เช้าวันต่อมา…
ร่างบางที่กำลังสาละวนกับการช่วยแม่ของตัวเองทำอาหารเช้าอยู่ภายในห้องครัวระบายยิ้มให้ผู้เป็นแม่อย่างมีความสุขและสบายใจ การที่เธอได้กลับมาบ้าน ได้กินอาหารอร่อยๆ ฝีมือแม่ มันคือความสุขที่เธอหาไม่ได้จากที่ไหน….
ติ่งต่อง!
“เดี๋ยวหนูไปดูเอง เผื่อเป็นเอวาลืมของเอาไว้…” ริชาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะวางมีดหั่นผักลงบนเคาน์เตอร์…
ร่างบางกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหน้าบ้านด้วยรอยยิ้มสดใสเพราะคิดว่าเพื่อนสนิทของเธออาจจะลืมของไว้ที่บ้านเลยต้องวนรถกลับมาเอา…
ปึก!!
แต่ทันทีที่เท้าเรียวขาวแตะที่พื้นหน้าบ้าน สิ่งของบางอย่างก็ถูกโยนมาใส่ที่เท้าของเธอด้วยความตั้งใจ ริชาก้มมองสิ่งของนั่นก่อนจะเห็นว่ามันคือไข่เน่าที่กำลังส่งกลิ่นเหม็นเน่าจนน่าอ้วกออกมา
“ผู้หญิงหน้าด้าน!! ชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของ!!”
“กลับไปเป็นผู้หญิงขายตัวแบบเดิมของแกซะดารัณ!!”
เสียงด่าทอและเสียงตะโกนเรียกชื่อพี่สาวเธอดังมา
