พสวียังยืนมองเงียบด้วยความครุ่นคิด เมื่อได้สติจึงเอ่ยกับสาวตรงหน้า
“เอ้อ คุณนิส ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ” นิสรีมองหน้าเลิ่กลั่กอย่างนึกงง ตั้งตัวไม่ติดเพราะอยากคุยกับเขา แต่เขาจะกลับ สีหน้าหล่อนเก้อ ปล่อยเลยตามเลย
“จะกลับเลยหรือคะ แหม.. เร็วจริง คุณพส จะไม่มาทานเลี้ยงคืนนี้หรือคะ”
นิสรีรั้นที่จะถามและคุยกับเขา
พสวีมองหล่อนด้วยรู้สึกรำคาญนิดๆ แต่ตอบตามมารยาทที่หล่อนหวังดีกับเขา
“ขอบคุณครับที่ชวน แต่เย็นนี้ผมจะกลับเข้ากรุงเทพ เพื่อไปทำงานครับ”
“ตายจริง คุณพส พักอยู่ในกรุงเทพฯหรือคะ นิสนึกว่าคุณพักอยู่กับพี่สาวคุณเสียอีก”
หล่อนตื่นเต้นที่ทราบว่าเขาอยู่ในกรุงเทพ
“ครับ “ เขาพยักหน้า
“เอ้อ คุณพสทำงานเกี่ยวกับอะไรคะ แล้วพักอยู่กับใคร”
ความสนใจในตัวเขา ทำให้นิสรีกล้าถาม
พสวีอึ้ง ที่เจอสาวที่เพิ่งพบเอ่ยเช่นนี้
เงยหน้ามองหล่อน เช่นเดียวกับพี่สาวของเขาที่ตกใจ เพราะคำถามของน้อง
