นิพนธ์สบตาบุตรสาว แล้วเหลือบมองพ่อและภรรยาเก่าซึ่งนั่งอยู่ ก่อนตัดสินใจก้าวตามภรรยาคนปัจจุบันไป ลักนารานิ่งเงียบ แววตาหม่น เมื่อรู้ว่าพ่อนั้นไม่ได้ให้ความสนใจในตัวเธอแม้แต่น้อย คนตัวเล็กทิ้งกายลงบนเก้าอี้ กุมมือแม่ไว้มั่น
“แม่ตัดสินใจถูกแล้วล่ะค่ะ” เธอบอกมารดาเสียงแผ่ว ลัดดาเงยหน้าสบตาบุตรสาวน้ำตาเอ่อคลอ
“แม่ขอโทษนะ”
พิชัยเชษฐเห็นใจหลานสาว ตอนนี้คงรู้สึกเจ็บปวด เพราะพ่อไม่ได้ไยดี เขารู้จักบุตรชายดีพอสมควร คนอย่างนิพนธ์นั้นไม่รักใครไปมากกว่าตัวเองหรอ
“หลานจะได้ทุกอย่างที่ปู่มี หลานจำเอาไว้นะ” เขาบอกหลานสาวแววตาแน่วแน่ ลักนาราสบตาชายชรา
“ขอบคุณนะคะคุณปู่”
อย่างน้อยก็ยังมีปู่ที่เข้าข้างเธอกับแม่ และปู่คือคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้าน เธอไม่มีวันกลัวใครหน้าไหน จะทำให้ทั้งพ่อและเมียใหม่ต้องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว
เสียงประตูห้องเปิดออก นิพนธ์หย่อนกายลงข้างภรรยาแล้วรั้งมือบางมากุมไว้เ
