เสียงรถไฟจอดเทียบชานชาลา ลักนาราก้าวลงแล้วหิวกระเป๋าต่อรถสองแถว รถแล่นร่วมสิบห้านาทีจึงกดกริ่ง มันจอดลง ลักนาราลงมาแล้วจ่ายค่าโดยสาร ดวงตากวาดมองรอบๆ บ้านไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เปิดประตูรั้วเดินเข้าด้านในกวาดตามองหามารดา
เร่งให้มาแล้วหายไปไหนกันนะแม่
ลักนาราวางกระเป๋าแล้วเดินหามารดาจดหยุดทีห้องรับแขก คิ้วบางขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นชายชราคนหนึ่งนั่งตรงข้ามมือกำไม้เท้าแน่น ชายคนนั้นหันมามองดวงตาอ่อนโยน เธอยกมือไหว้อย่างไม่รู้ตัว แม้ไม่รู้ว่าเขาคนนี้คือใครก็ตาม
“ลัก!” คนเป็นแม่ร้องเรียก แล้วกวักมือ “มานั่งตรงนี้ก่อนลูก”
ลักนาราสับสน เพิ่งเดินทางมาถึง แล้วใครกันที่มาที่บ้าน เมื่อครู่เห็นแม่มีสีหน้าหวาดหวั่นวิตกกังวลชอบกล
“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามเสียงแผ่ว ไม่วายเหลือบมองไปยังแขกของบ้าน
ลัดดาอึกอักเล็กน้อย มีอาการประหม่า
“ถ้าไม่กล้าบอกลูก ฉันบอกเองก็ได้” ชายชราเอ่ยแทรก
หญิงสาวหันไปสบต
