ฌอนพูดแล้วแกล้งหยุดอยู่แค่นั้น มองไปยังขวัญชีวาตาเขม็ง ทั้งยังเผยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย ทำเอาคนถูกมองใจเต้นตุ๊มๆ ต้อมๆ นึกก่นด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ เพราะถ้าเจ้าตัวบอกออกไปว่าเผ็ด รับรองน้าแขต้องไปถามกับแม่ครัวอย่างแน่นอน ความจริงก็จะถูกเปิดเผย เธอไม่ได้กลัวอะไรหรอกนอกจากเสียหน้าและโดนกล่าวหาว่าเล่นเป็นเด็ก
“อ้าว...พูดไทยได้ด้วย เก่งจัง” แขไขเอ่ยชมชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอย่างเอ็นดู
“คุณแม่ผมเป็นคนไทยครับ” หนุ่มลูกครึ่งบอกน้ำเสียงสุภาพ
“เหรอจ๊ะ แล้วเมื่อกี้จะบอกว่ารสชาติของต้มยำกุ้งเป็นยังไงหรือคะ ถ้าเผ็ดไปจะได้ไปต่อว่าแม่ครัว เพราะปกติอาหารของที่นี่จะเน้นรสชาติกลางๆ นอกจากคนสั่งต้องการเผ็ดเท่านั้น”
“ผมกำลังจะบอกว่ารสชาติอร่อยมากครับ”
คนที่รอฟังลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อีตาบ้า...ชอบพูดกำกวมให้คิดไปไกล
“ขอบคุณค่ะ อย่างที่บอก ถ้าต้องการรสจัดบอกได้ เราจัดให้ตามใจลูกค้า ถ้าอย่างนั้นคงต้องข
