“แกนี่เพ้อเจ้อไม่เลิกเลยนะยายนก ไทเปไม่ใช่ห้างเอ็มโพเรียมนะจะได้เจอกันได้ง่ายๆ” ขวัญชีวาเผลอพูดถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังย่านถนนสุขุมวิทที่เธอเจอกับคนที่ถูกพูดถึงครั้งแรกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“นั่นแน่ แกพูดถึงที่นั่น อย่าบอกนะว่ากำลังคิดถึงคุณฌอนอยู่”
คนที่เงี่ยหูฟังขยับเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาวทั้งคู่อีกนิด
“แกนี่พูดบ้าๆ ฉันจะไปคิดถึงเขาทำไมกัน แกจำไม่ได้หรือไงว่าเขาแกล้งฉันให้กินต้มยำเผ็ดๆ” คนพูดพูดเสียงสะบัดเพราะยังโมโหเรื่องนั้นไม่หาย
“อ้าว...แกเองใช่ย่อยเมื่อไหร่ล่ะ แกล้งปวดท้องจนคุณฌอนต้องพาส่งโรงพยาบาลเพราะรู้สึกผิดยังจะมีหน้าไปว่าเขาอีกนะ”
คำพูดของกรวรรณทำเอาคนเงี่ยหูฟังนิ่งขึงไปชั่วอึดใจ ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นคือโกรธที่เจ้าหล่อนล้อเล่นกับความรู้สึกห่วงใยของเขา ทว่าต่อมากลับกลายเป็นความขบขัน เพราะเสียงอ่อยๆ ของเจ้าหล่อนที่เถียงออกมานั่นแหละ
“เขาอยากมาทำเรื่องมากกับฉันก่อนทำไมล่ะ ตั้
