EP 26
1145 Words
ยิ่งชุดสีครีมเปียกน้ำด้วยแล้ว ยิ่งยั่วน้ำลายเสือผู้หิวโหยอย่างเขาได้ไม่ยากเย็นเลย เพราะมันช่างแนบเนื้อ มองเห็นอะไรต่อมิอะไร ประหนึ่งไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปกปิดไว้ด้วยซ้ำ ริมฝีปากงามกำลังจะขยับเอื้อนเอ่ยอะไรสักอย่าง เดาได้ว่าจะต้องเป็นน้ำคำห้ามปรามแน่ เลยรีบใช้ปากอุ่นของเขาปิดเอาไว้จะได้ไม่เสียเวลา
มือหนาก็รีบรูดจั๊มสูทออกอย่างรวดเร็ว จนมันลงไปกองอยู่กับพื้น มีน้ำเจิ่งนองอยู่เรียบร้อยแล้ว เขาใช้เวลาปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
กายอันผงาดตั้งก็ได้ขยับไปประทับจูบกับกายสาวฉ่ำชื้นเรียบร้อยแล้ว ตอบตัวเองไม่ได้ว่าหิวโหยเธอมาแต่ปางไหน รู้แค่ว่าถ้าไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้
มีตาย!
และคนที่ตายนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเขาเองนี่ล่ะ จะต้องลงแดงตายเพราะความต้องการ อดดีใจไม่ได้ที่ตัดสินใจละทิ้งงาน เพื่อให้ได้มาอยู่กับเธอทั้งอาทิตย์ จะได้หิวน้อยลงหน่อย โหยหาเธอน้อยลงหน่อย หรือถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผล
เขาจะหอบเธอไปอยู่ออฟฟิศด้วย ต้องการเมื่อไหร่ ก็มีห้องนอนคอยสนองตัณหาราคะเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
‘มีเงินกับหน้าตาดีซะอย่าง จะยุ่งยากอะไร’
“คุณจะรีบตื่นไปไหน นี่ยังเช้าอยู่เลย”
คฑาธรรีบคว้าตัวคนเพิ่งยกแขนเขา ออกจากการโอบกอดเอวคอดมาทั้งคืน ด้วยความอารมณ์บูดนิดๆ เพราะกำลังหลับสบายแล้วมีคนทำให้ตื่น
“อุ๊ย! ปล่อยค่ะ เช้าแล้วฉันนอนต่อไปไม่ได้หรอกค่ะ”
พิมพ์ภิษาแทบจะคว้าผ้าห่มมาปกปิดสองบัวงาม ที่หลุดเพราะแรงดึงของเขาเอาไว้ไม่ทัน ตัวก็หงายเก๋งไปนอนทับกับแผงอกกว้างของเขาเพราะแรงรั้ง แล้วก็ถูกสองแขนของเขารวบกอดไว้แนบแน่นจนไม่อาจดิ้นรนหนีได้
“จะรีบตื่นไปไหนล่ะ บอกแล้วไงว่าผมไม่ไปทำงานทั้งอาทิตย์เพื่อจะอยู่กับคุณ และผมก็ชอบเวลาตื่นขึ้นมาแล้วมีคุณให้นอนกอดแบบนี้ แล้วก็ทำแบบนี้ด้วย...”
“อย่าค่ะ! ฉันจะรีบไปทำอาหารให้คุณไงคะ”
พิมพ์ภิษาบ่ายหน้าหนีจูบ เมื่อถูกเขาพลิกตัวกลับมาคร่อมเธอไว้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“แต่ผมยังไม่หิว และถ้าวันไหนผมไม่ไปทำงาน ผมก็ไม่อยากให้คุณตื่นเช้าแล้วหนีผมด้วย ต่อไปห้ามทำนะ นี่คือคำสั่ง”
พิมพ์ภิษาไม่ชอบเอามากๆ เวลาเขาใช้อำนาจแบบนี้ แต่ก็ไม่ตอบอะไรนอกจากทำหน้างอใส่เท่านั้น และนั่นก็เป็นอะไรที่เขาไม่ชอบใจยิ่งอีกต่างหาก
“และถ้าขืนคุณยังทำหน้างอใส่ผมแบบนี้ล่ะก็ จะถูกผมลงโทษหนักๆ รู้มั้ย เพราะผมชอบให้คุณยิ้มใส่มากกว่า”
“อย่าค่ะ”
ไม่ว่าเปล่า!
เขารีบฉกหน้าลงไปหา หมายจะครอบครองเรียวกระจับงามเอาไว้ด้วยความหิวโหย และอยากรับอรุณรุ่งกับเธอแทบใจจะขาด แต่เธอสิกลับพยายามพาตัวออกห่างเขาจนน่าโมโห
“และถ้าขืนคุณยังพูดคำนี้กับผมอีก ผมจะลงโทษคุณเพิ่มเป็นสองเท่า เข้าใจมั้ยคนสวย”
ปากอิ่มไม่มีสิทธิ์เอ่ยอะไรอีก เมื่อเขาใช้ปากปิดเอาไว้ ส่วนอุ้งมือใหญ่ก็สลัดผ้าห่มผืนหนาออกจากเรือนกายผอมบาง หอมเย้ายวนอย่างรวดเร็ว เพราะมีความต้องการมาปลุกเร้า จนไม่อาจจะหักห้ามใจและกายได้
บทรักอันหนักหน่วงเพื่อรับอรุณ จึงถูกมอบให้อีกคนอย่างรวดเร็ว
จากนั้นก็นอนแผ่กายกำยำอยู่กับเตียงอย่างสบายอารมณ์ เมื่อพานพบกับความสุขสมใจหมายเรียบร้อยแล้ว นั่นถึงเป็นโอกาสของอีกคน ได้พากายเปล่าเปลือยลุกจากเตียง
ก้มไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่ถูกเขาเหวี่ยงไว้กับพื้นเมื่อคืนนี้ ขึ้นมาพันกาย แล้วรีบออกไปจากห้อง เพื่ออาบน้ำในห้องตัวเอง จะได้รีบทำมื้อเช้าให้เขาแล้วไปเยี่ยมพ่อ หลังจากเมื่อวานนี้ไม่ได้ไปและไม่ได้โทรหาเลย
คฑาธรยิ้มบางๆ ให้กับข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างที่วางไว้ปลายเตียงอย่างพร้อมสรรพ แปลงสีฟันมียาบีบไว้ให้ นั่นทำเอาเขาชอบใจไม่น้อยกับโปรโมชั่นอันนี้
เสียอย่างเดียวคนบีบไม่อยู่ถูหลังให้ แต่ไม่เป็นไร เขาจะยอมโอนอ่อนผ่อนตามไปก่อน เพราะรู้ดีว่ากำลังตระเตรียมมื้อเช้า
พอเดินออกไปดูด้วยสภาพเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นจริงอย่างคิดไว้ไม่ผิดเพี้ยน นานแค่ไหนแล้วนะ ไม่ได้กินข้าวต้มกุ๊ย กับผัดผักบุ้งไฟแดง ยำไข่เข็ม แล้วก็ปลาหมึกทอดกรอบๆ แบบนี้ เขาจำไม่ได้และไม่คิดจะจำ แต่อาหารบนโต๊ะก็สะกิดใจได้ไม่ยาก
“นี่อะไรเหรอ” เขาจ้องมองมือบาง ยกแก้วน้ำสีเขียวๆ มาวางให้คู่กับน้ำเปล่า
“น้ำผักปั่นค่ะ ดื่มแล้วจะดีต่อสุขภาพ”
พิมพ์ภิษาอธิบายด้วยใบหน้าเรียบ ขณะทรุดกายลงนั่ง พร้อมแก้วสีเขียว แต่อีกคนทำหน้าตาตื่นขณะจับแก้วยกขึ้นจิบ
“คุณห่วงสุขภาพผมเหรอ”
“เอ่อ...พอดีฉันทำไปให้คุณพ่อน่ะค่ะ มันเหลือเยอะก็เลยแบ่งให้คุณด้วย”
เพียงแค่นั้น!
ใบหน้ายิ้มกริ่มอยู่เมื่อครู่ ก็ถึงกับหยุดกึก มือยกแก้วอยู่ก็วางลงแทบจะทันทีทันใด ทำเอาเจ้าของใบหน้าสวยใสไม่เข้าใจเอามากๆ ว่าล้อเล่นแค่นี้
ทำไมเขาจะต้องปั้นหน้ายักษ์ใส่ด้วย แต่เธอไม่เอ่ยอะไรออกมา นอกจากปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก้มลงไปหาชามข้าวต้มแทน
“สงสัยเลขาผมคงยังไม่ได้บอกกฏอีกข้อให้คุณรู้” คนอารมณ์บูดเอ่ยและไม่ยอมจับช้อน
“อะไรคะ”
“ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน คุณจะไปหาคนในครอบครัวไม่ได้จนกว่าผมจะอนุญาต”
น้ำเสียงของเขานั้นวางอำนาจไม่น้อย
“ทำไมล่ะคะ คุณพ่อป่วยฉันก็ต้องไปเยี่ยมสิคะ”
“งั้นคุณก็เลือกเอาว่าจะฉีกสัญญาของเรา แล้วไปเฝ้าพ่อคุณอยู่บ้าน หรือจะอยู่กับผม แล้วปล่อยให้สัญญาดำเนินต่อไป ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก และไม่ชอบรอนานๆ คุณต้องเลือกเดี๋ยวนี้”
พิมพ์ภิษาหมดอารมณ์จะตักข้าวต้มเข้าปากในทันที เมื่อเห็นใบหน้าเอาจริงของเขา แล้วจับจ้องมาหาเพื่อรอคำตอบ และเมื่อเธอไม่เอ่ยอะไรออกมา
- Writer
