Sa halip na unahin kong sagutin ang mga tanong ni Leon ay patakbo ko ng tinawid ang aming pagitan. Bugso ng nangungulilang damdamin ay walang pag-aatubili akong mahigpit na yumakap sa kanya sa labis na saya. Humikbi na ako. Hindi ko na namalayang nag-uunahang pumatak ang mga luha. Hindi ko maitatangging miss na miss siya. Ipinikit ko pa ang mga mata upang amuyin ang pamilyar na pabango na madalas gamitin.
Narito na nga siya! Nakauwi na siya ng bansa.
“S-Sir Leon mabuti naman at umuwi ka na...” mahinang usal ko habang nakasara pa ang mata.
Naramdaman kong humagod ang isa niyang palad sa likod ko. Inaalo akong tumahan sa pag-iyak. Ngunit sa halip na makinig ay lalo akong sumiksik sa kanya ng yakap. Wala eh, hindi ko mapigilan ang sarili. Para siyang mayroong dalang magnet.
“Tigil na, Cha
