สองวันต่อมา...
“คุณเซนนนนนน~” ฉันเรียกชื่อของเขาลากยาวเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องนอนตอนเช้าของเขานั่นเอง วันนี้เป็นอีกวันที่เขาไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทแต่เอามาทำที่คอนโดเพราะว่าเป็นแผลเนื่องจากโดนยิงเขาเลยโดนคุณแม่สั่งห้ามทำงาน แต่ก็ไม่วายแอบทำอยู่ดีนั่นแหละ
“เป็นอะไร?”
“คุณเซนจะไม่บอกหนูจริง ๆ ใช่ไหมคะ?” หมับ!! ฉันกอดอกและแกล้งทำหน้ามุ่ย
“เรื่อง?” เขาหยุดมองหน้าและเดินผ่านไปที่ห้องครัว
“ก็ที่หนูถามไงว่าทำไมคุณเซนถึงเป็นห่วงหนู?” หลังจากนั้นที่เขาบอกว่าเป็นห่วงฉัน เขาก็ชิงหลับไปก่อนจะกอดฉันไว้สุดท้ายฉันก็หลับตามเขาไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั่น พอเช้ามาฉันก็ถามเหมือนวันนี้ว่าทำไมเขาถึงเป็นห่วงฉัน แต่ว่าเขากลับไม่ตอบและทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันถาม แต่เรื่องอื่นกลับได้ยินซะงั้น
“จะรู้ไปทำไมเป็นห่วงก็คือเป็นห่วง”
“มันต้องสาเหตุหรือเหตุผลสิขนาหนูยังมีเหตุผลที่เป็นห่วงคุณเซนเลยนะ” ฉันบอกกับเข
