“แต่พี่หิว”
“แต่โรสไม่หิว
“ก็พี่หิวไง”
“ก็โรสไม่หิวไง”
“พี่หิวโรสก็น่าจะตามใจพี่”
“โรสไม่หิวพี่ก็ร่าจะตามใจโรส”
“อ่าส์! เถียงเก่งแบบนี้จับเมียตัวเองปล้ำซ่ำให้รอบบ้านเลยดีไหมฮึ!”
-///-
ไม่เห็นต้องขู่ด้วยสีหน้าทั้งแบดบอยและดุดันเลย มันกร้าวใจไม่รู้ตัวบ้างเลยเหรอ ยิ่งฉันโดนคำว่าเมียยิ่งหวั่นไหว คำนี้เรียกทีไรก็ใจง่ายตลอดอยู่ด้วย
“ไม่ได้เถียงสักหน่อย”
“แล้วที่ทำอยู่เรียกว่าอะไร?”
“แสดงความคิดเห็นค่ะ”
“แสดงความคิดเห็น?”
“ค่ะ แล้วก็แสดงความต้องการของตัวเอง”
“เหอะ! เถียงโคตรเก่งเลยว่ะ”
“โรสเปล่า”
“โรสเปล่าเหรอ? แน่ใจเหรอ?”
“...อื้อ แน่ใจค่ะ โรสไม่ได้เถียงพี่แดนเลย แค่ออกความคิดเห็นค่ะ พี่ออกความคิดเห็นว่าพี่หิว โรสก็ออกความคิดเห็นว่าโรสไม่หิวไงคะ”
“แถ”
“อะไรกันล่ะคะ ใส่ร้ายโรสชัด ๆ”
“หึ! พอเลย พูดมากพี่เริ่มหมั่นไส้แล้ว จับเอาตรงนี้เลยดีกว่า”
“มะ ไม่ได้พูดมากสักหน่อย ถามอะไรม
