้ ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อ เธอจึงโล๊ะให้น้องๆ ไปเกินครึ่งเมื่อสามปีก่อน
ซึ่งน้องก็เก็บรักษาเอาไว้อย่างดี เวลาเรียนจนได้งานทำ จะได้เอามาใช้ต่อโดยไม่ต้องเปลืองเงินทองซื้อไปหลายพันบาท
พอเก็บของเสร็จ ล้างทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วก็เข้าไปอาบน้ำ เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมาย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าคนของเขาที่จะมารับนั้นเป็นใคร แต่จะสนใจไปทำไม
ในเมื่อสุดท้ายแล้ว ก็จะต้องเอาตัวไปประเคนให้เขาถึงห้องนอนอยู่ดี ยิ่งคิดจิตใจก็ยิ่งห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก จนไม่อยากคิดให้กลัดกลุ้มไปมากกว่านี้ สู้พยายามทำใจรับกับมันให้ได้เร็วๆ จะดีกว่า
- Writer
