เครื่องดื่มตอนเช้า [ ทิชชู่++ ]

1767 Words

ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นบนเตียงหลังใหญ่ บนตัวมีแค่ผ้าห่มผืนเดียวคลุมอยู่ หยัดตัวขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างงัวเงียก่อนหลับจำได้รางๆ ว่าผมกอดไอ้ไนท์จากด้านหลัง หลังจากปลดปล่อยไปแล้วผมยังไม่ได้ถอดแก่นกายออก คิดว่าพักหายใจแป๊บเดียวแล้วจะเอาออกแต่ดันเผลอหลับไปก่อนซะได้ หน้าผมแดงเรื่อเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน สัมผัสได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นที่ยังติดอยู่ในลมหายใจ บ้าเอ๊ย ผมเอามือลูบหน้าอย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแค่คิดถึงมันหัวใจก็พองโตขึ้นมา ผมส่ายหน้าไล่อารมณ์ฟุ้งซ่านออกจากหัว ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าโดยพลการ เลือกหยิบเสื้อกับกางเกงมันออกมาอย่างละตัวเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ผมใส่เสื้อผ้าไอ้ไนท์ออกจากห้อง เดินผ่านห้องโถงที่ไม่มีใครอยู่ มองโซฟาที่ผมกับไอ้ไนท์นัวเนียกันเมื่อคืนแล้วแก้มพลันร้อนวาบ รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก ผมละสายตาจากโซฟาเดินมาที่ห้องครัวหาอะไรใส่ท้อง ไอ้ไนท์ยืนหันหลังให้ประตูสวมเสื้อเชิ้ตตัวเดียวโชว์โคนขาวับแวมกำลังดื่มกาแฟอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ผมเหลือบมองต้นขาขาวเนียนของมันแล้วคิดดีไม่ได้เลย รีบดึงสายตากลับ เดินเข้าไปเปิดตู้เย็นหาอะไรดื่มดับกระหาย ในตู้เย็นแม่งมีอะไรกินบ้างวะ น้ำเปล่า... เบียร์... สไปร์... “....” ไม่มีอะไรที่มันเป็นมิตรกับกระเพาะอย่างนมหรือน้ำผลไม้เลย ผมปิดตู้เย็นเดินมาหาไอ้ไนท์มือเปล่า ก่อนจะเอ่ยถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “มีอะไรอุ่นๆ กินไหม” “มี จะเอาอะไร กาแฟ โกโก้ ชาเขียว หรือ...น้ำผึ้งมะนาว” เมนูสุดท้ายนั่นเหมือนจงใจพูดให้นึกถึงน้ำที่ผมเลี้ยงมันเมื่อคืน ผมมองกลับด้วยสายตากวนๆ “น้ำผึ้งมะนาวมึงทำให้กูกินหน่อย” “....” ไอ้ไนท์เลิกคิ้วแล้วมองผม เหมือนมันแค่พูดขึ้นมาเล่นๆ ไม่ได้คิดว่าผมจะอยากกินขึ้นมาจริงๆ แต่พอมันเห็นสายตาขี้อ้อนของผมก็ปฏิเสธไม่ลง ส่งเสียงตอบ ‘อืออืม’ เหมือนมีอะไรติดคอแถมยังหลบตาผมอีกต่างหาก อย่างกับไม่เต็มใจที่จะทำให้ ทว่าใบหูมันกลับแดงระเรื่อขึ้นมาจนเห็นเด่นชัด ผมอึ้งไปครู่หนึ่ง อย่าบอกนะว่าที่มันดูเงอะงะเป็นเพราะกำลังเขิน? บ้าน่า... เห็นท่าทางแบบนั้นของไอ้ไนท์แล้วผมก็เริ่มประหม่า มือสั่น ปากสั่น ทำตัวไม่ถูกขึ้นมากะทันหัน ผมสะกดข่มความลนลาน มองไอ้ไนท์เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำผึ้งบนชั้น ไม่ได้คิดอะไรเลยสาบานได้ แต่ชายเสื้อมันดันเลื่อนขึ้นสูงจนเห็นแก้มก้นกลมกลึงแพมออกมา ผมหัวใจสั่นระรัว ท่อนล่างตอบสนองทันควัน อึก... ผมยืนนิ่ง พยายามเก็บอาการให้ได้มากที่สุด คิดอยู่ว่าจะเดินหนีหรือจะเนียนๆ ยืนข้างไอ้ไนท์ต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลิ่นน้ำผึ้งมะนาวโชยแตะจมูกดึงดูดความสนใจให้หันไปมอง ไอ้ไนท์กำลังคนส่วนผสมให้เข้ากันหลังจากเติมน้ำร้อนลงในแก้ว มันคนอย่างระมัดระวังและใส่ใจ ก่อนจะเลื่อนแก้วมาตรงหน้าผม “น้ำผึ้งมะนาว” “ขอบใจ” ผมเอ่ยเสียงขรึม ไม่เผยพิรุธให้ไอ้ไนท์เห็น แต่ไม่รู้มันประสาทสัมผัสไวหรือแค่บังเอิญเหลือบมองลงมาพอดี “....” ไอ้ไนท์ไม่ได้ตาบอด ไม่มีทางที่มันจะไม่เห็นเป้ากางเกงที่นูนขึ้นแบบประเจิดประเจ้อของผม “....” ผมเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกอาย “ให้ช่วยไหม” “....” ผมหันกลับมาทันทีก่อนจะสบสายตาที่เหมือนพ่อพระของมัน พูดไม่ออกชั่วขณะ “มะไม่เป็นไร คนเพิ่งตื่นมันก็อย่างนี้แหละ” ผมละล่ำละลักบอก “แต่ตอนมึงเดินเข้ามายังไม่เห็นแข็งเลย” “....” ผมมองหน้าไอ้ไนท์อย่างจนคำพูด “ไม่ต้องอาย” มันขยับเข้าใกล้ผม ฝ่ามือคว้าหมับเข้าที่เป้ากางเกง ลูบขึ้นลูบลงปลุกเร้าอารมณ์ปรารถนาที่ผมพยายามสะกดข่มเอาไว้อย่างยากลำบาก “ไนท์... กูไม่” ผมจับมือมันออกแต่ไอ้ไนท์ก็ปัดมือทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ โน้มใบหน้าเข้ามาจูบปากผมไม่เปิดโอกาสให้ผมปฏิเสธ ความหวามไหวแผดซ่านไปทั่วร่าง ผมล้มเลิกความคิดที่จะต่อต้าน ตอบรับจูบไอ้ไนท์ด้วยการล็อกต้นคอมันแล้วสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดกับเรียวลิ้นที่ย้อมไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟ ดูดกลืนคาเฟอีนที่ตกค้างอยู่ในปากมันอย่างติดอกติดใจ ไอ้ไนท์ล้วงมือเข้ามาในกางเกงผม นวดคลึงของผมอย่างช่ำชอง แค่มือมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขนาดนี้... ไม่อยากคิดเลยว่าก้นนุ่มๆ ที่ผมกำลังบีบเคล้นจะให้ความรู้สึกที่สุดยอดขนาดไหน ผมกุมแก้มก้นไอ้ไนท์ทั้งสองมือ ขยำวนเข้าวนออกอย่างหวังผลก่อนจะจับมันหันหน้าใส่เคาน์เตอร์ รั้งเอวมันออกมาแล้วดันแก่นกายแข็งเกร็งเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ “อึก! อื้อ~ อา...” ร่างไอ้ไนท์สั่นระริกเมื่อถูกเติมเต็ม มันโก่งสะโพกรับด้วยท่าทางเย้ายวน ใบหน้าแนบกับเคาน์เตอร์หันมามองผมด้วยแววตาที่ยากจะทานทน ทำเอาผมถึงกับหน้ามืด จับมันกระแทกรัวๆ เสียงเนื้อในโดนตอกตำดังพลั่กๆ ไม่ขาดสาย เครื่องครัวบนเคาน์เตอร์สะเทือนสะท้อนเสียงเนืองๆ น้ำผึ้งมะนาวในแก้วกระเพื่อมไหวนานกว่าครึ่งชั่วโมงถึงสงบลง ผมหอบแห่ก ใบหน้าฟุบอยู่บนหลังไอ้ไนท์ เสื้อเชิ้ตมันเปียกชุ่ม รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ผสมปนเปกันระหว่างน้ำยาปรับผ้านุ่มกับกลิ่นเหงื่อ ผมถอนแก่นกายออกมาแล้วแต่ยังคงสวมกอดร่างในอ้อมแขนไม่ปล่อย ครู่ใหญ่มันก็ขยับตัวด้วยท่าทางอึดอัด “ปล่อยได้แล้วมั้ง” “ความผิดมึงนั่นแหละ” ผมพึมพำเสียงอู้อี้อยู่บนแผ่นหลังของมัน “หือ...” ไอ้ไนท์ไหวไหล่ ไม่เข้าใจที่ผมพูด ผมลดมือลงไปกุมพวงเนื้อตรงหว่างขาเรียวยาวอย่างไม่ยอมเลิกรา อารมณ์ที่ถูกจุดไม่ได้หายไปง่ายๆ เพียงแค่น้ำเดียว “อะ... ตะวัน... อ่าอ๊ะ อา ตะ..ตะวัน” ไอ้ไนท์สะดุ้ง ร่างมันเกร็งขึ้นมาทันที ส่งเสียงครางหนักๆ ในลำคอ เรียกชื่อผมอย่างตะกุกตะกัก ผมสอดมืออีกข้างเข้าไปใต้เสื้อกดนิ้วคลอคลึงหัวนมแข็งเป็นไตของมันด้วยความหื่นกระหายที่พลุ่งพล่านอยู่ทั่วร่าง แก่นกายไอ้ไนท์แข็งสู้มือผม แผดกลิ่นอายเร่าร้อนออกมา ผมขยำเล่นทั้งพวงไม่สนว่าจะโดนจุดไหน ทว่าความจับสุ่มไม่เจาะจงของผมกลับสร้างความร้อนรุ่มรัญจวนให้คนในอ้อมแขนมากขึ้น มันครางสะท้านหายใจสะดุดเป็นห้วงๆ ทรุดพิงเคาน์เตอร์คล้ายยืนไม่อยู่ “อือ... ตะวัน... อ้าส์อ๊าอา... อ่าอ่า!~” ผมยิ้มมุมปากเมื่อทำให้ไอ้ไนท์ที่เจนจัดอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนได้ “ชอบหรือเปล่า” “อือ... ดี...อ๊าส์ ดี ดีมาก” ผมใส่น้ำหนักมือมากขึ้น ตวัดลิ้นไล้เลียตามซอกคอและใบหูอ่อนของมัน ไอ้ไนท์ครางเสียงระทวยก่อนจะพลิกตัวกลับมาดูดปากผมอย่างเร่าร้อน ขาเรียวยาวยกขึ้นก่ายเอวผม แท่งเนื้อแข็งไม่ต่างจากท่อนไม้ของมันดุนดันหน้าท้องที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของผมอย่างดุรั้น ไอ้ไนท์ซุกก้นเข้าหาแก่นกายที่ยื่นตรงขนานพื้นอย่างกระเสือกกระสน ยกขาอีกข้างขึ้นคาบเอวผมหมับ ท่อนเนื้อสัมผัสกับร่องร้อนระอุราวกับจับวาง ผมกอบกุมประคองแก้มก้นมันเอาไว้ เถือกไถลำเนื้อไปมาก่อนจะจ่อดันเข้าไปแล้วขยับทันที เกิดเสียงบดกระแทกดังระคายหู “อื้อ~ อ่าส์ อ่าอู้วอือ อ่าอึก... อ่าส์...” ไอ้ไนท์ร้องครางอย่างเร้าใจ ด้านในตอบสนองแก่นกายที่กระแทกกระทั้นอย่างดุดันด้วยการบีบรัดอย่างเสียวกระสัน ตับๆๆๆๆๆ ผมหายใจหนักหน่วง ยิ่งใกล้ถึงฝั่งยิ่งโหมแรง ด้านในของมันรัดดึงสนองตอบความเกรี้ยวกราดของผมอย่างถึงใจจนหยาดน้ำแห่งความสุขสมทะลักล้นออกมา แตกพล่านอยู่ในร่องร้อนระอุ “อึก...” “อ่าส์” ผมระบายเสียงครางผ่านลมหายใจร้อนกรุ่น เสียงครางหวามหวิวของไอ้ไนท์ไล่หลังมาติดๆ ร่างมันเกร็งกระตุก อึดใจต่อมาก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นเปียกบริเวณหน้าท้อง พวกเราหายใจแรงแข่งกันชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะกลับเป็นปกติแทบจะพร้อมกัน ไอ้ไนท์คลายเรียวขาออกจากเอวผม เหลือบมองไปทางแก้วน้ำผึ้งมะนาวที่ล้มลงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้โดยที่แขนสองข้างยังโอบคอผมค้างเอาไว้หลวมๆ “มึงอดกินน้ำผึ้งมะนาวแล้วล่ะ” ผมชำเลืองมองน้ำที่หกเลอะโต๊ะแวบสั้นๆ ก่อนดึงสายตากลับมาจดจ้องริมฝีปากบางเฉียบ “มึงน่ากินกว่า” ผมจุมพิตเรียวปากบาง ขบเม้มด้วยหัวใจที่กำลังเร่าร้อน ดึงเรียวขาของอีกฝ่ายกลับขึ้นมาคาบเอวดันร่างสูงโปร่งติดเคาน์เตอร์อีกครั้ง ไอ้ไนท์จูบตอบผมแต่กลับรั้งเรียวขาที่โดนผมจับคาบเอวลง ผมดึงขึ้นมาอีกรอบอย่างไม่ใส่ใจ บดท่อนเนื้อแข็งเขม็งเข้าหาร่องสะโพก ไอ้ไนท์รีบเอาขาลงทันที มันยกท่อนแขนขึ้นดันลำคอผมเอาไว้ด้วยแรงที่ไม่รู้มาจากไหนทั้งที่ก่อนหน้านี้มันยังอ่อนเป็นผักให้ผมต้มยำทำแกงตามใจชอบอยู่เลย “....” ผมมองไอ้ไนท์ที่จู่ๆ ก็ต่อต้านด้วยแววตาสับสน “พอแล้ว มีลิมิตหน่อย” “....” “กูมีธุระต้องออกไปข้างนอกอีก” “ธุระกูก็มี” “งั้นก็พอ ไปอาบน้ำเดี๋ยวกูไปส่ง” “มึงเริ่มก่อนนะโว้ย” ผมยื่นแขนออกไปขวางหน้าไอ้ไนท์ที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากเคาน์เตอร์ มันชะงัก มองผมด้วยสายตาอ่อนใจ “มึงก็ทำไปเยอะแล้วนี่” “มึงก็รู้ กูยังไม่พอ” ผมโอบเอวไอ้ไนท์แล้วรั้งมันเข้ามาแนบชิด ซุกหน้าลงไซ้ซอกคอมันอย่างลืมตัว ไอ้ไนท์ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะลากผมเข้าห้องน้ำ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more