Chapter 4
1228 Words
“เราไม่ได้เป็นคนรู้จักค่ะ แค่เคยเห็นกันไม่กี่ชั่วโมงเมื่อเช้านี้ และยังไม่เคยพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวด้วย จะมาเหมาว่ารู้จักกันได้ไง”
“อ้าวแล้วกัน ไม่รู้จักได้ไง ผมยังรู้เลยว่าคุณชื่อรติรส มิสรติรส ขจรราช เลขานุการสาวสวยชาวไทย ถูกต้องไหมครับ”
รติรสตวัดตาค้อน ฉุนในความเจ้าเล่ห์เจ้าคารมของหนุ่มอาหรับนัก แล้วดูสิ เขายืนเอามือไพล่หลัง ตามองเธออย่างกับผู้ใหญ่กำลังจับผิดเด็ก
“ถ้าคุณถือว่าการได้พบได้เห็นได้รู้ชื่อคนคนนั้นคือการรู้จัก งั้นฉันก็คงรู้จัก แบรด พิต,บรูซ วิลลิช นักฟุตบอลก็มีก็มีนะคะ เฟร์นันโด ตอร์เรซ,คริสเตียโน่ โรนัลโด อ้อ ประธานาธิปดีบารัค โอบามา ดิฉันก็รู้จักค่ะ”
“แย่จัง พอดีผมมันเด็กผีแดงเสียด้วย ไม่ชอบหงส์ ไม่ปลื้มราชันชุดขาว เพราะโรนัลโดดันย้ายไปที่นั่น อ้อ โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบนโยบายของโอบามาสักเท่าไหร่”
หนุ่มคมเข้มยียวน นัยน์ตาพราวขำในอาการค้อนตาคว่ำ แต่กลับมองแล้วน่ารักถูกใจ
“เอาเถอะ ครั้งนี้ถือเป็นการทำความรู้จักกัน คืนนี้เราคงได้ทักทายกันอย่างคนรู้จักมากขึ้น มากกว่าคำว่าคนเคยเจอนะครับมิสรติรส”
เดนิมก้มศีรษะนิดๆ เป็นเชิงล่ำลา ก่อนจะพาร่างสูงของเขาออกไปจากร้านทันทีที่พูดจบ
“ใครเค้าอยากรู้จัก ตาบ้า”
รติรสเขม่นเข่นเขี้ยวตามหลัง คนอะไรหน้าไม่อายอย่างที่สุด เธอไม่เข้าใจสักนิดว่าเขาจะมาวุ่นวายกับเธอให้ได้อะไร แม้นจะไม่พอใจ ไม่เข้าใจ หญิงสาวก็ยังเผลอมองตามแผ่นหลังกว้างจนลับสายตา เรือนกายสูงสง่าน่าเกรงขาม บุรุษหนุ่มอาหรับผู้นั้นมีร่างกายที่ดูดีเพอร์เฟกต์มากๆ ถ้าอยู่เมืองไทย ต้องมีแมวมองมาคว้าตัวเอาไปเป็นนายแบบแน่ๆ คิดแล้วก็ชักอยากจะเห็นว่า ถ้าหน้าตาเข้มๆ นั่นไม่มีหนวดเครา มันจะเป็นยังไงนะ...
“โอ๊ย คิดอะไรเนี่ยยัยรส ท่าจะบ้าไปคิดถึงตานั่นทำไมไม่รู้”
รติรสรีบเดินไปหาพราวพิลาส ปัดความคิดวุ่นวายเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนั้นไปจากสมอง ก่อนจะช่วยญาติสาวเลือกชุดที่สวย หรู และดูดี
ถึงกระนั้น กว่าจะเลือกได้แบบที่ถูกใจพราวพิลาส เวลาปาไปกว่าสามชั่วโมง กลับมาถึงโรงแรมที่พัก รติรสเหลือเวลาสำหรับพักผ่อนก่อนไปงานในคืนนี้เพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น
“เก็บของให้ด้วยล่ะ ฉันจะไปนอนพักสักหน่อยตื่นมาจะได้สดชื่น คืนนี้พราวพิลาสจะได้สวยเลิศกว่าสาวๆ ทั้งหมดที่มาร่วมงาน”
เสียงสั่งแจ๋นๆ ของพราวพิลาสยังไม่จบ เสียงกริ่งประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น สาวสวยใช้สายตาสั่งให้รติรสเป็นคนไปเปิดประตู
“รูมเซอร์วิซครับ อาหารว่างอร่อยๆ อภินันทนาการจากทางโรงแรม สำหรับแขกเมืองของท่านชีคเบนจามินครับ”
ชายอาหรับร่างใหญ่ในชุดสูทสีขาวล้วน มีหมวกสีดำสวมอยู่บนศีรษะ โค้งคำนับต่อรติรสอย่างนอบน้อม ก่อนจะขออนุญาตเข็นรถเข็นที่บรรจุอาหารเข้ามาภายในห้อง
“นี่สำหรับมิสทั้งสองครับ”
กล่องกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าสองกล่องยื่นตามมาให้
“นี่ก็อภินันทนาการเหรอคะ” รติรสรับไปอย่างงงๆ
พราวพิลาสเมื่อเห็นว่าเป็นแขกตัวสูงใหญ่ ใบหน้ารกด้วยหนวดเครา เธอก็ถอยไปนั่งเสียไกลลิบ และไม่หันมาสนใจ
“ครับ ขอให้สนุกกับงานในคืนนี้นะครับมิส”
“ขอบคุณค่ะ”
รติรสปิดประตูเมื่อกล่าวขอบคุณพนักงานของทางโรงแรมเรียบร้อย สองแขนเรียวประคองกล่องสองใบเดินไปวางตรงหน้าพราวพิลาส
“อะไรยะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“ไม่รู้ก็เปิดดูสิ โรงแรมหรูขนาดนี้เขาคงไม่ส่งระเบิดมาให้หรอกมั้ง” พราวพิลาสเหน็บด้วยความหมั่นไส้ เมื่อครู่เธอเองก็ได้ยินว่าเป็นอภินันทนาการของทางโรงแรมสำหรับแขกเมืองของชีค
พราวพิลาสนั้นไม่สนใจชีคอะไรนั่นหรอก เธอแค่อยากรู้ว่าในกล่องมีอะไร แต่ด้วยความถือตัว จึงนั่งมองญาติสาวที่เธอไม่ค่อยชอบหน้าลงมือเปิดกล่องแรก
“นี่มันชุดราตรีนี่”
รติรสอุทาน หยิบชุดในกล่องขึ้นมา ชุดราตรีสีเบจแสนสวยออกมาจากกล่อง เพื่อคลี่ดู ความสวยงามของมันให้เต็มตา
พราวพิลาสเห็นแบบนั้นก็คว้ากล่องอีกใบไปเปิดอย่างตื่นเต้น
“สีเทาเงินแบบที่อยากได้เลย ทำไมมันสวยแบบนี้”
ชุดราตรีสีเทาเงิน เดรสยาว งานมูลาจแบบไหล่ข้างเดียว ช่วงบนประดับด้วยลูกไม้ ตรงไหล่ก็เช่นกัน ส่วนกระโปรงเป็นผ้าซาตินแบบหางปลา พราวพิลาสคลี่ชุดดูแล้วร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างถูกใจ มันสวยกว่าชุดที่เธอซื้อมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้อีก
“แบรนด์นี้เขาตัดชุดให้กับพวกราชวงศ์ด้วยนะเนี่ย โชคดีจังที่ได้มา ราคาชุดๆ หนึ่งเป็นแสนเชียวนะยัยรส”
มันก็น่าจะถึงแสนอยู่หรอก รติรสมองชุดเดรสสีเบจของตนเองแล้วแทบไม่กล้าจับ มันสวยจริงๆ ทั้งแบบและดีไซน์ เนื้อผ้าก็นุ่มลื่นน่าจะใส่สบาย คนที่ไม่เคยซื้อของหรูๆ แพงๆ แบบเธอยังสัมผัสได้
“พราวจะใส่ชุดนี้เหรอคืนนี้”
“ใช่สิ ชุดนี้สวยจะตาย เขาให้มาแล้วไม่เห็นเป็นไรเลย”
พราวพิลาสปลื้มกับชุดแสนสวย เธอเอาไปทาบกับตัว หมุนซ้ายหมุนขวา ก่อนจะหอบชุดนั้นเข้าห้องส่วนตัวเพื่อเอาไปลองสวมใส่
“แปลกจัง นี่เขาให้ชุดแพงๆ สวยๆ แบบนี้กับลูกค้าทุกคนเลยเหรอเนี่ย”
รติรสลูบมือกับกระโปรงผ้าชีฟอง ความสวยของมันทำให้เธอยกขึ้นมาทาบกับตัว รอยยิ้มบางๆ แต้มเรียวปากอิ่มอย่างพอใจ เธอพอมีความรู้เรื่องเสื้อผ้าและการแต่งตัวอยู่บ้าง ไม่บ่อยนักที่จะมีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้าสวยๆ เธอเลือกซื้อเสื้อผ้าที่ดูดี แต่ราคาไม่แพงมาก เพราะต้องการเก็บเงินเอาไว้ใช้ส่วนตัว และพวกเสื้อผ้าแบรนด์ดังๆ ต่างมีราคาแพง รติรสจึงเลือกชุดที่คุณภาพใกล้เคียงกันแต่ราคาไม่แพงมาก ด้วยว่าเกรงใจผู้เป็นลุงและพราวพิลาสนั่นเอง
พระราชวังหน้าอันเป็นที่ประทับขององค์ชีครัชทายาทถูกเนรมิตให้สวยงามด้วยแสงไฟระยับวับไหวอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ ตัวปราสาทเก่าแก่โอ่โถงงามสง่าด้วยลวดลายอันวิจิตรด้วยศิลปะของบันดัร ด้านนอกรอบบริเวณมีพรรณไม้ดอกส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้ชื่นใจ
“สวยมากๆ เลยค่ะพ่อ” พราวพิลาสตื่นตาตื่นใจจนต้องกระซิบกระซาบกับผู้เป็นบิดาอย่างอดไม่ได้ เมื่อเดินผ่านซุ้มประตูเข้ามาสู่โถงกลางภายในห้องจัดเลี้ยง ซึ่งมีโต๊ะอาหารหลายสิบโต๊ะ และแขกเหรื่อผู้มาร่วมงานต่างจับกลุ่มคุยกันอยู่ตามจุดต่างๆ
- Writer
