พันธะรักสิบแสนร้าย (สิบแสน:น้ำฟ้า)

ตอนที่ 5 ขอร้อง

"หิวข้าวหรือยัง" มองใบหน้าเรียวมีหยาดน้ำตาเต็มสองข้างแก้ม คนอะไรเอะอะน้ำตาไหล ไม่มีความอดทนเอาซะเลย

"ยังค่ะ" น้ำฟ้าส่ายหัวเตรียมจะเดินเลี่ยง เขาก็ยังเขยิบมาขวางทางอยู่ดี

"ไม่กินแล้วจะมีน้ำนมที่ไหนให้ลูก"

"เดี๋ยวฟ้าค่อยหากินค่ะ"

"กินตอนนี้ อยากกินอะไรบอกมาเดี๋ยวโทรสั่งให้"

"ไข่เจียวก็ได้ค่ะ"

"แล้วลูก..เริ่มกินข้าวหรือยัง"

"เริ่มนานแล้วค่ะ" ข้าวเที่ยงเธอป้อนไปแล้ว สักพักเด็กน้อยก็กินนม แล้วก็หลับกระทั่งเขามา

"จะสั่งอะไรไว้ให้ลูก"

"เดี๋ยวฟ้าทำให้ลูกกินเองค่ะ"

'ไอ้แสน'

ทั้งคู่หันขวับ น้ำฟ้าฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นใบหน้าพี่ชาย ถึงเราจะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกัน เธอเป็นแค่ลูกติดเมียใหม่พ่อพี่ยอดแต่อีกฝ่ายก็ดีกับเธอมากๆ นอกจากลูก เธอก็มีแค่พี่ยอดที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน

สิบแสนกำลังจะเดินไปหายอด แต่คนที่เดินไวกว่ากลับเป็นแม่ของลูกเขา เห็นหน้าไอ้ยอดยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู ทีเห็นหน้าเขาเหมือนเห็นผี เอะอะมีแต่น้ำตา

"มึงมาทำไม กูบอกให้มึงกลับคันคายตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ" ไอ้นี่มันมารหัวใจจริงๆ

"ถ้ากูสบายใจกูกลับไปแล้ว"

"แล้วมึงจะไม่สบายใจเรื่องอะไร"

อ๋อ ก็คงไม่พ้นเรื่องน้องมัน อยากให้เขารับมาดูแลเขาก็ทำแล้ว ยังต้องห่วงอะไรอีก ห่วงกับอย่างเป็นผัวเขา

กูนี่ผัว! อาการยังไม่ออกเท่ามันเลย

"กูขอคุยด้วยหน่อย"

"กราบตีนกูก่อนสิ"

"ไอ้แสน"

"หึ"

สิบแสนแสยะยิ้มก่อนจะเดินออกข้างนอกไปหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าของค่ายมวย ยอดก็ตามมา

ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดเพราะสิบแสนคุยโทรศัพท์อยู่ กระทั่งอีกฝ่ายวาง เขาจึงเริ่มเปิดประเด็น

"น้ำฟ้าบอกหากมึงแต่งงานมึงจะพาเมียย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ"

"ข่าวถึงหูมึงไวดีนะ" ที่เขาเห็นน้ำฟ้ายืนคุยโทรศัพท์คงโทรกลับไปฟ้องไอ้ยอด และที่ร้องไห้ก็คงเพราะเรื่องนี้

"จริงไหมไอ้แสน"

"ใช่ ก็ที่นี่บ้านกู กูจะพาใครเข้ามาอยู่ก็เรื่องของกูไหม"

"ทำไมมึงต้องแต่งงานด้วยกูไม่เข้าใจ"

"ใจคอมึงจะไม่ให้กูมีเมียเลย"

"แล้วน้ำฟ้าไม่ใช่เมียมึงเหรอ กูคิดว่ามึงจะให้น้องมันมาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียซะอีก"

"ทำไมกูต้องทำแบบนั้น"

"แล้วน้ำฟ้าเป็นอะไรสำหรับมึง"

"แม่ ของ ลูก"

"แบบนี้นี่เอง"

ถ้างั้นน้ำฟ้าก็ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น เขามั่นใจว่าน้องยังคงรักไอ้แสนจึงอยากให้มาอยู่ที่นี่กับมัน และสองคนคงจะค่อยๆ ปรับความเข้าใจกันจนสุดท้ายอยู่เป็นครอบครัวเหมือนผัวเมียคู่อื่นๆ

แต่ไม่ใช่ ไอ้แสนไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะมันไม่ได้รักน้ำฟ้าแต่แรก จึงยังคิดเรื่องแต่งงานกับคนอื่น และจะพาใครคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้าน มาทำหน้าที่แม่ของสิบหมื่นร่วมกัน

"งั้นกูขอพาน้ำฟ้ากับสิบหมื่นกลับบ้าน"

"ไม่ได้!" ไอ้ยอดนี่มันวอนตีนจริงๆ ทั้งที่มันบอกให้น้องกับหลานมันมาอยู่กับเขาเองแท้ๆ แล้วอยู่ๆ จะพาคนทั้งคู่กลับบ้านมันคิดได้ไง

ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ!

"ก็มึงจะแต่งงานมีเมีย"

"แล้วทำไมกูจะทำไม่ได้"

"น้ำฟ้าจะรู้สึกยังไง"

"แล้วทำไมต้องรู้สึก"

"ก็น้องกูยังรักมึง"

สิบแสนเลิกคิ้ว

อะไรนะ?

'น้องกูยังรักมึง'

สิบแสนแอบยิ้มในใจลึกๆ

"กูขอร้อง ถ้าจะให้กูกราบตีนอีกกูก็ยอม ถ้ามึงไม่ให้น้องกับหลานกูกลับ มึงอย่าพาใครเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นแม่ของสิบหมื่นร่วมกันกับน้ำฟ้าได้ไหม"

"มึงคงจะรักผู้หญิงคนนี้มากสินะถึงขนาดจะยอมกราบตีนกูอีกครั้ง"

"แน่นอน กูรักน้ำฟ้ามาก"

สิบแสนขบกรามแน่น มีสิทธิ์อะไรมาบอกรักเมียกู!

"แต่รักเหมือนน้อง น้ำฟ้าน่าสงสารมากกูพูดเลย"

น่าสงสารอีท่าไหนถึงขนาดต้องโอบต้องกอดกัน

แต่เขาไม่ถามแบบนั้นหรอก

เดี๋ยวหาว่าเขาหึง

กูไม่ได้หึง!

"มึงรู้ไหมว่าทำไมกูต้องอยู่กับน้ำฟ้าที่นั่น"

สิบแสนเอามือกอดอกเมินหน้าไปทางอื่น อยากเล่าก็เล่ามา เพราะทางนี้ไม่ได้อยากรู้

"เพราะน้ำฟ้าดันมาตั้งท้องหลังจากบรรจุได้เพียงไม่นาน แม่ของน้ำฟ้าโกรธมากเมื่อพบว่าลูกสาวตัวเองท้องไม่มีพ่อ จึงบอกให้น้ำฟ้าไปเอาลูกออก แต่น้องมันไม่ทำ พอท้องน้ำฟ้าเริ่มโต ก็มีเสียงซุบซิบนินทาของคนแถวบ้านว่าน้องมันท้องไม่มีพ่อ แม่น้ำฟ้าอายมากก็เลยหนีไปอยู่กับผัวใหม่ที่คันคาย จนปัจจุบัน ก็ไม่เคยมาเยี่ยมลูกกับหลานอีกเลย"

"เป็นแม่ประสาอะไรเรื่องแค่นี้รับไม่ได้ แคร์ขี้ปากชาวบ้านมากกว่าความรู้สึกของลูกตัวเองได้ไง" อย่าให้กูรู้นะว่าใครคือแม่ยาย เดี๋ยวกูให้ไอ้ผู้กองสิงห์เพื่อนรักอุ้มไปเผานั่งยางในป่าเลย

ฮัดเช้ย!

'ใครพูดถึงกูวะ' ผู้กองสิงห์เอามือขยี้จมูกแรงๆ

"กูก็คิดแบบมึง แต่กูจะบอกว่าแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน พ่อแม่ที่ไม่สนใจคำพูดของคนอื่นก็มีเยอะแยะ แต่นั่นไม่ใช่กับแม่ของน้ำฟ้า กูเลยสงสารน้องถึงได้ย้ายมาอยู่เป็นเพื่อน"

"อยู่เป็นเพื่อนหรืออยู่เป็นผัว"

"มึงหึงกูกับน้ำฟ้าเหรอ" ยอดแปลกใจที่สิบแสนเอ่ยออกมาแบบนั้น

"ทำไมกูต้องหึง" ดูตากูเลย ไม่ล่อกแล่กสักนิด แค่มองซ้ายมองขวาเร็วๆ แค่นั้น

"เพราะมึงคิดว่ากูมีอะไรกับน้ำฟ้าไง"

"มีก็แล้วแต่มึงสิ กูไม่เห็นจะสนใจ สิบหมื่นโน่น แค่ลูกกูคนเดียว"

"กูยังไม่มีอะไรกับน้ำฟ้ามึงเชื่อใจกูได้เลย" เข้าใจว่าในอดีตเขาค่อนข้างมีผู้หญิงเยอะ หากสิบแสนจะคิดแบบนั้นก็ไม่แปลก แต่เขามองน้ำฟ้าคือน้อง น้องจริงๆ

"ฟังกูเล่าต่อไหม"

"อยากเล่าก็เล่าสิ" ก็บอกแล้วไม่ได้อยากฟัง

"พอน้ำฟ้าคลอดลูก ถึงเวลาต้องกลับไปทำงานจึงไม่มีใครเลี้ยงสิบหมื่นให้ จะให้กูเลี้ยง กูก็ทำไม่เป็น จะจ้างคนเลี้ยง น้ำฟ้าก็ไม่ไว้ใจ เลยต้องลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาเลี้ยงลูกเอง"

"มึงเห็นหรือยังว่ามึงทำลายชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งขนาดไหน แล้วหากวันนี้กูอยากขอร้องให้มึงช่วยเห็นใจ แลกกับการที่น้ำฟ้ายอมอุ้มลูกมาเพื่อให้มึงได้เจอหน้าในวันนี้ กูขอมึงอย่าเอาใครเข้าบ้านได้ไหม"

"มึงจะให้กูเป็นโสดตลอดไป?"

"กูก็หวังให้มึงรักน้ำฟ้า แต่หากมึงบอกคงรักน้องมันไม่ได้จริงๆ งั้นกูขอให้สิบหมื่นโตอีกหน่อย โตมากพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วกูจะพาน้ำฟ้ากลับบ้าน จากนั้นมึงจะมีใครก็แล้วแต่เลย"

'กับข้าวมาแล้วจ้า'

ยอดหยุดพูดแล้วหันไปมองรถมอเตอร์ไซค์เวฟร้อยสีดำมาจอดข้างๆ คนที่มาใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาวและมีหมวกคลุมผมเหมือนคนทำงานร้านอาหาร

สิบแสนรับถุงกับข้าวมาถือ มีกล่องพลาสติกใสในนั้นหลายกล่อง ก่อนจะควักเงินในกระเป๋าจ่ายไป

"อย่าลืมเอาอาหารมาส่งด้วยตอนเย็น"

"ค่ะ"

ฝ่ายนั้นตอบรับก่อนจะขับรถออกไป

"กับข้าวน้ำฟ้าเหรอ" ยอดอดสงสัยไม่ได้จึงถาม เพราะเห็นมีเมนูหัวปลีด้วย เขาว่ากันว่าผู้หญิงให้นมลูกควรกินเมนูพวกนี้จะได้กระตุ้นน้ำนม

"ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไป"

"มึงเองก็รักน้ำฟ้ากูพูดถูกไหม"

"อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้น"

"เพราะมึงสั่งอาหารสำหรับแม่ให้นมมาให้น้ำฟ้ากินไง"

"แล้วไม่คิดว่ากูทำเพื่อลูกบ้างเหรอ เพราะคนที่ได้ผลประโยชน์คือลูกกูไม่ใช่น้องมึง!" เอ่ยจบสิบแสนเลื่อนประตูรั้วปิดด้วยแล้วเดินเข้าบ้าน มาถึงก็เห็นน้ำฟ้ายืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน

"พี่ยอดล่ะคะ" ทำไมพี่ยอดถึงขับรถกลับไปแล้ว ไหนบอกว่าจะมารับเธอกับลูกไง น้ำฟ้าทำหน้าเศร้า

"มันไม่ใช่พ่อของลูกเธอ ไม่ต้องไปถามหามัน"

บอกจบยัดถุงกับข้าวใส่ในมือให้แล้วเดินออกจากบ้านไปหาบรรดาลูกน้องด้วยความหงุดหงิด

ผัวยืนอยู่ต่อหน้าแท้ๆ ยังไปถามหาคนอื่น เดี๋ยวก็เสกอีกคนเข้าท้องซะเลย จะได้วุ่นวายอยู่แต่กับการเลี้ยงลูก ไม่มีเวลาไปนึกถึงคนอื่นแล้วนึกถึงแต่หน้าลูกกับผัว

หายใจเข้าออกก็มีแค่ลูกกับผัว!