“เจ้าเทวินทร์มันตกม้านะครับป้า” ชัชวาลย์ตอบป้าเพ็ญด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
“ป้อเลี้ยงเป๋นจะใดพ่อง(เป็นยังไงบ้าง)เจ้า” สายพิณเดินเข้ามาถามใกล้ด้วยความเป็นห่วงพ่อเลี้ยงหนุ่มสุดหัวใจ
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกสายพิณ กลับไปได้แล้วปะ ฝนเริ่มซาแล้วเดี๋ยวถ้ามันตกหนักจะกลับบ้านไม่ได้” พ่อเลี้ยงหนุ่มบอกลูกสาวหัวหน้าคนงานเสียงเรียบ
“ถ้ากลับบ้านบ่ได้ก็บ่หันเป๋นหยังเลย(ไม่เห็นเป็นไรเลย) สายพิณนอนตี้นี่ก็ได้” หญิงสาวเถียงอย่างดื้อรั้นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“จะนอนที่นี่ได้อย่างไร ตัวเองเป็นผู้หญิงมันจะเสียหายได้ถ้าใครมาเห็นเข้า” นาคราชว่ากล่าวอย่างตรงไปตรงมา จนคนที่ถูกว่าส่งค้อนงามๆ ให้เขาวงใหญ่
“กลับก็ได้ แต่ไม่ใช่เพราะนายบอกหรอกนะนายหิน แต่เป็นเพราะฉันกลัวว่าฝนมันจะตกหนักและกลัวว่าพ่อกับแม่ของฉันจะเป็นห่วงต่างหากฉันถึงได้กลับ เชอะ” พอพูดจบประโยค สายพิณก็สะบัดหน้าปัดก้นเดินหน
