EP 20
1001 Words
ชั่วเสี้ยววินาทีนั้นเอง!
ก็คิดถึงพ่อขึ้นมา อยากให้พ่อรับรู้ถึงความทุกข์ใจ ของลูกที่กำลังได้รับในขณะนี้ ว่ามีมากมายแค่ไหน กับการต้องพลีกายให้กับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รัก
พ่อจะรู้บ้างไหม ว่าเพียงเพื่อให้ได้ความรักอันน้อยนิดจากพ่อมา ลูกคนนี้ถึงกับยอมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป
ภาพของคุณย่าเคยเลี้ยงดูตั้งแต่เกิด หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำได้ไม่ยากเย็นนัก
ถ้าท่านยังอยู่และรับรู้ว่าหลานรัก กำลังทำในสิ่งที่ท่านไม่มีทางยอม ท่านคงจะเสียใจ คงจะผิดหวังมาก แต่ถ้าท่านยังอยู่เธอก็คงจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายอ้างว้าง และขาดความรักขนาดนี้ เพราะท่านเป็นเสมือนแม่และพ่อให้ได้ ทุกครั้งที่คิดถึงแม่ผู้จากไป ท่านก็จะพลีอกอันอบอุ่นให้ได้ซบแทนเสมอ
“อื๊อ!!!”
ความคิดทั้งหมดทั้งมวลกำลังหลั่งไหลมาหยุดชะงักลงทันที เมื่อมีความวาบหวามเข้ามา จากการครอบครองปลายยอดสีชมพูชูตั้งและตระหนกตกใจ เมื่อมีสิ่งแปลกใหม่เข้ามาเยี่ยมเยือน ชนิดไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตก็ว่าได้ คฑาธรให้ขัดใจไม่น้อย ที่จะต้องเสียเวลาสลัดเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากตัว
เพราะอยากให้ผิวกาย แนบชิดกับผิวขาวบอบบางของคนเบื้องล่าง กางเกงสีดำถูกเปลื้องออกอย่างรวดเร็ว รวมทั้งบ๊อกเซอร์ ก็ถูกโยนไปในทิศทางเดียวกัน แล้วเขารีบทาบแผงอกลงไปหากายเปลือยเปล่า ที่ยอมจำนนคนอย่างเขาแต่โดยดี คงรู้ว่าสู้แรงไม่ได้แล้ว
นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกในหลายสิบครั้ง ที่เขาช่างมีความสุขทั้งกายและใจเหลือคณานับ เมื่อได้พิชิตเรือนกายขาวบาง และในนั้นมีเลือดของไอ้คนชั่ว ที่ทำให้เขา พ่อและย่าต้องหนีระหกระเหิน ไปเผชิญความทุกข์ยากลำบาก เมื่อสามสิบปีที่แล้ว
“อื๊อ!”
คฑาธรหยุดกึกกับอาการสะดุ้งเฮือกของหญิงสาว ในทุกครั้งที่เขาสำรวจเรือนกายถูกซุกซ่อนเอาไว้ว่า แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่า เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิง กำลังจะถูกผู้ชายรูปหล่ออย่างเขา มอบความสุขสมให้
หัวใจเขาพองโตแทบหลุดออกมานอกอก ขณะกำลังลิ้มลองผิวกายขาวบางด้วยปลายลิ้นไล่ระดับจากสูงลงไปหาต่ำ
จนพานพบกับจุดเร้นลับ เขาค่อยๆ ประคองสองเรียวน่องออกห่าง เพื่อให้ได้ชื่นชมกับของสวยงาม น่าลิ้มลอง จนอดใจไม่ไหว ต้องรีบก้มลงไปหาแล้วครอบครองด้วยปลายลิ้นอันหิวโหย เขาสัมผัสได้ว่าเรือนกายสาวกระตุกวาบ ครั้งแล้วครั้งเล่าเวลาเขาสัมผัสกับเกสรนุ่ม
แม้ในใจอยากจะละเลียดเอาความสุข กับการได้ชื่นชมกับเรือนกายของลูกศัตรูสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจฝืนความต้องการ ที่เร่งเร้านับล้านครั้งต่อนาทีได้ กายสูงใหญ่ค่อยๆ นั่งคุกเข่าลงตรงช่องว่างระหว่างสองเรียวน่อง
แล้วค่อยๆ ประคองกายเต็มตึง ให้เข้าไปเยี่ยมเยือนแหล่งชุ่มชื้น เขาวาดฝันว่ามันจะต้องให้ความรู้สึกแสนวิเศษกว่าเคยพานพบมาอย่างแน่นอน
“โอ๊ย! ฉันเจ็บ”
พิมพ์ภิษาจำต้องยกสองมือบาง ขึ้นไปเกาะแขนแข็งแรงเขาเอาไว้ด้วยความตกใจ และเจ็บปวดแสนทรมานยิ่ง เมื่อรู้สึกได้ว่าการเยี่ยมเยียนของเขานั้น เหมือนจะปลิดชีวิตเธอทิ้งให้ได้ จนไม่อาจจะฝืนทนต่อ กายสาวถึงกับขยับถอยหนีอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ตามไปติดๆ ชนิดไม่คิดจะยอมให้หนีไปไหนได้
“ทำไมต้องเจ็บด้วย ผมไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไรเลยนะ” คฑาธรก้มลงมองกายชายด้วยความสงสัย ว่าทำไมต้องพานพบกับความยุ่งยากนักหนาด้วย
“นี่คุณ...”
สิ่งไม่ได้คาดหวังมาก่อน ก็ทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาต้องยิ้มบางๆ บรรยายไม่ถูกว่าเป็นยังไง เพราะมันมีหลากหลายความรู้สึกหลั่งไหลเข้ามา แต่หนึ่งในนั้น มีความดีใจ ภูมิใจปะปนอยู่แน่นอน เพราะเขาได้เป็นชายคนแรกของเธอ
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณเจ็บไปมากกว่านี้ สัญญา”
จากตั้งใจไว้ว่าอยากให้ลูกศัตรูได้พบกับความเจ็บปวด ทั้งกายและใจอย่างรุนแรงในครั้งนี้ เขากลับเปลี่ยนเป็นการกระทำอันแผ่วเบาทันที เมื่อรู้ว่าเธอยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่
มันช่างให้ความสุขใจอย่างหาที่เปรียบได้ยากยิ่ง ชายหนุ่มโน้มกายไปมอบจุมพิตอันหวานล้ำกับเรียวกระจับงาม
เพื่อเป็นการขอโทษกับความรุนแรงในเบื้องแรก เขาบอกกับตัวเองว่าห้วงเวลานับจากนี้เป็นต้นไป จะมอบความสุขให้เธอได้เอาเก็บไว้ในความทรงจำจนยากจะลืมเลือน
“นอนนิ่งๆ นะ อย่าเกร็ง”
ฝ่ามืออุ่นค่อยๆ กอบกำกับอกอุ่นอิ่มชูตั้ง ควบคู่กับการมอบจุมพิตอันหอมหวานให้ ปลายนิ้วของเขากวัดแกว่างอยู่กับนวลเนื้ออวบ จนเขารับรู้ได้ว่ากายสาวสั่นสะท้าน
เพราะความหวานไหว จากนั้นเขาค่อยๆ ไล้ริมฝีปากลงมาครอบครองปลายยอดอีกข้าง ดูดดื่มอย่างหิวกระหาย ใช้ปลายลิ้นหยอกเย้าจนกายสาวสะดุ้ง
‘เฮือก!’
หลายต่อหลายครั้ง เขาถึงได้เลื่อนตำแหน่งลงมา นั่งจ้องมองกายสาวอันโดดเด่นด้วยความหิวกระหาย เขาค่อยๆ นำกายเต็มตึงเข้าไปทักทายอีกครั้งอย่างเชื่องช้า
กระนั้นก็ยังรับรู้ได้ถึงสองมือบาง กอบกำอยู่กับแขนเขาอย่างแน่นหนา นั่นบอกว่าเธอกำลังได้รับความเจ็บปวดยิ่งจากประสบการณ์แรก
แต่เขาจะไม่ให้เธอได้เจอกับเวลาอันเลวร้ายนานนัก ปลายนิ้วอันชำนาญการของเขาค่อยๆ หยอกเย้าอยู่กับปลายเกสรนุ่ม เพื่อให้เธอได้ลืมเลือนความเจ็บปวดลง
แม้จะช่วยไม่ได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยๆ ก็ทำให้เธอลืมความเจ็บที่เขากำลังมอบให้อยู่ในขณะนี้
- Writer
