บทที่3
1131 Words
ห่วง….? ยัยเนเน่สงสัยสติเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ!!
“ห่วงอะไร แค่สงสัยย่ะ” ฉันหันไปบอกยัยเพื่อนจอมแซวก่อนจะหันมาถามมารีนอีกครั้ง “วานแกอีกอย่างสิ ช่วยสืบที่อยู่ตานั่นมาให้หน่อย”
“นี่แกเอาจริงเหรอ?” มารีนถามฉันกลับบ้าง
มาถึงขั้นนี้แล้วต่อให้ไปเจอที่มหาวิทยาลัยฉันก็จะตามไปหลอกหลอนเขาที่บ้านเลย ทุกที่ที่เขาอยู่จะต้องมีฉันวนเวียนอยู่ใกล้ๆ
“รีบ ๆ สืบเข้าล่ะ ฉันใจร้อน…”
แผนแรกของฉันคือทำให้เขาเห็นฉันให้มากที่สุดไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม นายนั่นจะเกิดความเคยชินที่มีฉันคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ โดยไม่รู้ตัว เขาคงไม่รู้ว่าตอนนี้….นอกจากฉันมั่นหน้าแล้วยังหน้าด้านอีกด้วย!!
หลังจากนั้นไม่กี่วันฉันก็ได้ตารางเรียนของโลกันต์มาไว้ในครอบครองคราวนี้แหละ ซึ่งเป็นวันนี้พอดีฉันเลยไม่รีรอที่จะไปยืนชะเง้อมองอยู่หน้าตึก เป็นตายยังไงวันนี้ฉันก็ต้องเจอนายให้ได้โลกันต์!!
วันนี้ยังไงเขาก็มาเรียนชัวร์ ในตารางบอกวิชาสุดท้าย ก็ราว ๆ เกือบสี่โมงเย็น แต่เพื่อไม่ให้พลาดฉันเลยมารอตั้งแต่บ่ายสองโมง บอกตรง ๆ ว่าเกิดมาไม่เคยรอใครนานขนาดนี้มาก่อน ระหว่างรอก็มองบรรยากาศรอบ ๆ ไปด้วยคณะแพทย์ค่อนข้างเงียบไม่เอะอะมะเทิ่งเหมือนคณะฉันเลย ดูแต่ละคนเป็นผู้ดี๊ผู้ดี
หลาย ๆ คนมองฉันด้วยสายตาสงสัย สาวผมแดงแต่ตัวจี๊ดซะขนาดนี้มานั่งทำอะไรที่คณะแพทย์ แน่นอนว่าพวกเขาคงไม่ได้มองว่าฉันมาเรียนแพทย์หรอกสไตล์ฉันมันห่างไกลคำนั้นมาก ๆ
เพราะรอนานเกินไปฉันเลยหยิบหนังสือที่เขาลืมไว้ขึ้นมาเปิด ๆ ดู ในนี้บรรยายถึงลักษณะของคนที่เป็นโรคจิตซึ่งก็มีหลายประเภทด้วยกัน จะว่าไปเจ้าหนังสือเล่มนี้ก็มีประโยชน์เหมือนกัน เพราะสามารถทำให้ฉันเล่นตามบทได้แนบเนียนขึ้น ก็จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่บทคนโรคจิตอ่อน ๆ ที่ชอบอ่อยเพศตรงข้ามน่ะ….แค่คิดก็สนุกจนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เลยล่ะ
และแล้วเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง โลกันต์เดินหน้าหล่อออกมาจากคณะ เป็นโอกาสให้ฉันเข้าไปเล่นบทโรคจิตกับเขาได้อย่างพอเหมาะพอเจาะมาก เขาดูอึ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันเดินตรงเข้าไปหา แต่เพียงแค่แว็บเดียวเท่านั้นแหละเพราะนายโลกันต์รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนไม่อยากเห็นฉันอย่างนั้นแหละ
โถ่ ทำเก็กไปเถอะเดี๋ยวแม่จะอ่อยให้อายเลยคอยดู!!
“สวัสดีค่ะ ว่าที่คุณหมอโรคจิต…โลกันต์”
เขามีท่าทีตกใจมากแต่ก็ยังคงนิ่งอยู่ เมื่อฉันเดินเข้าไปกราบงาม ๆ ที่อกของเขา จากนั้นฉันก็อ้อยอิ่งอยู่ที่บริเวณปกเสื้อมือก็ลูบไล้ไปมา จนโลกันต์ต้องปัดมือฉันออกก่อนที่คนจะมองไปมากกว่านี้
“มีอะไร”
เขาถามสั้น ๆ พร้อมกับมองไปทางไหนก็ไม่รู้ เฮอะไม่อยากมองหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอมันต้องเจออย่างนี้!!
”ไม่เคยมีใครบอกหรอกว่า เวลาคุยกัน…..” ฉันใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าของเขาให้หันมา “ต้องมองหน้าอีกฝ่ายด้วย” ฉันจงใจยืนหน้าเข้าไปใกล้ ๆ จนหน้าของเราแทบจะติดกันอยู่แล้ว แววตาของเขายังคงนิ่งเฉยเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับสถานการณ์อย่างนี้
โลกันต์ปัดมือของฉันออกอย่างไม่แยแส ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากจะพ่นไฟใส่เขาจริง ๆ!!
“มาทำไม?” โลกันต์ถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับกระดาษ
“เอาหนังสือมาคืน แล้วก็….มาให้ว่าที่คุณหมอรักษา”
คำพูดของฉันทำให้เขาหันกลับมามองอีกครั้งพร้อมทั้งรับหนังสือที่ฉันยื่นให้ แต่มีเหรอที่ฉันจะปล่อยง่าย ๆ ฉันยื้อหนังสือเอาไว้พร้อมทั้งทำหน้ายั่วยวนใส่ แทนที่เขาจะหลงกลกลับดึงหนังสือไปหน้าตาเฉย ด้วยแรงที่เยอะกว่าทำให้ฉันต้องปล่อยของออกไปจากมือ
บ้าจริง!! ไอ้หมอบ้าพลังจอมเย็นชา!!
มีใครเคยบอกเขามั้ยว่า เขาเป็นมนุษย์ที่เย็นชามากที่สุดในโลกเลย หรือว่าเขาจะตายด้านนะ ผู้ชายที่ไหนกันที่ไม่หลงความสวยรวยเสน่ห์ของฉัน!! หรือเขาจะไม่ชอบผู้หญิงนะ….??!!
ระหว่างที่ฉันกำลังวินิจฉัยพฤติกรรมของเขา อยู่ ๆ เขาก็เดินหนีไปดื้อ ๆ ซะงั้น แหม นอกจากเย็นชาแล้วยังอินดี้อีก ฉันจะประสาทกินก็เพราะเจอผู้ชายแบบเขานี่แหละ!! แต่ยี่ห้อแพรลีนซะอย่างจะให้ยอมง่าย ๆ ได้ไงกัน ไม่รู้ละเขาไปไหนฉันไปด้วย อุส่าห์ดักรอมาหลายวันฉันจะไม่ยอมให้ความพยายามครั้งนี้ศูนย์เปล่าหรอก!!
โลกันต์เดินนำมาที่ห้องสมุดซึ่งอยู่ไกลจากคณะแพทย์พอสมควร ไม่อยากจะบอกว่าเมคอัพสวย ๆ ของฉันแทบจะละลายไปตามแสงแดดยามบ่าย อากาศร้อนตับจะแตกเหงื่อเริ่มซึมออกมาทางร่างกาย ปกติแล้วฉันจะไม่เดินไกล ๆ แบบนี้หรอก ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยถ้าไม่ติดว่าตามนายโลกันต์ละก็ฉันไม่มีทางทำแบบนี้เด็ดขาด
ไม่รู้เขาจงใจแกล้งกันหรือเปล่า ก็เล่นหาที่นั่งซะในสุดฉันนี่แทบจะหมดแรงย้วยไปตามเก้าอี้ที่นั่งเลย แม้ว่าในห้องสมุดจะมีแอร์แต่ก็ไม่ทำให้ฉันเย็นขึ้นสักนิด ผิดกับนายโลกันต์ที่ดูแสนจะปกติไม่มีเหงื่อซึมให้เห็นแม้แต่น้อย ยิ่งใบหน้านี่เนียนกริบเห็นแล้วหมั่นไส้จริง ๆ เชียว
โลกันต์นั่งมองฉันนิ่ง ในขณะที่ฉันกระสับกระส่ายไปด้วยความร้อน….
“ตามมาทำไม?” เขาถามพลางนั่งกอดอกหลังพิงเก้าอี้สงสัยคงเป็นสไตล์ของเขาไปแล้ว
“ก็มาให้คุณหมอรักษาไง” ฉันต้องด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเพราะร้อนเอามาก ๆ
“ไม่ใช่หมอ”
โลกันต์ตอบสั้น ๆ แล้วก็หลับตาลงคล้ายกับกำลังอยากจะผ่อนคลายหรือบางทีอาจจะไม่อยากเห็นหน้าฉันก็ได้เลยหลับตาซะเลย เขาเริ่มเอนตัวพิงกับผนังเพื่อหาที่ยึดศีรษะ
- Writer
