ผมกับเฟรมสถานการณ์ของเรากลับไปเป็นเหมือนตอนผมจีบเธอใหม่ๆ เพราะตอนนี้ผมไม่ได้คบใครเลยสักคน ปฏิเสธทุกคนที่เข้าหา ตามหยอดมุขจีบเฟรมคนเดียวแบบนี้มาสามเดือนกว่าแล้ว
“สัปดาห์หน้าก็จะสอบไฟนอลแล้วนะ พวกแกอ่านหนังสือถึงไหนแล้ว” ข้าวเด็กเรียนที่สุดในกลุ่มถาม
“วิชานี้ต้องไอ้บุ๋นติวเว้ย มันรู้เรื่องอยู่คนเดียว” นายบอก
“ฉันจะติวให้ถ้าไอ้เฟรมมันขอร้อง” ผมบอก
“เตี้ย เกี่ยวไรกับฉันว่ะ” เฟรมพูดขึ้น
“เฟรม เพื่อคะแนนสอบ แกต้องทำ” นัทบอก
“เฟรม ขอร้องท่านบุ๋นซะ วิชานี้เราต้องพึ่งพาท่านบุ๋น” ซีนบอก
เฟรมทำหน้าลังเลแต่ก็แพ้ต่อลูกอ้อนของเพื่อนๆ
“เตี้ย.... เอ่อ บุ๋นติวให้พวกเราหน่อยนะ” เฟรมบอกเสียงเรียบ ผมยังทำหน้านิ่ง มองดูเฟรมบ่งบอกว่าไม่พอใจในการขอร้องครั้งนี้
“บุ๋นจ๋าาาาา บุ๋นติวให้พวกเราหน่อยน๊าาาาา เฟรมอยากให้บุ๋นติวให้จังเลย นะคะ” เฟรมเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงออดอ้อน เอามือมาเกาะแขนผม ใช้สายตาอ้อนกับผมแบ
