EP 24
1149 Words
แต่เขาก็เอะใจตรงชุดที่เธอสวมใส่ ดูเหมือนจะออกไปข้างนอกเมื่อเสร็จภารกิจดูแลเขาแล้ว
“และระหว่างผมอยู่ คุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหน ถ้าไม่มีผมไปด้วย หรือถ้าผมไม่อนุญาต”
“งั้นคุณก็จะไม่มีอะไรกินเป็นมื้อเที่ยงกับเย็นค่ะ”
พิมพ์ภิษาอดไม่ได้ที่จะขู่ เพราะของในตู้เย็นไม่มีอะไรมากไปกว่าน้ำกับผัก ทำได้แค่สลัดเท่านั้น
คฑาธรยักไหล่อย่างไม่แยแส แล้วใช้ส้อมจิ้มไข่ดาวเข้าปากตามด้วยสลัดอย่างคนอารมณ์ดี
“งั้นเราก็คงต้องออกไปด้วยกันแล้วล่ะ”
มือบางคอยจับอีกมือ ออกจากเอวคอดนับสิบครั้ง ระหว่างเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าด้วยกัน เริ่มต้นตรงแผนกเสื้อผ้าสตรี โดยมีเขาเป็นคนสั่งการ และขอเมินเรื่องซื้ออาหารการกินก่อน อ้างว่าเอาไว้เป็นรายการสุดท้าย
เพราะมีอย่างอื่นสำคัญกว่ามากให้ต้องจับจ่าย ซึ่งพิมพ์ภิษาไม่รู้ว่าเขาจะซื้ออะไรหรือให้ใคร แต่ก็ไม่อยากขัดเลยเดินตามมือตามแขนที่เขารั้งไปเท่านั้น
“ผมอยากให้คุณใส่ชุดแบบนี้เวลาเราอยู่ด้วยกัน ไม่เอาชุดเชยๆ ที่คุณใส่อยู่นะ”
คฑาธรปรายตาไปยังชุดนอนสารพัดแบบแขวนอยู่นับสิบ ทำเอาอีกคนเบือนหน้าหนีแทบจะทันที เพราะมันทั้งบางเบาและโป๊เปลือยชนิด ที่เธอไม่คิดจะควักกระเป๋าซื้อหามาใส่เลยด้วยซ้ำ
“เอาหมดนี่ล่ะครับ”
แต่เขากลับชอบใจ หันไปสั่งพนักงานขายพร้อมกับชี้ไปหาชุดทั้งแผง ก่อนจะรั้งแขนเล็กเรียวให้ตรงไปหาชุดชั้นใน เจ้าของแขนเห็นแล้วก็ไม่รู้จะหาไปใส่ทำไม
เพราะมันยังเหมือนไม่ได้ใส่อยู่ดี แม้ว่าจะเบือนหน้าหนียังไง อีกคนก็ยังคงสั่งให้พนักงานขายกะไซส์แล้วหอบไปทั้งแผงอยู่ดี
พอๆ กับเสื้อผ้าใส่อยู่บ้าน ใส่เที่ยว ใส่ออกงานเล็กๆ น้อยๆ เขาก็ไม่ได้สน ว่าคนใส่จะเต็มใจให้ซื้อมากน้อยแค่ไหน ได้แต่สั่งพนักงานขายกะไซส์ แล้วก็กวาดไปทั้งแผงเช่นกัน
มิหนำซ้ำยังรั้งมือบางให้เดินตรงไปยังชุดสุดแสนเซ็กซี่สวมอยู่บนหุ่นด้วยดวงตาฉายแววบางอย่างออกมา
“ผมอยากให้คุณใส่ชุดนี้ตอนเราเดินซื้อของด้วยกันน่ะ”
“ไม่ค่ะ”
พิมพ์ภิษามองจั๊มสูทผ้าหางกระรอกสีครีม สั้นเลยสะโพกลงมาไม่ถึงคืบ ไหนจะตัวเสื้อเป็นแบบเกาะอกมีสายเป็นรูปตัววีไว้ให้คล้องกับต้นคออีก เพราะในชีวิตไม่เคยใส่อะไรแบบนี้
หรือแทบไม่เคยหันมองเวลาเดินช้อปปิ้งกับเพื่อนด้วยซ้ำ และดูเหมือนคนร้องขอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว เลยใช้สองแขนรวบเอวคอดไว้รั้งให้ถลาไปหาแผงอกของเขา
โดยไม่สนใจพนักงานขายจะพากันมองมาสักนิด ก่อนจะกระซิบไปตรงใบหูขาวสะอาดตาว่า
“งั้นผมจะจูบคุณให้ทุกคนในนี้เห็นเป็นขวัญตา มาดูว่าคุณจะยังกล้าพูดคำว่า ‘ไม่’ กับผมอีกมั้ย”
ไม่ขู่เปล่า แต่เขายังฉกใบหน้าอันหล่อเหลาลงไปหาคนในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว จนแทบเบี่ยงหน้าหนีไม่ทัน ก่อนจะรีบผละออกจากแผงอกเขา ตรงไปพยักหน้าให้พนักงานขายหาชุดที่ว่านั้นมา
พอได้แล้วก็เดินเข้าไปในห้องลองชุด ราวสิบนาทีก็มีถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าชุดเก่าถือออกมา ทำเอาคนยืนรอยิ้มหน้าระรื่นเมื่อได้สมใจอยากอีกครั้ง และค่าข้าวของที่เขาต้องจ่ายนั้นทำเอาอีกคนลมแทบจับ
“คุณอยากกินอะไรคะ ฉันจะได้ซื้อให้ถูกใจ”
เลยส่งน้ำเสียงที่แสดงให้เขารู้ว่าอยากเอาใจ ตอนเดินในซุปเปอร์ แต่หารู้ไม่ว่าเธอกำลังประชดนิดๆ คฑาธรเดินเข็นรถอีกคัน ซึ่งเต็มไปด้วยกระเป๋า เสื้อผ้าราคาสองแสนนิดๆ จากการสั่งยกแผง
เขายักไหล่นิดๆ ทำท่าทางว่าไม่แคร์อะไรมากมายกับเรื่องกินนัก
“คุณอยากทำอะไรก็ตามสบาย ผมกินง่าย อยู่ง่ายกว่าที่คุณคิดมาก”
พิมพ์ภิษาไม่คิดจะเอ่ยถ้อยคำที่อยู่ในใจออกมา นอกจากเข็นรถตรงไปแผนกอาหารสด ตามด้วยผัก ผลไม้ต่างๆ ตบท้ายด้วยเครื่องปรุงและอาหารแห้ง
ถึงแม้จะหยิบอย่างละนิดละหน่อย แต่ก็เกือบเต็มรถอยู่ดี หญิงสาวไม่เอ่ยอะไรเมื่อคนจ่ายไม่ซีเรียสเรื่องเงิน
“เอาของไปเก็บในรถก่อน แล้วเราค่อยมาหาอะไรกินดีมั้ย ไว้ค่อยทำมื้อเย็นให้ผมกินนะ เผื่อฝีมือคุณจะไม่ได้เรื่องจนผมกระเดือกไม่ลงน่ะ”
อีกครั้งที่หญิงสาวไม่อยากต่อปากต่อคำ นอกจากเข็นรถเดินตามไปเฉยๆ และยืนดูอยู่เฉยๆ ตอนเขาขนของเข้าใส่กระโปรงท้ายรถ ไม่แม้แต่จะหยิบจับอะไร แต่คนอย่างคฑาธรหรือจะแคร์กับการถูกแกล้งเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้
“อุ๊ย”
มิหนำซ้ำยังมีโอกาสแกล้งคืน ด้วยการรวบคนข้างๆ เข้ามาหาแผงอก แล้วฉกลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่ ชนิดไม่อายสายตาใครต่อใครในลานจอด ตามติดด้วยการโอบเอวคอด พาเดินไปหาร้านอาหารโปรด ที่เขามีไว้ในใจโดยไม่คิดจะถามด้วยซ้ำ ยกเว้นแค่เมนู เขาปล่อยให้เธอเลือกของตัวเองได้ตามใจ
ทันทีที่ข้าวของทุกอย่างถูกคฑาธรกับ รปภ. ช่วยยกมาไว้ในห้องให้เสร็จสรรพ พิมพ์ภิษาก็รีบถลาไปหาเครื่องซักผ้า ที่ทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ผ้าปูถูกเอาออกไปตากตรงระเบียง
แม้มันจะแห้งสนิทแล้ว แต่ก็อยากให้มันได้แดดได้ลมบ้าง ก่อนจะเอาไปพับเก็บในห้อง จากนั้นก็ยัดเสื้อผ้าของตัวเข้าใส่เครื่อง สั่งให้มันทำงานอีกครั้ง
ถึงได้กลับไปจัดของบนเคาน์เตอร์ครัวใส่ตู้ อาหารสดก็จัดการหั่นเป็นชิ้นพร้อมปรุง ก่อนเอาเข้าแช่แข็งไว้ ผักต่างๆ ก็ล้างแล้วยัดใส่กล่องสารพัดขนาดที่ซื้อมาพร้อมกัน แม้จะยุ่งกับงาน
พอๆ กับไม่อยากยุ่งกับอีกคนยังไง แต่ดวงตาคู่สวยก็ไม่วายมองตรงไปหาคนที่ทำงานอยู่โต๊ะใกล้ห้องนั่งเล่นติดกับระเบียง หันหน้าออกไปเห็นวิวภายนอกทำให้สบายตาไม่น้อย
- Writer
