หลังจากทานอาหารเสร็จ เลโอนาดท์ก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน จากนั้นก็หันมาเอ่ยหยอกสาวเจ้า ที่เอาแต่ตักอาหารยัดปากตนจนแทบจะเคี้ยวไม่ทัน
“รู้อะไรไหม? อาหารมื้อนี้อร่อยที่สุดเลย”
“ทานโดยใช้มือคนอื่นนี่ มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” มะลิฉัตรประชดด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“ฮ่าๆๆ มือคนอื่นที่ไหนกัน” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจกับท่าทางของสาวเจ้า
“ฉันไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว จะกลับได้หรือยัง” มะลิฉัตรถามอย่างเซ็งๆ หลังจากที่อีกฝ่ายเซ็นสลิปค่าอาหารเสร็จ
“ก็กลับสิ” เลโอนาดท์ยิ้มก่อนจะล้วงทิปให้พนักงาน
“จะไม่ไปร่ำลาเด็กของคุณก่อนเหรอ เธอมองตามคุณจนแทบจะไม่กะพริบตาแน่ะ”
“ไปทำไม! แค่เด็กคนนี้คนเดียวก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ”
เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับบีบที่จมูกของสาวเจ้าเบาๆ อย่างมันเขี้ยว ที่เห็นเธอทำท่าหึงตนอย่างไม่รู้สึกตัว!
“บ้า! ฉันไม่ใช่เด็กคุณ”
“เธอปฏิเสธฉันกับคนทั้งโลกได้นะ แต่เธอปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกมะล
