เหตุเกิดรักในฤดูร้อน

บทที่ 9

　　ยังไงก็ตั้งใจซ่อมนะคะ!

　　ฉันนำอุปกรณ์อาบน้ำและเสื้อผ้ามา และใส่เตียงพับในออฟฟิศ

　　ฉันนอนเพียงแค่สามชั่วโมงต่อวัน หน้าซีด รอยคล้ำใต้ตาทำให้ฉันดูเหมือนหมีแพนด้า ยังไงก็เหอะ ฉันยังคงพูดถึงทุกรายละเอียดของผลิตภัณฑ์กับแผนกที่เกี่ยวข้องและแสดงให้เห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

　　แล้ววันหนึ่ง หลังจากทำงานล่วงเวลาจนถึง 22.30 น. ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก เลยไปอาบน้ำนอนบนเตียงเสริม

　　นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะเข้านอนเร็วกว่าปกติในหลายๆสัปดาห์ที่ผ่านมา

　　ห้องน้ำว่างเปล่าพร้อมโคมระย้าคริสตัลยังคงสว่างอยู่ ซึ่งทำให้เห็นใบหน้าผอมแห้งของฉันชัดเจน

　　หลังจากแปรงฟัน ฉันส่องกระจกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง "แม้ว่าตอนนี้หน้าฉันจะซีดไปบ้าง แต่ฉันก็ยังคงสวยอยู่! ฉันต้องยอมรับว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในบริษัท เลียม คอร์เปอร์เรชั่น"

　　ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหัวเราะอยู่ข้างหลังฉัน

　　"ใครน่ะ?" ฉันหันกลับมาด้วยความหลอน

　　วิลเลี่ยมพิงขาตั้งดอกไม้ที่ด้านหลังของห้องน้ำและมองมาที่ฉันอย่างเย้ยหยัน

　　ฉันตบหน้าอกแล้วพูดขึ้นว่า "ฉันเกือบตายแล้ว นึกว่าเป็นผีซะอีก"

　　"คุณยังกลัวผีอยู่อีกเหรอ? หน้าแบบนั้นทำให้ผีตกใจได้เลยนะ!" คำพูดของวิลเลียมก็ดูมีพิษเช่นเคย

　　ฉันอยากจะตำหนิเขาสำหรับเรื่องแบบนี้ แต่จำไว้ว่าฉันเป็นคนตัดสินใจทำภารกิจให้เสร็จสิ้นภายใน 15 วัน ฉันต้องนิ่งไว้

　　ไม่มีเวลามากพอจะเสียเวลาไปกับเขาเลยต้องล้างหน้าแล้วเข้านอนให้ไว

　　ฉันคลายเกลียวน้ำยาทำความสะอาดหน้าฟองสบู่บนใบหน้า และถูใบหน้าอย่างแรง เพราะฉันแค่อยากจะล้างหน้าให้เร็วขึ้น

　　"ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงหยาบคายอย่างคุณมาก่อนเลยนะ" วิลเลี่ยมยังคงไม่ไปไหน เขาหันกลับมาหาฉันแล้วดม "เธอไม่ได้อาบน้ำมานานแค่ไหนแล้ว? ตัวเธอเหม็นมาก"

　　ฉันไม่เชื่อ ฉันจึงก้มหน้าดมกลิ่น แล้วฉันก็เถียงกลับ "จมูกคุณมีปัญหารึไง? ฉันได้กลิ่นเหมือนดอกไม้เลย!"

　　เขายิ้ม "เลียม คอร์ปอเรชั่น ยังไม่ได้หมายความว่า เราไม่บังคับพนักงานให้ทำงานหนักจนไม่มีเวลาอาบน้ำ กลับบ้านเดี๋ยวนี้ อาบน้ำให้สบาย นอนหลับสบาย อย่าเดินเที่ยวเหมือนกับผี"

　　ถูกต้อง. ฉันเป็นคนกดดัน ถ้าฉันไม่นอนที่นี่ ฉันจะมีเวลาทำงานให้บริษัทมากขึ้นได้อย่างไร?

　　ฉันไม่ต้องการแพ็คของและออกไปใน 15 วัน ฉันต้องการวางรากในเลียมคอร์เปอร์เรชั่น เน้นคุณสมบัติของฉัน ได้รับการเลื่อนตำแหน่งและต้องการขึ้นเงินเดือน!

　　"ไม่ ฉันจะนอนที่นี่" ฉันจะออกไปพร้อมกับถุงซักผ้า

　　"บริษัทเป็นพื้นที่ออฟฟิศ ไม่ใช่ที่สำหรับให้พนักงานได้นอนและใช้ประโยชน์จากเครื่องปรับอากาศ!" วิลเลียมตะคอก

　　อะไรกัน? โคตรตลกเลย!

　　ทำไมฉันถึงนอนดึกเพื่อทำงานล่วงเวลากันล่ะ? คนทึ่มคนนี้คิดว่าฉันกำลังพยายามใช้ประโยชน์จากเครื่องปรับอากาศเหรอ!

　　"คุณชวง คุณเป็นคนไม่เห็นอกเห็นใจจริงเลยนะๆ คุณได้ข้อสรุปเจ้าความคิดเช่นนี้ได้ยังไงกัน?" ฉันหันหลังเดินจากไป

　　วิลเลียมยังเรียกฉันว่า "หยุด! คุณกำลังพูดว่าผมงี่เง่าเหรอ?"

　　ฉันเหนื่อยจนไม่มีแรงจะทะเลาะกับเขา ฉันเร่งฝีเท้าพร้อมวิ่งเหยาะๆ กลับไปที่ออฟฟิศ

　　หลังจากเถียงวิลเลียม ฉันก็ทำงานอย่างระมัดระวังมากขึ้น เกรงว่าเขาจะจับผิดฉันอีก

　　อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้คาดหวังว่าวิลเลียมจะมาที่ออฟฟิศของฉันเวลา 22:30 น. เมื่อทุกคนกลับบ้านหลังเลิกงานในวันรุ่งขึ้น

　　ฉันยืนขึ้นพร้อมมองเขาด้วยความกลัวอย่างมาก

　　ตอนกลางดึก มีเพียงชายหญิงเท่านั้นที่อยู่ในห้อง ฉันยังคงประหม่า

　　แม้ว่าเราจะมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งมาก่อน แต่ฉันก็ไม่อยากมีอีก

　　วิลเลียมส่งเสียงเยาะเย้ยใส่ฉันอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่กำลังฉันคิด

　　"เอาไปสิ ไปอาบน้ำที่ห้องทำงานของฉัน อย่าทำให้อากาศเป็นมลพิษเพียงเพราะคุณกลิ่นตัวเหม็น" เขาโยนกุญแจให้ฉัน

　　"ห้ะ?" ก่อนที่ฉันจะทันได้โต้ตอบกลับ เขาก็ออกไปพร้อมกับขายาวของเขาแล้ว

　　เมื่อถือกุญแจไว้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมวิลเลียมถึงใจดีแบบนี้

　　เขาสนุกกับการด่าคนเหรอ?

　　บางทีเขาอาจจะเป็นคนงี่เง่าจริงๆก็ได้

　　วิลเลียมมีห้องน้ำเต็มเพรียบพร้อมฟังก์ชั่นการนวดในออฟฟิศของเขา

　　ฉันมีห้องอาบน้ำอย่างดี

　　เมื่อไม่นานนี้ ฉันทำงานหนักเกินไปและปวดเมื่อยไปทั้งตัว ทำให้ฉันนอนแช่ในอ่างอาบน้ำเป็นนานนับครึ่งชั่วโมง

　　ฉันผล็อยหลับไปและตื่นขึ้นมาในความงงงวย ฉันยังง่วงมากๆ

　　มีเตียงในห้องสวีททางด้านนอก เตียงไม้ใหญ่แต่ดูขาวและนุ่มมาก

　　"โอเค ฉันแค่นอนแค่คืนเดียว ฉันจะตื่นตอนตีห้า ไม่มีใครรู้หรอก" ฉันพูดกับตัวเองและหลับตาลงทันที

　　ไม่ได้นอนสบายอย่างนี้มานานมากแล้ว พอตื่นมาแทบร้องไห้ มันเป็นเวลา09.00 น. แล้ว

　　ฉันกำลังมีปัญหา. ฉันจะอธิบายได้ยังไง ฉันกำลังวิ่งไปรอบๆ อย่างกังวล

　　ในเวลานี้เพื่อนร่วมงานของฉันได้เข้ามาทำงานแล้ว พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรเมื่อฉันเดินออกจากห้องท่านประธานแบบนี้?

　　ฉันแทบทนไม่ไหวที่จะตบตัวเอง!

　　ฉันคลานออกมาแล้วเอาหูแนบประตูเพื่อเงี่ยหูฟังว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก

　　จู่ๆ ประตูก็เปิดมากระแทกหน้าฉัน ฉันลุกขึ้นขึ้นด้วยความเจ็บปวด

　　ใบหน้าของวิลเลียมเคร่มครึมเมื่อเขาเห็นฉันอยู่หลังประตู "ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่หืม?"

　　"เหอะ!" ฉันตกใจมากจนลุกขึ้นเข้าไปปิดปากเขาแล้วพูดว่า "อย่าเสียงดัง!"

　　วิลเลียมเอามือของฉันออกและเหลือบมองเสื้อผ้ายู่ยี่ของฉัน เขาส่งเสียงขู่ "ผมแค่ขอให้คุณอาบน้ำ แล้วคุณยังขึ้นไปบนเตียงของผมเหรอ?"

　　มือประสานกันเพื่อขอความเมตตา "ฉันผิดเอง! ฉันผิดเอง! ฉันไม่คิดว่าจะนอนดึก คุณชวง คุณเจ้านาย ช่วยฉันด้วยนะ แล้วปล่อยให้ฉันแอบออกไป!"

　　ฉันมองวิลเลียมอย่างน่าสงสาร ถ้าเขาสามารถช่วยฉันได้ ฉันอยากจะโค้งเคารบยกมือไหว้

　　การแสดงออกของฉันอย่างจริงใจเกินไปที่จะถูกปฏิเสธ ครั้งนี้ วิลเลี่ยมไม่ได้เยาะเย้ยฉัน

　　"ฉันจะเรียกทุกคนไปที่ห้องประชุมเพื่อประชุม คุณจะได้หลบหนีออกไป" เขามองดูผมที่หยักศกของฉันและพูดว่า "หวีผมของคุณสิ"

　　ฉันพยักหน้าขอบคุณ ฉันจะยอมทำทุกอย่างถ้าหนีไปได้

　　กลับมาที่ออฟฟิศของฉัน เพื่อนร่วมงานตกใจอย่างมาก "ลิซซี่ วันนี้เธอมาสายนะ!"

　　ฉันยิ้มอย่างสำนึกผิด "แหะๆ ใช่ เมื่อคืนฉันนอนหลับสบายเกินไปที่บ้านและเผลอหลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะ"

　　เวลามันมีน้อย ฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องไร้สาระ และในไม่ช้าก็เข้าสู่สภาวะการทำงาน

　　เมื่อสิ้นสุดการประชุมช่วงบ่าย จู่ๆ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วยวิลเลียม "คุณโซอี้ รบกวนมาที่ห้องทำงานของคุณชวงหน่อย"

　　ทำไมวิลเลียมถึงถามหาฉัน? ฉันทำให้เดือดร้อนเหรอ?

　　ฉันมาที่ออฟฟิศของเขาด้วยความกังวล

　　เมื่อฉันเข้าไปในห้องทำงาน วิลเลียมเงยหน้ามองฉันแล้วพูดว่า "ปิดประตูด้วย"

　　ฉันปิดประตูลง

　　เขายกคางขึ้นอีกครั้ง "มานี่ซะสิ"

　　ปัญหาของเขาคืออะไรกัน? ทำไมเขาน่ากลัวจัง? ฉันพึมพำอย่างไม่อดทนและเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขา "คุณชวง มีเรื่องอะไรคะ?"

　　วิลเลียมหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วโยนใส่หน้าของฉัน

　　ฉันหยิบสิ่งของและใบหน้าของฉันก็แข็งเมื่อฉันมองเห็นได้ชัด

　　ฉัยอยากจะฆ่าตัวตายทันที