“ข้างนอกครับ”
ขิมมพัสตร์ยิ้ม หล่อนก็จอดข้างนอกเหมือนกัน แต่คงเป็นคนละด้าน เขาขอตัวไปเอารถก่อน และนัดให้มาเจอกับหล่อนที่ปากทางเข้า ซึ่งรถหล่อนจอดอยู่ข้างหน้าไม่ไกล
พสวียิ้ม
“รอผมอยู่ที่เดิมนะครับ แป็บเดียวเท่านั้น ตรงที่รถคุณจอด”
เอ่ยจบเขาผละไป หญิงสาวยิ้มให้ หล่อนมองตามหลัง กิริยานั้นสง่า ผึ่งผาย เพราะร่างนั้นสูงโปร่ง หล่อนจึงคิดว่า เหตุนี้เอง นิสรีจึงคลั่งไคล้
แล้วหล่อนล่ะ? ถามใจตัวเองบ้าง เกิดปฎิกิริยาต่อเขาอย่างไร แปลกใจเหมือนกันนะที่หล่อนเคลิ้ม และมองอะไรสวยสดงดงามไปหมด ได้อยู่กับเขา และใกล้ชิดเขาเหมือนมีความอบอุ่น
ขิมมพัสตร์จึงแอบทึ่ง ความเจ้าเสน่ห์ของเขา
.แล้วหล่อนล่ะ ทีนี้ จะไม่เผลอไผลชื่นชอบเขาหรือไง หวั่นหวามในใจ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ทำไมเกิดขึ้นในเวลานี้ด้วยนะ ขิมมพัสตร์ไม่เข้าใจภาวะที่หัวใจกำลังเป็นสีชมพู
หรือหล่อนแอบคิดไปเอง บ้าจริง.. หัวใจเผลอหลงกลกับดักของนายพสวี เ
