ทำไงได้ล่ะ...อเล็กไซ เป็นเหมือนเทพบุตร ในขณะที่เธอเป็นแค่คนธรรมดา ไม่มีอะไรในตัวเธอที่มีค่าพอจะรั้งเข้าไว้ได้ ทางที่ดี คือแบบนี้แหละ
ชะเอมผ่อนลมหายใจออกมาจากช่องอกช้าๆ แม้จะรู้สึกหน่วงๆ ใครบ้างล่ะที่จะไม่สนใจคนสมบูรณ์แบบ แบบอเล็กไซ...คงมีแต่คนสติไม่ดีนั่นแหละ...เธอเดินไปทิ้งตัวนั่งหมิ่นๆ ริมเตียงนอน ศีรษะตก คอห้อย รู้สึกละห้อยละเหี่ยหมดกำลังใจ
“นอนได้แล้วเอม...ไม่มีอะไรหรอก แค่เศรษฐีคนหนึ่งที่คิดอยาก ‘ฟันฟรี’ อย่าคิดอะไรมาก พรุ่งนี้ก็เช้า”
เสียงปลุกปลอบใจตัวเอง ชะเอมรู้...เธอทำได้แค่นี้เอง...เพราะต่อให้หัวใจเข้มแข็งแค่ไหน...พอเอาเข้าจริงๆ เธอก็ยังอดแวบๆ คิดถึงเขาไม่ได้ มันน่าดีใจหยอกเมื่อไร เธอไม่ใช่สาวใส วัยละอ่อน แต่ก็ยังมีผู้ชายปรารถนาอยากครอบครอง แม้สิ่งที่เขาต้องการ จะเป็นแค่ร่างกายของเธอ
ชะเอมข่มเปลือกตาลง พยายามนอนให้หลับ พยายามสุดความสามารถที่จะสลัดภาพของอเล็กไซออกไปจากสมองเล็ก
