เหตุเกิดรักในฤดูร้อน

บทที่ 4

　　ฉันส่องผ่านช่องตาแมว ทางเดินนั้นมืดสลัวและฉันมองเห็นอะไรไม่ค่อยไม่ชัด ยังไงก็แล้วแต่ ฉันคิดว่าคงจะเป็นวิลเลียม ตามรูป

　　ฉันรีบเปิดประตูแล้วออกไป แม่และน้องสาวของฉันผลอยหลับไปและฉันเองก็ไม่อยากปลุกพวกเขา

　　"คุณชวง คุณมาที่นี่ทำไม? คุณรู้ได้อไงว่าฉันอยู่ที่นี่?" ฉันถามคำถามเป็นชุด

　　วิลเลียมไม่ตอบคำถามของฉันแต่อย่างใด ดวงตาของเขาเลื่อนจากใบหน้าของฉันไปที่หน้าอกของฉันและจ้องมองเป็นเวลาสามวินาที

　　ฉันก้มลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ

　　แถบเสื้อคลุมของฉันหลวม ขอบเสื้อผู้หญิงตรงหน้าอกใหญ่เกินเผยให้เห็นเนินหน้าอกของฉัน

　　ฉันรวบเก็บชุดนอนและมองเขาอย่างใจเย็น "คุณชวง ฉันว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถของคุณ ใช่ไหมคะ..."

　　ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน

　　ก่อนที่ฉันจะจับมันไว้แน่น เขาก็ปล่อยมันลงไป ทำให้โทรศัพท์ของฉันร่วงลงพื้น

　　โอ้ยที่รัก! ฉันรีบก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ แต่เขาก็ก้มลงพร้อมๆ กัน เราสองคนก็วิ่งเข้าหากันทันที

　　ฉันตื่นตระหนกและก้าวถอยหลังจนมุม จากนั้นฉันก็พบว่าตัวเองกำลังเหยียบอยู่บนขอบบันไดและเกือบจะล้มลง

　　วิลเลี่ยมคว้าตัวฉันไว้และทำให้ฉันอยู่ใต้อ้อมแขนของเขา

　　ฉันไม่ได้สวมชุดชั้นใน หน้าอกของฉันกระแทกเข้ากับเขาอย่างจัง เราสัมผัสกันได้ผ่านชุดนอนบางๆ กล้ามเนื้อกำยำของเขาแน่นกระชับ แตกต่างจากของฉันอย่างสิ้นเชิง

　　ฉันสัมผัสถึงกลิ่นของเปปเปอร์มินต์และกลิ่นชายหนุ่มจากเขาซึ่งทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง

　　"ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนี้?" เสียงของเขาฟังดูประชดประชัน

　　จู่ๆฉันก็มีสติ ผลักเขาออกไปทันทั

　　"อย่าหยิ่งผยองให้มันมากนะ! ก็คุณ! คุณดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของคุณเอง" ฉันตื่นตระหนกจนเริ่มโต้กลับ "อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่ต้องการอยู่กับคุณนะ"

　　"งั้นเหรอ?" เขายืนนิ่งเฉยและมองมาที่ฉันอย่างดูถูก "คืนนั้นคุณไม่ได้อยู่กับผมหรอกเหรอ?"

　　"ฉัน..." ฉันพูดติดๆขัดๆ พูดอย่างประชด "แล้วไง? ก็ไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าจดจำเท่าไหร่หรอกฉันเกือบลืมมันไปแล้วล่ะ"

　　ฉันลืมไปอย่างหนึ่งว่าผู้ชายเกลียดคนที่บอกเขาว่าตัวเองไร้น้ำยาบนเตียง!

　　สายตาของวิลเลียมหรี่ลงอย่างอันตราย "ไม่น่าจดจำงั้นเหรอ? แน่ใจนะ?" เขาเอื้อมมือมาจับคางฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ฉันจำได้ดีน่าจะสามครั้งได้นะ..."

　　ฉันส่ายหน้าอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ "ไร้สาระ! ไม่มีแม้สักครั้งเดียว!"

　　ฉันจะไม่ยอมรับมันหรอกนะ!

　　ฉันพยายามสะบัดมือออก แต่เขาคว้าข้อมือฉันเอาไว้แน่น

　　มือของเขาเอื้อมมาที่ชุดนอนของฉันโดยตรง แตะหน้าอกของฉันโดยเจตนา

　　"ปล่อยฉัน มันเจ็บนะ!" ฉันเตะเขาอย่างโกรธจัด

　　"แล้วเรื่องนี้ล่ะ?" เขายกยิ้มอย่างชั่วร้าย ลดกำลังลงแล้วเหยาะเย้ยฉัน

　　"วิลเลียม คุณบ้าไปแล้วเหรอ! คุณ..." เขาหยุดฉันด้วยริมฝีปากของเขา

　　เขาจงใจหยอกล้อฉันด้วยริมฝีปากและลิ้นของเขา ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมซึ่งทำให้ฉันแทบบ้า

　　ขาของฉันอ่อนแรงเกินไปที่จะสามารถพยุงตัวขึ้นได้ ฉันทำได้แค่คล้องคอเขาและพิงเขาไว้แน่นเท่านั้น

　　แล้วมือของเขาก็เอื้อมมาที่ก้นใต้กระโปรงของฉัน

　　"ไม่!" จู่ๆ ก็ได้สติ นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันทำอย่างนี้กับเค้าหน้าบ้านฉันได้ยังไง!

　　ลมหายใจของเขาก็หนักแน่นเช่นกัน เขาเอามือกลับแล้วยกขึ้นมาตรงหน้าฉัน "ลิซซี่ โซอี้ คุณเห็นไหม? มันง่ายมากสำหรับฉันที่จะทำให้คุณคลั่งไคล้ด้วยเพียงหนึ่งนิ้วเท่านั้นเอง"