ZEN – NAMI 05 ลูกหมาเกือบหลงทาง

1514 Words

หลายวันต่อมา... แกร๊ด!! “จะไปเรียนแล้วเหรอคะ?” ฉันถามคุณเซนเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู “...” ใช่สินะ “งั้นเดินทางดี ๆ นะคะ” ปัง!! “เฮ้ออ!!เหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ไม่แหะ” หลังจากวันนั้นที่ฉันรู้ที่มาที่ไปของฉันก็เหมือนว่าฉันได้กลายเป็นหมาจริง ๆ เพราะว่าเขาจะคุยกับฉันแค่ตอนให้ข่าวเท่านั้นแต่ตอนนี้ก็เริ่มมีตัวตนได้แล้วแต่ไม่พูดมากก็พอหรืออย่าถามอะไรโง่ ๆ ออกไป เช่นวันนี้เขากำลังไปเรียนซึ่งฉันก็รู้อยู่นั่นแหละแต่ดันไปถามดีนะไม่โดนด่ากลับมา ฉันอยู่ที่นี่มาสักระยะแล้วยังไม่เคยออกไปไหนเลยลองออกไปดีไหมนะตอนเข้ามาวันแรกฉันเห็นมามันมีพวกฟิตเนทหรือสระว่ายน้ำด้วยน่าจะไปเล่นได้นะ แต่ว่าฉันไม่มีชุดสวยใส่ไปเลยน่ะสิตอนนี้ฉันใส่แค่เสื้อผ้าเก่า ๆ ของคุณเซนเท่านั้น เงินก็ไม่มีหรือว่าจะยืมคุณเซนก่อนดีนะ?? “หางานทำด้วยดีกว่า...” แต่ก็ไม่มีวุฒิการศึกษา “เฮ้อออ~จะเอาแต่พึ่งพาเขาไม่ได้สิ” ออกไปหางานทำดีกว่า เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็ลุกขึ้นและไปเปลี่ยนเสื้อใหม่แม้จะเป็นของเก่าของเขาก็ตามแต่ว่าเขากลับซื้อชั้นในให้ได้งงไหม??? หรือว่าเขาจะขี้งกกันนะแต่ช่างเถอะยังดีกว่าไม่มีใส่ก็แล้วกัน “ออกไปได้^^” ฉันยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องของคุณเซนที่นี่เป็นระบบกดรหัสและฉันจำได้ว่ามันคืออะไรเพราะงั้นสบายมากเลย หลายชั่วโมงต่อมา... ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางแต่ก็ไม่มีที่ไหนรับเลยเพราะว่าฉันไม่ได้เรียนหนังสือเขาบอกว่าอย่างน้อยก็ควรมีวุฒิม.3 สิ ก็ฉันไม่มีนิงานล้างจานยังไม่เลยชิ! แต่ฉันก็อ่านออกเขียนได้นะทำไมไม่รู้ความสามารถกันก่อนเล่า เดินไปเดินมาท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงกลับดีกว่า... แต่ว่า... “ฉันต้องไปทางไหนอะ?” เอาแต่ก้มหน้าเดินจนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน ฉันมองไปรอบไม่มีจุดสังเกตอะไรเลยแหะ เอาไงดีละทีนี้ ซ่าาา~ “เฮ้ย!!” ฝนตกอีกซวยซ้ำจริง ๆ เลยเว้ย!! ฉันกระโดนไปที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งร้านน่ารักมาเลยท่าทางจะแพงน่าดูแหะ โป๊ก!! “โอ๊ยยย!!” ขณะที่กำลังยืนส่องไปมาฉันไม่ทันระวังและคนในร้านก็ไม่ทันระวังเปิดประตูตีหน้าของฉันเต็ม ๆ เลย ทำให้ฉันทรุดไปนั่งกับพื้น “น้องคะเป็นอะไรไหม?” เสียงของผู้หญิงถามฉัน “มะไม่เป็นไรค่ะหนูไม่ระวังเอ...” กึก!! ฉันเงยหน้ามองก็พบว่าคุณเซนอยู่ที่นี่ด้วย เหมือนโชคช่วยฉันกลับคอนโดได้เย้!! “คุณเซน ^-^” ฉันยิ้มและเรียกเขาทันที “....” ไม่ได้พูดอะไรแต่ทำหน้าตาดุมากกก ฮืออ!! ฉันจะตายไหมเนี่ยยย? “เอ่อ ทั้งสองรู้จักกันเหรอ?” ผู้หญิงที่ถามฉันถามขึ้นเมื่อฉันเรียกชื่อของเขาเสียงดัง “กลับก่อนนะ” “อืม บายนะเซน” ผู้หญิงคนสวยโบกมือลาแต่คุณเซนไม่สนใจเดินผ่านออกมาเลยแต่ไม่ลืมคว้าคอเสื้อของฉันให้เดินตามหลังของเขาไปด้วย หมับ!!! “อึก!!คะคุณเซน...” ไม่ฟังเลยวุ้ย!! “ตามมาและเงียบปาก” เขาพูดดเสียงเข้มทำให้ฉันรีบเอามือมาปิดปากตัวเองทันทีและปล่อยให้เขาดึงคอเสื้อไปอย่างนั้นจนมาถึงรถของเขา ปึก!!! ฉันสะดุ้งเมื่อเขาขึ้นรถมาแล้วหลังจากที่ยัดฉันใส่รถเสร็จ “มาได้ยังไง?” “เดินมาค่ะ” ฉันตอบตามความจริง “เดิน?” “...” พยักหน้าก็เดินจริง ๆ ไงเลยไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะ “เธอโง่เหรอ?” เริ่มแล้ว “เปล่าแต่หนูไม่มีเงิน” “ไม่มีเงินแล้วจะเสร่อออกมาข้างนอกทำไม?” จะร้องไห้แล้วนะ “ก็หนูอยากมาหางานทำ” “แล้วได้ไหมงานหรือจากสร้างความเดือดร้อนเพิ่ม?” แรง...คำพูดของเขามันรุนแรงมากจริง ๆ “ไม่ได้งานแต่หนูก็ไม่ได้สร้างความเดือดเพิ่มสักหน่อย” ขวับ! ฉันหันไปมองหน้าเขาแต่ก็พบว่าสายตาดุ ๆ ของเขาก็กำลังจ้องมองฉันอยู่ “มองหน้าทำไม?” “เปล่าค่ะ” หันกลับที่เดิม “เฮ้อ!!รู้ไหมว่าเธอจะสร้างความเดือดร้อนยังไง?” “...” “ใช่ ตอนนี้ไม่ได้เดือดร้อนเพราะเธอเจอฉัน แต่ถ้าเธอไม่เจอนั่นแหละเดือดร้อน!!ตัวคนเดียวไม่มีเงินและเป็นผู้หญิงสภาพนั้นถ้าเจอผู้ชายเลว ๆ คิดว่าจะรอดไหมวะ?!” เขาถามเสียงดัง “..!!” “เก่งเนอะเดินมาได้งั้นก็เดินกลับได้ละสิ” ขวับ!! ฉันหันไปมองเขาอย่างตกใจ “มะไม่ได้นะ!!หนูกลับไม่ได้ ฮึก!” ฉันน้ำตาไหลทันที “ทำไมทีเดินมายังได้เลยแล้วทำไมจะกลับไม่ได้ลงไปสิ” “ไม่ได้หนูจำทางไม่ได้ ฮึก! หนูไม่ลง!” หมับ!! ฉันจับเข็มขับนิรภัยแน่นเพราะกลัวว่าคุณเซนจะไล่ลงไป “ที่จริงไม่เจอเธอก็ดีนะ สบายดีด้วยที่ภาระอย่างเธอไม่อยู่ฉัน...น่าจะปล่อยไว้อย่างนั้น” แต่เขาก็ไม่ปล่อย... “หนูขอโทษ ฮึก! ขอโทษจริง ๆ หนูไม่อยากอวดเก่ง อวดดีอะไร เพียงแต่หนู ฮึก!! ไม่อยากพึ่งพาคุณเซนอย่างเดียวนิ หนูเองก็อยากมำงานหาเงินเหมือนกันแต่ไม่มีใครรับเพราะหนูไม่มีอะไรเลยทั้งที่อยู่ บัตรประชาชนและการศึกษาอ่ะ” ฉันอธิบายไป “ไม่มีก็อยู่เฉย ๆ จะเสร่อออกไปทำทำไมวะ?!” “ก็นะหนูจะอยู่กับคุณแค่สามเดือนนิ!!หนูก็ควรหาเส้นทางของชีวิตตัวเองต่อไปสิ!!” “เออ!!ถ้าทำนักเดี๋ยวหาให้และถ้ามีเงินแล้วก็รีบไปซะ” บรื้นนน!! เขาพูดด้วยท่าทางโมโหก่อนจะออกรถด้วยความเร็ว “ฮัดชิ้ววว!!” ฉันเริ่มจามเพราะว่าตากฝนทั้งที่โดนแค่แปบเดียวแท้ ๆ เฮ้อออ พรึ่บ!! “....?” ฉันหันไปมองคุณเซนแบบงงสุดเพราะเขาโยนเสื้อคุมมาให้ “....” แถมไม่พูดอะไรซะด้วย “ขะขอบคุณค่ะ ฮัดชิ้ววว!!!” ฉันจามออกมาอีกเรื่อย ๆ พร้อมกับอุณหภูมิที่สูงขึ้นจนรับรู้ได้ “ถ้าไม่สบายเธอตายแน่นามิ!” “มันห้ามได้ที่ไหน...” ฉันพูดออกมาเบา ๆ “ไม่ได้ก็ต้องได้” ยังได้ยินอีกเนอะ (ZEN) คอนโด PP “ไปอาบน้ำและกินยาซะ” เมื่อกลับมาคอนโดผมก็ไล่ยัยตัวแสบไปอาบน้ำเพราะเหมือนว่าจะเป็นไข้ซะแล้ว ก็ใครใช้ให้อวดดีไม่เข้าเรื่องถ้าไม่เจอป่านนี้คงแอบฝนสั่นเป็นลูกหมาแล้วมั้ง “ค่ะ ฮัดชิ้วววว!!” ส่วนผมก็แยกตัวไปที่ห้องนอนตัวเองและโทรศัพท์หาใครบ้างใคร แกร๊ด!!! ตรู๊ดดด!! “เป็นยังไงบ้าง?” ผมถามปลายสายเกี่ยวกับเรื่องที่ให้ไปสืบมา (ไม่เจออะไรเลยครับเหมือนกันว่าโดนลบออกไปทั้งหมด) “จะเป็นได้ยังไงหาให้เจอไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ตาม” (เด็กคนนั้นเป็นใครเหรอครับ?) “กูจะไปรู้ไหมถ้ารู้จะให้มึงสืบเพื่อ?” ผมถามกลับไปไอ้ซิวมือขวาที่คอยดูแลและทำงานให้ผม พวกแฝดมันก็มีเหมือนกัน (แล้วจะให้กูสืบอย่างไม่รู้ว่าเจ้าตัวเป็นใครอะนะ?) “แล้วจะเสือกทำไมกูให้สืบก็สืบและเร่งมือด้วยเพราะกูไม่ได้มีเวลาให้มึงมาก” (แค่รูปใบเดียวมันจะไปช่วยอะไรได้..) “มึงได้เงินก็อย่าพูดมาก กูจ้างไม่ได้ใช้งานมึงฟรีไอ้ควายไปสืบ!!” ผมกับมันเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่าเจ้านายลูกน้องแต่มันก็ไม่เคยข้ามล้ำเส้นมา (เออ!!ไอ้สัสฉลาดไม่หาเองวะ) “กูมีเวลาทำเองไปแล้วไม่ใช้ลูกน้องไร้ประสิทธิภาพอย่างมึงหรอก!!” ผมวางสายทันทีเพราะไม่อยากเปิดโอกาสให้มันด่ากลับ ไม่มีข้อมูลงั้นเหรอ??? คนธรรมดาทั่วไปแค่รูปใบเดียวก็สามารถหาประวัติย้อนกลับไปเป็นชาติได้แล้ว แต่นามิไม่มี ไม่เจอ ทั้งที่มีรูปชัดเจนขนาดนั้น “เธอเป็นใครกันแน่นามิ...?” คงไม่ใช่แค่เด็กธรรมดาที่หลงแน่นอน เพราะถ้าเป็นเด็กธรรมดาวันเดียวผมก็สามารถหาข้อมูลเจอแล้วและส่งกลับครอบครัวไปแล้ว แต่นี่เดือนกว่ายังไม่เจออะไรเลย เฮ้อออ!!แล้วต้องเลี้ยงยัยลูกหมาไปนานแค่ไหนเนี่ย?!! “วุ่นวายฉิบหายเลยวะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more