ตอนที่ 3 รักได้เกลียดลง
1051 Words
เจสันมองเลขาสาวสวย สีหน้าเจ้านายไม่ได้แสดงอะไร แต่เขาทำงานกับไคล์มานานเลยพอรู้ว่าเจ้านายคิดยังไงกันแน่ ดูท่าผู้หญิงคนนี้คงหนีไม่พ้นเงื้อมมือของไคล์ แม็กโคนิค
วิทวัฒน์หันมาทางเลขาตนเอง แล้วส่งสายตาเป็นเชิงให้กำลังใจ ลักนารายิ้มบางๆ ไม่อยากแสดงความกังวลให้เจ้านายเห็น เมื่อไว้ใจกันขนาดนี้
“ช่วยดูแลคุณไคล์แทนผมด้วยก็แล้วกัน” เมื่อฝากฝังเรียบร้อย สองฝ่ายลุกยืน
ไคล์เดินออกนอกห้องโดยมีเจ้าของบริษัทตามติดไปด้วย ลักนารารีบก้าวมายืนเบื้องหลังเพื่อทำหน้าที่ดูแลหุ้นส่วนคนสำคัญ
“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณไคล์” เขาบอกแล้วเดินเลี่ยงออกไป เหลือแค่เพียงเลขาสาวยืนเกร็ง
ไคล์มองลูกน้อง “เจสันลงไปบอกให้มาร์คเอารถมาจอดรอที่หน้าตึกเลย”
คนถูกสั่งก้มศีรษะ “ครับ” เจสันรับคำแล้วเดินห่างออกไป
เลขาสาวพยายามไม่สบตา ทว่าอีกฝ่ายกลับก้าวมายืนตรงหน้า เอามือล้วงกระเป๋าแล้วแสร้งโน้มกายยื่นหน้ามาใกล้ จังหวะนั้นคนสวยหันมาดวงตาคู่สวยเบิกกว้างผงะถอยหลังสีหน้าตื่นตระหนก ริมฝีปากบางเริ่มสั่น พยายามควบคุมหัวใจไม่ให้เต้นแรง
“คะ...คุณทำอะไรคะ!” ถามเสียงสั่น เธอต้องรักษาระยะห่างจากผู้ชายอันตรายคนนี้
เขายักไหล่ “ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เดินเข้าไปใกล้คุณก็กลัวผมแล้ว”
ลักนาราไม่ต่อปากต่อคำ ถึงรู้สึกขุ่นเคืองมากแค่ไหนก็ตาม ผู้ชายทำไมมันเหมือนกันหมดแบบนี้ ไคล์เหลือบมองก่อนหันหน้าไปยังทางเดิน
“ไปกันเถอะครับคุณเลขา” เขาบอกเสียงเบา แล้วเดินนำ
ร่างบางก้าวตาม โดยไม่คิดเร่งฝีเท้าไปเทียบเคียง ไคล์หยุดยืนหน้าตึกไม่นานรถยนต์จอดเทียบ เข้าเปิดประตูนั่งเบาะด้านหลัง ส่วนเลขาสาวกลับยืนนิ่งไม่รู้ควรทำอย่างไร จนกระทั่งกระจกเปิดออก
“ไม่เข้ามาหรือไงคุณเลขา ผมรีบนะครับ”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท ชั่งใจเพราะไม่อยากนั่งด้านหลังคู่กับคนฉวยโอกาส ทำไมต้องมาเจอผู้ชายคนนี้ด้วยนะ
“จะให้ฉันนั่งตรงไหนคะ” เธอย้อนถาม เสียงเบา
คนถูกถามเลิ่กคิ้ว “เหลือตรงไหนให้นั่งล่ะครับ”
ลักนาราเข้าใจ แต่แค่ไม่อยากทำเท่านั้นเอง สุดท้ายจำต้องเปิดประตูแล้วแทรกตัวอยู่เบาะหลังเคียงข้างเจ้านายคนใหม่ ซึ่งไม่ใช่ชายชราท่าทางสุภาพอย่างคุณวิทวัฒน์ แต่เขากลับเป็นชายหนุ่มรูปงามชื่อเสียงกระฉ่อน
ระหว่างรถเคลื่อน ลักนาราเลือกมองตรงไปข้างหน้า หรือไม่ก็วิวด้านนอกกระจกแทน เธอรักษาระยะห่างเพื่อไม่ให้ร่างกายไปแตะต้องเจ้านายคนใหม่ ไคล์รับรู้ได้ว่าผู้ร่วมงานคนสวยดูเหมือนกำลังระแวงในตัวเขา
“คุณคงต้องทนกับผมไปพักใหญ่” ไคล์เปรย แล้วก้มลงอ่านเอกสารในแฟ้ม
หญิงสาวหันมา เห็นอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ คิ้วบางขมวด
“พูดกับฉันเหรอคะ?” เธอย้อนถาม ดวงตากลมโตมีแววฉงน
เขาเงยหน้า “คงไม่มีใครในรถให้ผมพูดแบบนั้น”
“ถ้าคุณคิดว่าฉันต้องทน คุณก็อย่าทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นสิคะ” ลักนาราย้อน
ชายหนุ่มยักไหล่ “ผมคงไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกใคร ผมพอใจทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ” เขายกยิ้ม “คุณ... ควรจะทน”
คนฟังหงุดหงิด ริมฝีปากบางเม้มแน่น อยากเถียงแต่เธอรู้ว่าไม่ควร หากทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ อาจเสียงานที่เงินดีแถมเจ้านายรักใคร่ไปอีก ลักนาราเลือกนั่งเงียบ แทนต่อปากต่อคำกับเขา
เอี๊ยด!
รถเบรกกะทันหัน ส่งผลให้ร่างบางพุ่งไปข้างหน้า ความตกใจทำให้เธอหลับตาแน่น เพราะคิดว่าใบหน้าคงกระแทกกับเบาะ เมื่อรถหยุดรถลักนารากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บ นอกจากความอึดอัดตรงช่วงเอวจนถึงหน้าอก เมื่อเปิดเปลือกตา เห็นท่อนแขนเกร็งโอบรัดใต้ทรวงอก คนสวยหันมองเจ้าของท่อนแขนผิวแก้มแดงปลั่ง
เธอยกมือผลักเจ้านายออกห่างด้วยสัญชาตญาณ แล้วกอดตัวเองสีหน้าตื่นตระหนก ทำเอาไคล์ขมวดคิ้วจ้องมองสีหน้าแปลกใจ
“ไม่เคยมีแฟนหรือไงคุณเลขา” เขาย้อนถามเสียงเยาะ
“มี! ฉันเคยมีแฟนค่ะ!”
ไคล์แสร้งพยักหน้ารับรู้ ทำเอาคนถูกถามฉุนกึก
“ไม่ต้องเสียงแข็งทำหน้าตื่นขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่เคยปล้ำใคร เมื่อครู่มันก็เป็นอุบัติเหตุ ผมกลัวหน้าคุณจะกระแทกผมเลยช่วย” เขาสบตา “แทนที่จะขอบคุณผม กลับผลักไสกันแบบนี้ มันถูกต้องเหรอครับ”
คนถูกตำหนิชะงัก คลายท่อนแขนที่โอบกอดตัวเองเอาไว้ สีหน้าเผือดลง
“ฉันขอบคุณมากค่ะที่ช่วย” เสียงหวานเปล่งออกมาแผ่วเบา
“ดูเหมือนคุณจะมองผมในแง่ไม่ดีเลยนะครับ”
ลักนาราเงยหน้าสบตา “ปะ....เปล่านะคะ”
“คุณคิดว่าคนอย่างผมจะหาผู้หญิงมานอนด้วยยากงั้นเหรอ?”
หญิงสาวสะอึก ใบหน้าเริ่มแดงลามไปถึงหู เข้าใจแล้ว เธอผิดเองที่กังวลมากไป คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องมาวุ่นวายกับเธอเลย แค่เอ่ยปากไคล์คงได้สาวๆ สวยๆ มาทอดกายให้ ร่างบางหันกลับแล้วนั่งตัวตรง สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อให้ตนเองผ่อนคลาย
คนตัวใหญ่กระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนมือถือส่วนตัวจะดังขึ้น เจสันกดรับสายแล้วยื่นให้เจ้านายตนเอง
“ใคร?” ไคล์ถาม แล้วสบตาลูกน้อง
“คุณแมทธิวครับ”
ไคล์รับมือถือมา “ว่ายังไง”
“ตกลงเย็นนี้จะมาหากันหรือเปล่าไคล์”
“ไปอยู่แล้ว ฉันมีโครงการดีๆ ทำเงินให้แกดู”
เสียงปลายสายถอนหายใจ
“ฉันอยากเที่ยวกับแกโว้ยไคล์ ไม่ได้อยากเซ็นสัญญาบ้าบออะไรแบบนั้น!”
“แกมาเมืองไทยก่อนฉันตั้งหลายเดือน ได้งานบ้างหรือเปล่าไอ้แมทธิว ระวังพ่อแกจะตัดค่าใช้จ่ายหมด!”
- Writer
