ทัณฑ์ทะเลทราย

Chapter 10

เดนิมหัวเราะเบาๆ ตามวิสัยพ่อค้า หากลงทุนแล้วไม่ได้อะไรกลับคืนมาคงไม่ทำ ดังเช่นที่ไพรัชกำลังทำอยู่ในเวลานี้ แต่ที่เขาสงสัย... อะไรคือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ การร่วมทุนทำธุรกิจกับเขา หรือการได้สัมปทานการนำเข้าข้าวและสินค้าเกษตรหลายอย่างมายังประเทศบันดัรและประเทศในแถบนี้

ไพรัชเหลือบตามองไปยังหลานสาวที่เผลอหลับไปก่อนหน้า สิ่งที่เขาคิดจะทำมันไม่เสียหายอะไรนัก ถ้าผลลัพธ์ที่ตามมาคือเม็ดเงินมหาศาล ผนวกเข้ากับคำพูดของพราวพิลาสที่เขาได้ฟังแล้วก็ชอบใจอยู่ไม่น้อย

“ยัยรสน่ะไม่ได้วิเศษวิโสเหมือนที่พ่อคิดหรอกนะคะ มีแฟนมาแล้วตั้งกี่คน อีกอย่างสิ่งที่เราทำนี่มีแต่จะทำให้ยัยรสได้กับได้ พ่อลองคิดดู ถ้านายมิสเตอร์อะไรนั่นเกิดรักใคร่ชอบพอกับยัยรสจริงๆ ใครล่ะจะได้ประโยชน์ถ้าไม่ใช่ยัยรส พ่อบอกว่าหมอนั่นเข้าขั้นรวยมากไม่ใช่หรือคะ ยัยรสได้อยู่กับเขาก็สบายไปทั้งชาติ”

“แต่ว่านี่มันผิด” ไพรัชอดแย้งไม่ได้ เพราะสิ่งที่พราวพิลาสพูดมามันเท่ากับว่าบอกให้เขาเอาหลานสาวใส่พานประเคนให้เดนิมง่ายๆ

พราวพิลาสยิ้มเจ้าเล่ห์ รีบประจบเอาใจผู้เป็นพ่อให้คล้อยตามแผนการของตน

“เผลอๆ นะคะ ถ้าพ่อทำให้เขาร่วมหุ้นร่วมทุนร้านอัญมณีที่กำลังจะเปิดใหม่ของเราได้ พ่อคิดดูสิคะว่าใครได้ใครเสียมากกว่ากัน”

“แต่ รสคงไม่ยอม”

“พ่อก็ไม่ต้องบอกสิคะ ง่ายจะตายไป”

“แต่ยังไงพ่อก็... ไม่ค่อยเห็นด้วย”

“งั้นพราวก็ตามใจพ่อก็แล้วค่ะ ที่พราวพูดไปก็แค่ต้องการเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับยัยรส แต่ไหนแต่ไรมาพราวอาจจะไม่ค่อยชอบหน้ายัยนั่น แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเกลียดอะไร ดูท่าทางนายคนนั้นก็คงสนใจยัยรสไม่น้อย พราวก็เลยอยากให้พ่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองคนบ้าง สุดท้ายจะเป็นยังไงก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเถอะค่ะ พรุ่งนี้เช้าพราวไม่ไปนะคะ ที่เสนอไปก็แค่อยากสร้างโอกาสให้พ่อกับยายรสได้รู้จักมักคุ้นกับนายคนนั้นแค่นั้นเอง”

พราวพิลาสไหวไหล่เหมือนไม่สนใจ เปิดนิตยสารในมือเหมือนว่าสนใจข่าวสารบ้านเมืองของบันดัรมากกว่าเรื่องที่พูดมาทั้งหมด

ไพรัชครุ่นคิดตาม เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงสวยก็จริง แต่บางคนก็ชอบเพียงเพื่อสนองความต้องการทางอารมณ์ พอทุกอย่างสิ้นความน่าสนใจก็เริ่มมองหาคนใหม่ ไม่คิดจะจริงจังอะไร แล้วถ้าเดนิมเป็นพวกผู้ชายประเภทนี้ สิ่งที่เขากังวลคือกลัวว่าแมวจะกินปลาย่างจนหมดแต่ไม่ยอมจับหนูให้ต่างหาก รติรสเป็นหลานสาวของเขาก็จริงอยู่ ไพรัชไม่ได้คิดสนใจไยดีรักใคร่อะไรมากมาย ทุกอย่างที่เขาทำก็ทำตามหน้าที่ อุปการะเลี้ยงดูเพื่อไม่ให้สังคมตีตราว่าเขาเป็นคนใจไม้ไส้ระกำกระทั่งทิ้งหลานคนเดียวให้ตกยากเมื่อขาดพ่อแม่ไปแล้ว คราวนี้รติรสก็น่าจะได้เวลาตอบแทนข้าวแดงแกงร้อนของเขาบ้าง

“ที่จริงก็น่าเสียดายแทนยัยรสนะคะ โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ นัก”

“อืม งั้นพ่อจะคิดดู”

ผู้เป็นพ่อแบ่งรับแบ่งสู้ แต่ในใจกำลังคิดหาหนทางทำอย่างไรให้เดนิมเดินตามทางที่เขาต้องการ เรื่องความผิดถูกและมนุษยธรรมทั้งหลายนั้น ไพรัชทิ้งมันไปนานแล้ว ทุกวันนี้เขาดำเนินชีวิตอยู่บนคำว่าผลประโยชน์ แต่ที่ไม่แสดงออกมาตรงๆ เพราะไม่ต้องการให้พราวพิลาสคิดว่าเขาเห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้

ไพรัชบอกตัวเองว่า เขาเพียงแต่เปิดโอกาสให้คนทั้งสองได้ทำความรู้จักกัน อีกทั้งสังคมสมัยนี้เรื่องความสัมพันธ์ทางกายกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว แต่จะทำอย่างไรให้เดนิมยอมทำธุรกิจด้วย และถ้าโชคเข้าข้างมากกว่านั้น เขาอาจได้หนุ่มอาหรับคนนี้เป็นหลานเขย

ไพรัชดึงความคิดทั้งหมดกลับมาอยู่กับปัจจุบัน ก่อนจะเอ่ยปากพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ว่า

“งั้นผมจะคิดว่าคุณเดนิมกำลังสนใจโอกาสนั้นอยู่”

เดนิมเลิกคิ้วเข้ม กวาดมองผ่านกระจกจนได้สบดวงตาของอีกฝ่าย รอยยิ้มกดลงกับมุมปากได้รูปสวย เห็นทีว่าเขาคงต้องเริ่มพิจารณาถึงการลงทุนในประเทศไทยบ้างเสียแล้ว

“น้ำครับ เหนื่อยหรือเปล่า”

เดนิมยื่นขวดน้ำดื่มเย็นๆ จากการแช่อยู่ในถังน้ำแข็งมาตรงหน้าหญิงสาวคนเดียวที่ร่วมคณะมาด้วย หลังจากขับรถมานานก็ถึงเมืองทาลัด เขาสั่งให้รถหยุดพัก ด้วยว่าโรงเรียนเล็กๆ ในเมืองนี้คือที่ที่เขาจะเอาพวกอุปกรณ์การเรียนต่างๆ มามอบให้

รติรสลดกล้องถ่ายรูประบบดิจิตอลเครื่องเล็กในมือลง สองข้างทางที่เธอกำลังสนใจนี้เป็นชุมชนเมืองที่มีข้าวของขายกันอย่างคึกคัก หลังจากเดนิมพาไปมอบของที่เขาขนมาให้ทางโรงเรียนแล้ว พวกเธอก็ได้มาเดินชมเมืองกัน

ทาลัดเป็นชุมชนเมืองกลางทะเลทราย ยังไม่เจริญเพราะไม่มีตึกสูงๆ หรือรถยนต์หรูๆ หญิงสาวได้เห็นพ่อค้าใช้อูฐและม้าขนสินค้ามาค้าขาย ผู้คนยังซื้อหาจับจ่ายสินค้าข้าวของเครื่องใช้และอาหาร แม้ยามนี้จะใกล้เที่ยงแล้ว หนุ่มสาวในชุดพื้นเมืองเป็นภาพที่หาดูได้ยาก บวกกับอาคารสิ่งก่อสร้างแปลกตาทำให้รติรสถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน เพลิดเพลินกระทั่งลืมความไม่ชอบหน้าชายหนุ่มเจ้าของบ้าน

“ขอบคุณค่ะ”

อากาศร้อน น้ำเย็นๆ ช่วยให้ชุ่มคอ เขาเปิดฝาให้แล้วเธอจึงยกขึ้นดื่ม

“เบาๆ ครับ อากาศร้อนแบบนี้ดื่มน้ำมากๆ ก็ไม่ดี แล้วนี่ก็น้ำเย็นจัดด้วย หรือว่าคุณสนใจพวกน้ำอัดลมไหม ผมจะไปหยิบมาให้”

“ไม่ต้องค่ะ แค่น้ำเปล่านี่ก็พอแล้ว ปกติฉันไม่ค่อยดื่มน้ำอัดลมเท่าไหร่”

“รักษาสุขภาพ” เดนิมเย้า รับขวดน้ำนั้นมาดื่มต่อ

รติรสมองแล้วก็ต้องแปลกใจ เธอไม่รู้หรอกว่าการที่เขาดื่มน้ำจากขวดเดียวกับเธอแบบนี้จะเป็นอะไรไหม เพราะมีความรู้เรื่องขนบธรรมเนียมปฏิบัติของบันดัรไม่มาก แต่ก็คิดว่าผู้ชายอย่างเขาหรือในประเทศของเขาไม่น่าจะทำแบบนี้

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ เปล่าค่ะ ว่าแต่เราจะพักที่ทาลัดกันนานไหมคะ เอ... แล้วนี่คุณลุงเดินไปถึงไหนกันแล้วคะ ฉันมัวแต่ถ่ายรูปเพลินไปหน่อย”

“อยากรีบเดินทางหรือ วันนี้คงไม่ทันแล้ว คืนนี้เราคงต้องกางเต็นท์นอนกัน พรุ่งนี้เช้าถึงจะออกเดินทางกันต่อ คุณจะสะดวกหรือเปล่า”

“ต้องค้างกลางทะเลทรายด้วยหรือคะ”