น้ำฟ้าเดินออกจากบ้านเอาขยะไปทิ้ง พอกลับเข้ามาก็เห็นพ่อของลูกนอนเอาแขนหนุนแทนหมอนอยู่ข้างลูกชายที่กำลังนั่งเล่นหุ่นยนต์
พอสิบหมื่นเห็นหน้าเธอ รีบวางของเล่นลงแล้วเอาสองมือค้ำพื้นยกตูดขึ้นแล้วเดินเตาะแตะมาหาเธอ พร้อมกับปากที่เรียก
"แม่!"
"ครับผม" น้ำฟ้าอุ้มอีกฝ่ายขึ้นแนบอกแล้วหอมแก้มนุ่ม ก่อนจะมองตามสายตาของสิบหมื่นไปหยุดลงตรงพ่อของเขาพร้อมมือปุ้มๆ ที่ชี้ไป
"พ่อแสน" น้ำฟ้ากระซิบบอกให้ลูกชายเรียกพ่อตัวเอง ทว่าสิบหมื่นยังนิ่ง
"พ่อแสน เรียกซิ สิบหมื่นเรียกพ่อแสนเร็ว"
"แสน" สิบหมื่นเอ่ยเสียงเบาเพราะอาย แต่คนอยู่ใกล้พอได้ยิน
"เก่งมากครับ" น้ำฟ้ารีบหอมแก้มนุ่มซ้ำทันที เด็กน้อยกำลังหัดพูดจึงพูดได้ทีละคำสองคำ
แต่คำว่า 'พ่อแสน' มันคงยากเกินไป เหมือนที่อีกฝ่ายก็เรียกเธอแค่ 'แม่' หรือ 'ฟ้า' เฉยๆ
น้ำฟ้าพาลูกชายเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามพ่อของลูก แล้วเอ่ยกับคนที่ยื่นมือมาจับเท้าเล็ก ทว่าสิบหมื่นรีบ
