ZEN – NAMI 13 เรื่องมีได้ทุกวัน

1655 Words

หลายวันต่อมา... โรงเรียนสาธิต Z ในความรู้สึกของฉันเวลามันผ่านไปไม่ได้เท่าไหร่แต่ความเป็นจริงนั้นฉันมาเรียนได้เกือบสองเดือนแล้วซึ่งฉันก็ใช้ชีวิตในโรงเรียนได้เป็นอย่างดีการเรียนไม่มีตก สอบได้เต็มตลอดจนอาจารย์เรียกสอบแต่ฉันก็สามารถผ่านไปได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าเกิดอะไรฉันจะบอกคุณเซนทั้งหมดมันอาจจะทำให้เขาปวดหัวบ้างนิดหน่อยแต่ฉันอยากบอกจะจริง ๆ นิ เฮ้ออ~ ก็นอกจากเรื่องที่โรงเรียนแล้วเราไม่มีเรื่องอะไรที่คุยกันได้เลยนี่น่า “วันนี้จะกินอะไรดีอ่ะ?” เสียงของโฟร์ถามฉันแม้ว่าตอนนี้เราจะอยู่กันคนละห้องแล้วก็ตามแต่ฉันก็เลือกคบเธอเป็นเพื่อนอยู่ดี เพราะในห้องท็อปไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับฉัน -_- เมื่อเป็นเพราะว่าห้องท็อปทุกคนเลยไม่ว่างทำเรื่องไร้สาระเท่าไหร่ก้มหน้าก้มตาเรียนกันอย่างเดียวเพราะแบบนั้นฉันเลยไม่ไหวเท่าไหร่นัก ในห้องท็อปก็มีการจับกลุ่มนะแต่ก็เอาแต่อ่านหนังสือชีวิตไม่มีสีสันเอาซะเลย อ่อ อีกเหตุผลคือคนในห้องนั้นมองฉันเป็นคู่แข่งมากกว่าเพราะตอนนี้ฉันเรียนเก่งที่สุดในชั้นเรียนไง เลยไม่มีเพื่อน =_= “ก๋วยเตี๋ยว” ฉันบอกโฟร์ไป “อีกแล้ววันนี้ฉันกินข้าวมันไก่ดีกว่า” แล้วเราก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าวและเครื่องดื่มของตัวเองก่อนจะกลับมาที่โต๊ะเพื่อนั่งกินข้าวและคุยกันเหมือนทุกวัน โฟร์ที่คบกันได้เพราะเธอเป็นคนสบาย ๆ ไม่ได้อะไรมากการเรียนเธอก็ดีไม่ได้เคร่งว่าต้องที่หนึ่งหรืออะไรเพราะว่าเธอชอบเล่นกีฬามากกว่า ตอนนี้โฟร์เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของโรงเรียนด้วยสุดยอด “วันนี้จะไปดูฉันซ้อมป่ะ?” โฟร์ถามฉันขณะกินข้าวตอนนี้ฉันชอบไปนั่งดูโฟร์ซ้อมบาส “ไม่อ่ะ ไปทีไรโดนหาเรื่องตลอดเลยฉันไม่พลาดสักวัน” ที่ผ่านมาชอบมีคนมาหาเรื่องตบบ้างต่อยบ้างเพราะหมั่นไส้ฉัน ดูเหตุผลดิปัญญาอ่อนมากเลยและที่บอกว่าไม่อยากพลาดคือไม่รู้ว่าจะพลาดเป็นแผลให้คุณเซนบ่นเมื่อไหร่ ที่ผ่านมาไม่ร่องรอยของบาดแผลเลยแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่พลาด “อืม ตามใจ” และดีที่โฟร์เข้าใจอะไรง่าย ๆ เลิกเรียน อย่างที่บอกว่าวันนี้ฉันไม่ได้ไปดูโฟร์ซ้อมบาสฉันเลยออกมารอรถเพื่อกลับคอนโด อย่างที่คุณเซนบอกจริง ๆ นั่นแหละว่าจะไม่ได้มาส่งฉันบ่อย ๆ เพราะว่าไม่ได้มาส่งเลยนอกจากวันแรก -_- พอหลังจากนั้นฉันก็กลับเองตลอด เยี่ยมจริง ๆ กึก!! ขาของฉันชะงักเมื่อมีคนมาขวางทางนั่นก็คือพัตเตอร์นั่นเองตั้งแต่วันนั้นเราก็เจอกันบ้างแต่ไม่ได้มีเรื่องกัน เขาก็คงกลัวจะโดนไล่ออกล่ะสิ “?” ฉันแค่มองหน้าอย่างสงสัยไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น “เหอะ!!เก่งให้ได้ตลอดแล้วกันถ้าพลาดเมื่อไหร่ฉันนี่แหละจะเหยียบซ้ำเอง” เขาเดินมาใกล้ก่อนจะพูดและเดินชนไหล่ของฉันอย่างแรง ปึก!!! อย่างแค้นอยู่สินะ “เฮ้อออ!!พัตเตอร์” ฉันเรียกชื่อโดนที่ไม่หันไปมองด้วยซ้ำแต่ฉันได้ยินเสียงเท้าของเขาหยุดเดิน “ถ้าจะรอให้ฉันพลาด...นายคงตายและเกิดใหม่ไม่รู้กี่รอบแล้วละ” ฉันพูดและหันไปมองเขาไม่ได้หันหลังจาก “เราต่างกันเพราะงั้นอย่ามาเอาตัวเองมาเทียบกับฉันและใช้ชีวิตของตัวเองไปเถอะ” ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกมาจากประตูโรงเรียน เราต่างกันนั่นคือเรื่องจริงเลือดของฉันพิเศษ สถานะต่างกัน เซลล์สมอง ความรู้และพลังกำลังของร่างกาย แม้ไม่ได้ฝึกการต่อสู่มาแต่ฉันฉลาดที่จะจดจำวิธีการต่อสู้ได้เพียงแค่มองหรืออ่านเท่านั้นเพราะงั้นพัตเตอร์สู้อะไรฉันไม่ได้หรอก “อีนามิ!!!ย๊า!!!!!” เสียงของพัตเตอร์ดังมาจากด้านหลังฉันหลบนิดหน่อยก่อนจะสกัดขาของเขาให้ล้มไปกองที่พื้น ปึก!!! “บอกแล้วไงว่าเราต่างกันคนที่มีสมองกับคนไม่มีสมองและใช้แต่กำลัง...” กร็อบ!! ฉันเหยียบที่ข้อเท้าของพัตเตอร์ไม่ได้ถึงกับหักหรอกนะ “อ๊ากกก!!” “วันนี้ฉันคงต้องขอเหยียบนายก่อนแล้วกันนะ^^”ฉันยิ้มก่อนจะเดินออกมา คอนโด PP “เฮ้ออ!!ได้ส่งงานสักที!!” ฉันบิดขี้เกียจเมื่อทำงานเสร็จแล้วตอนนี้ยังทำงานแปลภาษาอยู่นะและงานก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย ราคาแรงก็มากมายขึ้นเพราะว่าฉันทำงานได้ดีและหลายภาษามาก ๆ เลย หลังจากกลับมาจากโรงเรียนฉันก็มาทำงานนี่แหละ แล้วก็ช่ววยคุณเซนทำความสะอาดบ้านไปด้วย ติ๊ด! ติ๊ด! “ยินดีตอนรับกลับค่ะ^0^” เมื่อได้ยินเสียงประตูฉันก็หันไปพูดกับคุณเซนทันที ฉันบอกแบบนี้กับเขาทุกวันนั่นแหละ ฉันคิดว่าถ้าได้กลับมาเจออะไรแบบนี้หลังจากทำงานมาทั้งวันคงจะรู้สึกดีขึ้น “อืม” แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ได้รับทุกวันเหมือนกัน เชอะ!! “วันนี้หนูทำงานเสร็จแล้วเราไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหมหนูเลี้ยงเอง” ฉันชวนเขาเพราะว่าเบื่ออาหารฝีมือคุณเซนแล้ว อย่าไปบอกเขานะ “ไม่” ปัง!! ไร้เยื่อใยหรือว่าเขาจะรู้นะว่าฉันเบื่ออาหารของเขา ไม่หรอกมั้ง? เวลาต่อมา... “วันนี้ไปก่อเรื่องอะไรมา?” ตอนนี้เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่จู่ ๆ คุณเซนก็ถามขึ้น อ่อ วันนี้ฉันยังไม่ได้เล่าเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าเขาถามขึ้นมาก่อนแบบนี้พี่สาวพัตเตอร์คงเอาไปฟ้องแล้วสินะ ชิ! “หนูไม่ได้ก่อนนะพัตเตอร์เดินเข้ามาขู่หนูก่อน หนูก็เลยขู่กลับไปบ้างแค่นั้นแต่เจ้าตัวกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟพยายามจะเข้ามาทำร้ายหนูจนด้านหลังตอนเดินอยู่ แต่ว่าหนูรู้ทันและหลบไปจนเขาล้มไปกองที่พื้น” ฉันเล่าทุกอย่าง ๆ ไม่มีขาดตกตรงไหน “แล้วทำไมไอ้เด็กนั่นขาเจ็บ?” “หนูเหยียบเองแหละแต่ไม่ถึงกลับหักหรอกพี่สาวพัตเตอร์ฟ้องคุณเซนเหรอคะ?” ฉันถามเขา “....” แต่ไม่ตอบคงใช่สินะ หึ “แล้วคุณเซนโกรธหนูไหม?” ฉันถามเขาไปกลัวว่าเขาจะโกรธเพราะคุณเซนรู้จักกับพี่สาวของพัตเตอร์ “แล้วทำไมวันนี้ไม่เล่าต้องรอให้ฉันถาม” เขาวางช้อนและมองหน้าของฉันนิ่ง “ก็จะเล่าแต่คุณเซนถามก่อนไงหนูไม่ได้จะปิดบังอะไรหรอกน่า~” “เฮ้ออ~ลดการมีเรื่องหน่อยนามิ” เขาบอกอย่างเหนื่อยหน่าย “หนูก็ไม่ได้อยากมีแต่คนพวกนั้นชอบมาหาเรื่องเพราะอิจฉาที่หนูได้คะแนนสอบดีกว่าเท่านั้นเองงะ หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ T^T” ฉันเบะปาก “ย้ายโรงเรียนไหม?” “ไม่เอา” ทนเรียนอีกไม่กี่ปีก็จบแล้ว “ตามใจ” วันต่อมา... โรงเรียนสาธิต Z ฉันเดินมาหน้าโรงเรียนกำลังจะเข้าประตูสายตาของฉันก็หันไปเห็นรถของพี่สาวพัตเตอร์จอดอยู่พอดี จะว่าไปเธอก็เป็นพี่สาวที่แสนดีเหมือนกันนะเพราะว่ามาส่งน้องชายทุกวันเลย ฉันเดินไปแอบ ๆ ที่รถของเธอก่อนจะจัดการปล่อยลมยางทั้งหมด ฟี้~~~~ “อยากไปฟ้องคุณเซนเองทำไม แบร่~~” “เธอมาทำอะไรที่รถของฉัน?!”เสียงของพัดชาดังขึ้นฉันก็แกล้งนิ่ง “แค่เดินผ่านมาจะเข้าโรงเรียนค่ะ งั้นขอตัวนะคะ^^” ฉันบอกเธอก่อนจะเดินเข้าโรงเรียน “ไม่มียางอาย!!หน้าด้าน!!นังเด็กนรก!!” กึก!!เธอด่าฉันเสียงดังจนบรรดานักเรียนหันมองฉันเองก็ไม่ได้อะไรทั้งนั้นแค่หันไปมองและ... “แบร่!!!” แล่บลิ้นใส่ไปที “นี่!!นังเด็กบ้า!!!!” ห้องเรียน เฮ้อออ~~~ เรื่องมีได้ทุกวันสินะ... ตอนนี้ฉันกำลังยืนมองโต๊ะเรียนของตัวเองที่เต็มไปด้วยขยะและสีขีดเขียนจนเลอะไปหมดฉันมองและหันไปรอบห้องนักเรียนในห้องก็ขำบ้าง หลบหน้าบ้าง และตาของฉันก็หันไปเห็นกล้องจรปิดที่มุมห้องมันเป็นกล้องเล็ก ๆ ไม่ได้เด่นชัดเท่าไหร่ “หึ” ฉันยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปขอดูภาพกล้องที่จับได้แล้วเมื่อได้ภาพแล้วก็ได้เวลาเอาคืน แต่ว่าโทรไปบอกคุณเซนก่อนไหมนะ?? หรือรอกลับไปบอกที่คอนโดทีเดียวดีหว่า... “จะไปไหนเหรอนามิหรือว่าเกิดอะไรที่โต๊ะเรียน?” คนตรงหน้าคือซินและเธอคือคนที่เข้าไปทำลายโต๊ะเรียนของฉัน ยังจะมีหน้ามาตอแหลอีกเนอะได้สิงั้นเจอเจ้าแม่แห่งละครไทยหน่อยเป็นไง “ฮึก!ฮือออ!!ใช่ซินใครไม่รู้อ่ะเอาขยะมาทิ้งที่โต๊ะเรา ฮืออออ” ฉันบีบน้ำตา “โถ่ ๆ น่าสงสารจังเลยอะ” เธอพยายามปลอบใจแบบปลอม ๆ “ฮึก ๆ ระเราคงต้องบอกคุณเซนให้เข้ามาจัดการแล้วอ่ะ ทุกคนเอาแต่แกล้งเรา...ฮึก!!” ซินหน้าซีด “เอ่อ...” “ซินรู้จักใช่คุณเซนน่ะ...ได้ยินว่าเป็นเจ้าของบริษัทที่พ่อเธอทำงานอยู่”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more