“นายครับ เมื่อกี้ผมเห็นผู้หญิงในร้านอาหารแถวซีเหมินติงคล้ายคุณหนูวาเลยนะครับ” เดฟเอ่ยขึ้นจากเบาะหลังด้านซ้ายมือของรถเมอร์เซเดส-เบนซ์สีดำเป็นมันปลาบที่เพิ่งวิ่งผ่านสี่แยกไฟแดงเพื่อเตรียมตัวกลับบริษัทที่ซินยี่ หลังจากออกไปหาลูกค้าที่ซีเหมินติง
“แกตาฝาดละมั้งเดฟ” คนเป็นนายพูดขึ้น นัยน์คู่คมปลาบยังคงจับจ้องอยู่ที่แลปทอปเครื่องบางบนตักเขม็ง “คุณหนูวาของแกจะมาทำไมที่ไต้หวัน”
“ตาฝาดน่ะอาจใช่ครับ แต่ที่นายพูดว่าคุณหนูวาของผมนั่นใช่...แน่หรือครับ”
เดฟพูดน้ำเสียงเจือหยอกเย้าจนฌอนต้องชำเลืองสายตามองคนพูดอย่างหมั่นไส้
“แกนี่นอกจากจะพูดมากขึ้นแล้วยังช่างยอกย้อนอีกนะ”
“นั่นสิครับนาย ผมรู้สึกว่าตั้งแต่กลับมาจากเมืองไทยครั้งนี้เดฟพูดเก่งขึ้น”
แอนดี้ เฉิน เป็นคนสนิทอีกคนของฌอน รับหน้าที่ขับรถทั้งยังเป็นเพื่อนคู่หูของเดฟพูดออกมาอย่างแปลกใจ
“ไม่ได้พูดเก่งธรรมดานะแอนดี้ พูดมากด้วยต่างหาก” ฌอนละสายตาจาก
